Ελπίδα… και μιζέρια
Μόνο κάτι κομματικά πανό του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς κ.ά., να ακολουθούν τα κεντρικά των εργατοπατέρων και να κλωθογυρνάνε τις αναλύσεις και τα συνθήματά τους γύρω από τις «παθογένειες», τη «διαφθορά» και την «ευρωπαϊκή κανονικότητα», με τα οποία ξεπλένουν το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης….
Ελπίδα…
Δεκάδες σωματεία του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα από μεγάλους κλάδους συμμετείχαν στην απεργιακή συγκέντρωση στα Προπύλαια. Πολλά απ’ αυτά ιδρύθηκαν τους προηγούμενους μήνες, μέσα στον αγωνιστικό αναβρασμό για το έγκλημα στα Τέμπη. Σε άλλα βελτιώθηκαν οι συσχετισμοί υπέρ των αγωνιστικών – ταξικών δυνάμεων και βρήκαν βηματισμό διεκδίκησης κόντρα στην εργοδοσία. Μέσα από τις γραμμές τους νέοι εργαζόμενοι, που αψηφούν στην πράξη τα κηρύγματα μοιρολατρίας και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, οργανώνονται και διεκδικούν, βάζουν στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο: Τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος τους, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους. Μια αισιόδοξη εικόνα, που δείχνει πόσο πολύ ματαιοπονούν όσοι χτυπάνε τις σειρήνες της παραίτησης. Αυτή ήταν η πραγματική, η μεγάλη και ελπιδοφόρα εικόνα της χθεσινής απεργιακής συγκέντρωσης στην Αθήνα.
… και μιζέρια
Η άλλη ήταν η μιζέρια και η θλιβερή παρουσία του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού, των «συγκεντρώσεων» των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που έγιναν μάλιστα …σε διαφορετικά σημεία (τρομάρα τους!). Αμαζες και άνευρες, χωρίς σωματεία, χωρίς παλμό, χωρίς να έχουν στις γραμμές τους εργάτες απεργούς, έστω από έναν χώρο δουλειάς που να δίνει αγωνιστικό στίγμα, είτε από το δημόσιο είτε από τον ιδιωτικό τομέα. Τι τους έμεινε λοιπόν; Μόνο κάτι κομματικά πανό του ΣΥΡΙΖΑ, της Νέας Αριστεράς κ.ά., να ακολουθούν τα κεντρικά των εργατοπατέρων και να κλωθογυρνάνε τις αναλύσεις και τα συνθήματά τους γύρω από τις «παθογένειες», τη «διαφθορά» και την «ευρωπαϊκή κανονικότητα», με τα οποία ξεπλένουν το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης. Η μεγάλη εικόνα λοιπόν, με τους εργάτες να τους γυρνούν την πλάτη, είναι που δίνει την ελπίδα μπροστά και στην απεργία της Πρωτομαγιάς, τον επόμενο κορυφαίο αγωνιστικό σταθμό για την εργατική τάξη.
Από τη στήλη “Από…μέρα σε…μέρα” του σημερινού Ριζοσπάστη
