Είσαι φασιστόψυχος, Mikeius, no hard feelings…

Κάποτε έγραφε πιο έξυπνα στην οθόνη ή τον φακό και κάποιοι γελούσαν αβίαστα με τα βίντεο και τις κατηγορίες του. Ο ίδιος είχε φροντίσει όμως να βγει νωρίς από την ντουλάπα κι αμαρτίαν ουκ έχει. Απλά το γνώθι σαυτόν.

Και ο Αρκάς ήταν κάποτε πουλί (μικρό σπουργίτι) που το αγαπούσανε πολύ, προτού αυτό μεταλλαχθεί, αν και μας είχε προειδοποιήσει και αυτός με κάποιες τροχιοδεικτικές βολές. Η επιτυχία αλλάζει τον άνθρωπο και διαμορφώνει τη συνείδηση των αρίστων ενάντια στην πλέμπα, με ύφος χιλίων μανταμ-Σουσούδων.

Για να αποδείξουν πως η σάτιρα δεν έχει όρια, την στρέφουν ενάντια στον αδύναμο, γελάνε με τα χάλια του, μα πιο πολύ όταν προσπαθεί να σηκώσει κεφάλι. Τον πλούσιο μην κατηγοράς, αυτός σου δίνει για να φας, από τον ίδιο τον ιδρώτα μας.

Αν θες να είσαι εναλλακτικός, πρέπει να αφήσεις αυτά τα ξύλινα (η σάτιρα είναι όπλο του αδύναμου και δε συμμαζεύεται) και να αρχίσεις να γλείφεις με κουλ τρόπο την εξουσία. Εναλλακτικός όπως λέμε Alt(ernative) Right…

Φασισμός είναι μόνο ο Χίτλερ, το Ολοκαύτωμα και οι θάλαμοι αερίων. Ο Μεταξάς δεν ήταν τυπικός φασίστας, η χούντα δεν ήταν ακριβώς φασιστικό καθεστώς, η αστυνομική καταστολή δεν είναι γύψος και τανκς, τα ΜΑΤ δεν είναι στρατός, ο περιορισμός των διαδηλώσεων δεν είναι φασισμός, να μην μπορείς να πας σε διαδήλωση ή στα Εξάρχεια δεν είναι φασισμός.

Φασισμός είναι αν τολμήσεις να πεις κάτι κακό για τους γελωτοποιούς του συστήματος, γιατί τότε δεν ανέχεσαι την άλλη γνώμη. Χωρίς να το καταλάβεις, αρχίζει να φυτρώνει ένα κοντό μουστάκι κάτω από τη μύτη σου, σαν του Αδόλφου. Και αν το αφήσεις να μεγαλώσει, γίνεται σαν του Στάλιν, που για αυτούς είναι το ίδιο πράγμα, ίσως και χειρότερο.

Το δράμα των κατά φαντασίαν φιλελέδων είναι πως στην πρώτη ακροδεξιά στροφή πέφτουν πάνω στους πολιτικούς τους συγγενείς και βγάζουν, αργά ή γρήγορα, τον φασίστα που κρύβουν μέσα τους. Από τον Τζήμερο ως τον Μπογδάνο και εσχάτως περσόνες σαν τον Mikeius, που πασχίζει να συναγωνιστεί σε φαιδρότητα τους πρώτους.

Το κουβάρι ξετυλίγεται ως το τέλος. Αφήνουμε στην άκρη το φιλελέ περιτύλιγμα και φτάνουμε στην τρυφερή -σαν φρέσκα περιττώματα – καρδιά ενός μαυρόψυχου φασίστα, που ξεπλένει την καταστολή και ειρωνεύεται τον συνάδελφό του που οδηγήθηκε στα κρατητήρια. Mikeius είσαι αυτό που πάντα έκρυβες, ίσως και απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό. No hard feelings, η πολιτική κριτική δεν έχει όρια.