Για όλα φταίνε οι γκόμενοι, οι πρώην κι οι επόμενοι

Αν έβγαινε ο Κυριάκος Μητσοτάκης κι έλεγε “με σταματούν στο δρόμο και μου λένε τι γκόμενος είσαι εσύ” θα τον πιστεύατε; Όχι. Όπως δεν πιστεύαυτε το ΓΑΠ όταν έλεγε πως τον σταμάτησε ένας συνταξιούχος, για να του πει αυθόρμητα πως θα έδινε οικειοθελώς μια σύνταξη για την Ελλάδα.

Κι όμως χθες βρέθηκε η ζωντανή απόδειξη, με τη νεαρή μητέρα από την Κυψέλη που έριξε τα ελληνικά ίντερνετς με την ενθουσιώδη υποδοχή της στον πρόεδρο της ΝΔ καθώς περπατούσε στην Κυψέλη και κυρίως το επιφώνημα “Καλέ τι γκόμενος είσαι!”. Μένει τώρα να γυριστεί μια ταινία-σκηνή και με το συνταξιούχο (κι αν δε ζει πια, με τη μειωμένη σύνταξη, θα τον δημιουργήσουμε, δεν είναι δύσκολο…)

Μπορεί να έχετε συνδυάσει τον Κούλη κυρίως με διάφορα goofy ενσταντανέ, αλλά η διακριτική γοητεία του γουρλωμένου βλέμματος δεν αφήνει ασυγκίνητες τις ψηφοφόρους.

Πολλοί έσπευσαν να βγάλουν στημένη τη σκηνή και τη γυναίκα επαγγελματία ηθοποιό. Τίποτα δεν αποκλείεται, εφόσον ζούμε υπό την ιδεολογική ηγεμονία της αμερικανιάς και του πολιτικού μάρκετινγκ. Από την άλλη, ίσως έχει μικρή σημασία τελικά αν επρόκειτο για σκηνοθεσία ή αυθόρμητο περιστατικό.

Σημασία έχει το πολιτικό αποτέλεσμα, δηλαδή η μετακίνηση της πολιτικής συζήτησης στο ποιος είναι πιο ωραίος κι ελκυστικός, την οποία εξάλλου θυμόμαστε ότι σε ένα βαθμό είχε αξιοποιήσει και ο Σύριζα σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα, από τα πρώτα του βήματα στην ηγεσία του κόμματος ακόμα. Μπορεί ο Σαμαράς να μην τα είχε καταφέρει και τόσο καλά με το “ερωτικό χαρτί”, όταν το επιτελείο του άφηνε να διαρρεύσει το περίφημο “αμοντάριστο” πλάνο για την “ώρα που γίνεται το καλύτερο σεξ”, αλλά η προσπάθεια να πλασαριστεί ο Κούλης ως το νέο σέξι αξίζει τουλάχιστον συγχαρητήρια για την ψυχαγωγική της αξία.

Το επόμενο βήμα μπορεί να γίνει στις δημοσκοπήσεις. Κι εκτός από τη -βαθιά πολιτική- ερώτηση για τον καταλληλότερο, να καλείται το δείγμα της έρευνας να επιλέξει το “γαματότερο” ή τον “πιο ερωτικό”. Ή επίσης να γίνει ριάλιτι του στιλ “Greece’s next prime minister”, για να αναδεικνύεται ο καλύτερος διακορευτής δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Μέχρι να αποφασίσει ο “κυρίαρχος λαός” να στείλει όλους τους “γκόμενους”, τους πρώην και επόμενους, στα σπίτια τους.