Έφυγε από τη ζωή η μαχήτρια του ΔΣΕ Αναστασία Χριστοφορίδου – Κιμισκίδου

Παραμονή Χριστουγέννων του 2019 άφησε την τελευταία της πνοή η Αναστασία Χριστοφορίδου-Κιμισκίδου, πλήρης ημερών και αγώνων στο πλευρό του ΚΚΕ για τα δίκαια του λαού. Συμμετείχε στις μάχες του ΔΣΕ ως μαχήτρια, φτάνοντας μάλιστα στο βαθμό της ανθυπολοχαγού και της υπολοχαγού πεζικού. Στο τέλος του Εμφυλίου ακολούθησε το κύμα των πολιτικών προσφύγων στην Τασκένδη του σοβιετικού Ουζμπεκιστάν. Αργότερα επαναπατρίστηκε και τα τελευταία χρόνια της ζωής της κατοικούσε στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης. Σε όλη της τη ζωή παρέμεινε αταλάντευτη στα οράματα της νιότης της και το κόμμα της εργατικής τάξης.

Παρακάτω παραθέτουμε τη συγκινητική μαρτυρία της Άννας Κεφαλέλη, που είχε συναντηθεί με τη λαϊκή αγωνίστρια πριν  λίγα χρόνια:

Πρόσφατα ανταμώσαμε στο σπίτι της αγωνίστριας Αναστασίας Χριστοφορίδου, σήμερα κάτοικος Εύοσμου Θεσσαλονίκης.
Μια γνωριμία με πολλά χτυποκάρδια όπως κάθε φορά που ξεκινάω να γνωρίσω, να ακούσω, να ρωτήσω για τα Πέτρινα Χρόνια.
Πρόσφατα, Δεκέμβριο του 2016 ξεκίνησα για το ραντεβού μας, την γνωριμία μας και για ακόμα ένα μάθημα ιστορίας. Άκουγα την αφήγηση και δεν έπαιρνα τα μάτια μου. Μετρημένα λόγια, μετρημένες σκέψεις. Άκουγα ζωντανά την αφήγησή της και προσπαθούσα νοητά να βρω τα μονοπάτια. Την ακολουθούσα εδώ κι εκεί… Δεν ήθελα να την κουράσω. Είναι 87 χρονών, με ένα εγκεφαλικό και γεράματα.

Κάτι για Ανθυπολοχαγό και Υπολοχαγό ακούω. Θα το ψάξω, δεν θα την διακόψω, δεν θα απλωθώ, δεν θα την κουράσω πολύ λέω στο ΕΙΝΑΙ μου. Κάπου εδώ σταματάει η κουβέντα μας. Η αγωνίστρια Αναστασία όμως δεν τελείωσε. Σηκώθηκε σιωπηλή και σκεπτόμενη, κάτι ψάχνει στα συρτάρια της και εγώ με γουρλωμένα μάτια παρακολουθώ… Ανυπομονώ γεμάτη περιέργεια. Να, έρχεται με τετράδιο στο χέρι… Ένα τετράδιο μπλε σχολικό αντικρίζω και η καρδιά μου χτυπά όλο και πιο δυνατά. Δεν κρατιέμαι… το κρατάω και λίγο, λίγο πετάω και καμιά ματιά… Χειρόγραφο. Λίγες αράδες εδώ κι εκεί διαβάζω και μπαίνω στο νόημα. Ναι… πώς να μην με πιάνει τρέμουλο; Πώς να μην παίζει πάνω, κάτω ο κόμπος στο λαιμό μου; Πού να φανταστώ τι θα βρω εδώ; Που να φανταστώ πως κρατάω στα χέρια μου χειρόγραφο βιογραφικό της Αγωνίστριας Αναστασίας… Γραμμένο το 2002. Μένω σιωπηλή. Λίγα δευτερόλεπτα θέλω. Λίγη ανάσα ακόμη και την κοιτάω στα μάτια. Ιδρωμένη, συγκινημένη και αποφασισμένη της λέω: Συντρόφισσα Αναστασία, φέτος το κόμμα ξεκίνησε με πολλές εκδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα για τα 100 χρόνια από την Ίδρυσή του και κορυφώνονται το 2018. Διαβάζω εκκλήσεις του κόμματος για την συλλογή παλιών εντύπων, αντικειμένων και ντοκουμέντων… για το Αρχείο, για το Μουσείο της Ιστορίας… Στρώνω τις σκέψεις μου. Μπερδεύω τα λόγια μου, όχι όμως τις σκέψεις… Σπάω τη σιωπή μας, με δάκρυα και τρεμάμενη φωνή αρχίζω: Τούτο το τετράδιο πρέπει να το δώσουμε εκεί… Θεία Αναστασία, έκανες τον αγώνα σου… Τώρα το Κόμμα ζητάει πάλι τη βοήθειά μας… Να δώσουμε ότι έχουμε για το Αρχείο του… Και τώρα, στα 87 σου χρόνια θα του απλώσεις ακόμα μια φορά το χέρι… θα του δώσεις τα χειρόγραφά σου…

Δεν πρόλαβα να τελειώσω και η παρτιζάνικη γρήγορη απάντηση δεν αργεί. Απλά, σταράτα, λεβέντικα όπως αρμόζει σ’ έναν αγωνιστή, κομμουνιστή: «Εγώ ποτέ δεν μάζεψα το χέρι… Πάντα το είχα απλωμένο στο Κόμμα. Έγινα μέλος του κόμματος στο βουνό, εκεί που μετρήθηκα με τον ΘΑΝΑΤΟ και για 70 χρόνια σχεδόν το έχω το χέρι μου όχι απλωμένο, αλλά ΤΕΝΤΩΜΕΝΟ. Και θα το κάνω και αυτό».
Προσπαθούσα κείνη τη στιγμή να γράψω, να σκαλίσω λέξεις ιερές, καθαρές, χωρίς πρόσθετα Και… Αυτό έκανα, αυτό έγραψα και το αφήνω στις σκέψεις μας… Δάκρυζα και έγραφα με χέρι μουδιασμένο. Σταμάτησε και έτρεξα να την αγκαλιάσω, να την φιλήσω, να την σφίξω και να της πω πόσο την αγαπώ. Κοίταγα το καθαρό βλέμμα της, την ομορφιά της ψυχής της. Άκουγα τα καθαρά λόγια της. Έβλεπα την ΗΡΩΙΔΑ που μετρούσε τα λόγια της. Και λίγα είπαμε. Έφυγα γεμάτη. Έφυγα χορτάτη από Ιστορία. Έφυγα για άλλη μια φορά γεμάτη περηφάνια για την γενιά των γονιών μου. Επέστρεψα στο σπίτι. Ψάχνω λίγο το αρχείο μου, λίγο το βιβλίο του Τερζόγλου (ψ. Πύραυλου) για την Στρατιωτική Εκπαίδευση Στρατιωτών (Δ.Σ.Ε) και διαβάζω:

Χριστοφορίδου (Αχιλλέας) Αναστασία. Ανθυπολοχαγός- 4η Σειρά και Υπολοχαγός πεζικού. Διαβάζω και δεν ελέγχω τα δάκρυα… Μονολογώ… 4η σειρά… Δηλαδή, με τον πατέρα μου, Ε; Ίδια σειρά… Πάλι σε εκπλήξεις πέφτω. Δεν γλύτωσα τούτες τις στιγμές. Λίγα δευτερόλεπτα θέλω και πάω παρακάτω. Ξεφυλλίζω φωτοτυπίες Εφημερίδας Προσωρινής Κυβέρνησης βουνού. Κρατώ το φύλλο με αριθμό 63, ήρεμη και χαλαρή προχωράω. Σκαλώνω πάλι, κοντοστέκομαι. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω : Χριστοφορίδου ( Αχιλλέας) Αναστασία. Υπολοχαγός. Αξιωματικός της ΣΑΓΑ ( 11-6-1949).

Και πριν κλείσω την ιστορία αυτή, ρίχνω μία ματιά και στο τεύχος 131 περιοδικού Ε. Αντίστασης, στη μελέτη του φίλου μου Γ. Ζελιλίδη για τα Μετάλλια και Παράσημα του Δ.Σ.Ε. Κι εδώ, κοκάλωσα… Δεν γνώριζα τίποτα, δεν είπαμε τίποτα για μετάλλια, αλλά να… θέλω να μαθαίνω, θέλω να ολοκληρώσω την γνώση μου και σκαλίζω, σκαλίζω και όλο κάτι θα βρω… Στη σελίδα 52 του περιοδικού διαβάζω: Η αγωνίστρια Αναστασία – Μετάλλιο Ανδρείας. Μονολογώ… και δεν είπαμε χτες τίποτα για μετάλλια… Ούτε μια αναφορά η Αναστασία για το μετάλλιο. Από συνήθεια χάνομαι στις σελίδες του περιοδικού. Να, στο Παράσημο ΗΛΕΚΤΡΑ φτάνω και περπατώ αράδα, αράδα… ονόματα πολλά. Κι εδώ η αγωνίστρια Αναστασία. Δεν το πιστεύω… Πάω μπρος και πίσω τις σελίδες και πάλι απ’ την αρχή. Ναι, είμαι σίγουρη. Η Αναστασία Χριστοφορίδου πήρε και Παράσημο ΗΛΕΚΤΡΑ. Ναι… δύο μετάλλια και χτες, στο σπίτι της, δεν είπαμε κουβέντα γι’ αυτά… Αυτά κουβέντιαζα με το ΕΙΝΑΙ μου και προσπαθούσα να συνέλθω.

Την επόμενη μέρα μιλήσαμε λίγο στο τηλέφωνο και την ρωτώ γιατί δεν είπαμε χτες για τα μετάλλια… και βλέπω ούτε στο τετράδιο υπάρχει τέτοια αναφορά… Και παίρνω την δεύτερη παρτιζάνικη και γρήγορη απάντηση: « Ε, μόνο εγώ πήρα μετάλλια;… Τόσοι άλλοι είναι που πήραν Μετάλλια και δώσανε και τη ΖΩΗ τους »…

Εδώ σταματώ και τα λόγια μου είναι περιττά. Σας στέλνω φωτοτυπία τετραδίου για να μοιραστώ αυτές τις αξέχαστες στιγμές. Τι να πω; Μόνο περηφάνια για τους γονείς μας και συναγωνιστές τους.

28/5/2017

Θέρμη – Θεσσαλονίκη Άννα Κεφαλέλη