Κάθε εποχή έχει την Ελευθεροτυπία που της αξίζει

Ο χθεσινός θάνατος της Μάνιας Τεγοπούλου, της κόρης του ιστορικού εκδότη της Ελευθεροτυπίας, ήρθε ν’ανοίξει αναπόφευκτα τη συζήτηση-αποτίμηση για το έντυπο με το οποίο συνδέθηκε, που με το κλείσιμό του πριν λίγα χρόνια φάνηκε να σφραγίζει το οριστικό τέλος της μεταπολίτευσης, μαζί με το τέλος του Μέγκα και του… Πασόκ που γνωρίσαμε.

Η Μάνια Τεγοπούλου κατηγορήθηκε από πολλούς δημοσιογράφους για τις απολύσεις στην εφημερίδα (που έγιναν διότι όπως δήλωνε η ίδια με θράσος “της έσπαγαν τ’αρχίδια”), τη στάση της απέναντι στους εργαζόμενους που έβγαζαν το φύλλο, τους χειρισμούς και τις ευθύνες της για το αδιέξοδο που έφερε το τέλος. Στην ουσία ήταν να σαν να την κατηγορούν ότι φέρθηκε σαν αφεντικό – καπιταλιστής, δηλαδή με την ιδιότητα της τάξης της. Απ’αυτή την άποψη όμως, όσοι διαχωρίζουν την περίοδο του Κίτσου Τεγόπουλου από την τελευταία περίοδο της Μάνιας, είναι σαν να κάνουν κατά κάποιον τρόπο το διαχωρισμό του “παλιού, καλού ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα”, με το κόμμα των επιγόνων του. Η Ελευθεροτυπία ήταν εξάλλου η εφημερίδα που κυκλοφορούσε με προμετωπίδα της το σύνθημα “Στηρίζουμε την Αλλαγή, ελέγχουμε την εξουσία”.

Στην πραγματικότητα, κάθε εποχή – για την ακρίβεια κάθε φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού – έχει την Ελευθεροτυπία και το ΠΑΣΟΚ που της αξίζει. Το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ έγινε εκσυγχρονιστικό, για να καταλήξει σήμερα να εκφράζεται πλειοψηφικά από τη μνημονιακή αριστερά του Σύριζα. Κι η Ελευθεροτυπία, αφού στήριξε την Αλλαγή και τον εκσυγχρονισμό, έγινε εφημερίδα των Συντακτών, για να στηρίξει με κάθε μέσο την “Πρώτη Φορά Αριστερά” και να γίνει ανεπίσημα η απογευματινή εφημερίδα του Σύριζα, χωρίς πολλές αντιρρήσεις από τους συντάκτες, που είχαν συγκρουστεί με την Τεγοπούλου.

Οι κυβερνήσεις και οι εφημερίδες φεύγουνε, αλλά η Πασοκιά μένει…