Κάτω ο Βενιζέλος, ζήτω η Προοδευτική Συμμαχία
Ο Βενιζέλος έφυγε, μα το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Κι εκεί. Και παραδίπλα.
“ΠΑΣΟΚ και Βενιζέλος της δεξιάς το τέλος” έλεγε ένα από τα πιο υπέροχα πολιτικά συνθήματα όλων των εποχών, το μακρινό Μάρτη του 2012, όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναλάμβανε την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Είχε προηγηθεί η αξέχαστη απόπειρά του λίγα χρόνια πριν, το ακόμα πιο μακρινό 2007, έναντι του ΓΑΠ, όταν ως “μελλοντικός ηγέτης του όλου ΠΑΣΟΚ” συγχώρησε μεγάθυμα τον ασεβή Ρέλλο για τον καφέ που του είχε πετάξει, κατορθώνοντας να εμφανίσει τον αντίπαλό του περίπου ως “αντισυστημικό” και να χάσει πανηγυρικά την εσωκομματική του εκλογή.
Όσο για της δεξιάς το τέλος, το επέφερε και αυτό, με την αρχαιοελληνική έννοια βέβαια, όπου τέλος ίσον σκοπός. Και ποιον άλλο σκοπό είχε βέβαια η ΝΔ το ’12, από το να βρει πρόθυμους κυβερνητικούς εταίρους για την εφαρμογή νέων μνημονίων, απ’ αυτά που θα καταργούσε ο Σύριζα με ένα νόμο κι ένα άρθρο. Εν πάσει περιπτώσει, τα χρόνια της αθωότητας πέρασαν, η ΠΦΑ που είχε κάνει σημαία τους Σαμαροβενιζέλους εφάρμοσε πράγματα που οι ίδιοι δεν μπορούσαν να περάσουν, ενώ η παρθενιά του ΠΑΣΟΚ (με κάποιο από τα πολλά ονόματα που βαφτίστηκε στην πορεία), μετά το ιστορικό χαμηλό του Γενάρη του ’15 στο 4,68%, που οδήγησε στην αναγκαστική παραίτηση Μπένι λίγους μήνες αργότερα, επανορθώθηκε σφιχτά με ράμματα, όπως πιστοποιεί και η επανάκαμψη του ΚΙΝΑΛ στην τρίτη θέση μετά τις ευρωκάλπες.
Ο Βενιζέλος δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει τον εκτοπισμό του από την ηγεσία του “κινήματος”, και τα σύννεφα στις σχέσεις του με τη διάδοχη ηγεσία της Φώφης Γεννηματά ήταν πάντα κάτι παραπάνω από ορατά. Προφανώς οι λόγοι των διαφωνιών δεν είχαν μόνο προσωπικό υπόβαθρο, αλλά αντανακλούσαν και τις διαφορετικές τακτικές προσεγγίσεις εντός του απομειναριού του άλλοτε κραταιού πράσινου κόμματος. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος ποτέ δεν έπαψε να υπερασπίζεται τα πεπραγμένα της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ, σε αντίθεση με την τακτική πατήματος σε δυο βάρκες της διάδοχης κατάστασης, στην προσπάθεια του ΚΙΝΑΛ να αναδειχθεί σε μπαλαντέρ παντός καιρού.
Επειδή προφανώς λόγω της βαρύτητας του ονόματός του στην παράταξη, μια ευθεία αποπομπή θα ηρωοποιούσε πιθανότατα το “βαρίδι” που αντιπροσώπευε στη νέα απόπειρα αναπαλαίωσης του ΠΑΣΟΚ ο Βενιζέλος, επιλέχθηκε να οδηγηθεί έμμεσα στην πόρτα της εξόδου, μέσω της πρότασης να καταλάβει την τελευταία “τιμητική”, δηλαδή μη εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΚΙΝΑΛ.Γεγονός που έστειλε κουβά έγκριτα μέσα ενημέρωσης, που το μεσημέρι μας διαβεβαίωναν ότι είχε κλείσει η θέση του πρώην προέδρου ως επικεφαλής στο ίδιο ψηφοδέλτιο. Στην πρώτη θέση τοποθετήθηκε ο απερχόμενος δήμαρχος Αθηνών Γιώργος Καμίνης, που, καίτοι δεν εξελέγη ευρωβουλευτής του κόμματος, προφανώς θεωρείται πουλέν της παράταξης και εγγύηση για το “μετριοπαθές” προφίλ που η τελευταία θέλει να προβάλλει. Όπως αναμενόταν, ο Βενιζέλος έλαβε το μήνυμα και αποχώρησε με έντονες αιχμές, χαρακτηρίζοντας το σχέδιο της Γεννηματά ως “ουρά του ΣΥΡΙΖΑ” και δεσμευόμενος πως “χωρίς κομματικές δεσμεύσεις” θα υπερασπιστεί τις θέσεις του “για το μέλλον της πατρίδας”. Μένει να δούμε αν ο πρώην υπουργός συνεχίσει την πολιτική του καριέρα ως ανένταχτος μνημονιακός, αν θα προσπαθήσει να στήσει δικό του μαγαζί ή αν θα πάρει την άγουσα προς Πειραιώς, όπως φημολογείται από τις κακές γλώσσες χρόνια τώρα.
Σε κάθε περίπτωση, η αποχώρηση Μπένι φαίνεται να δρομολογεί εξελίξεις, αφού φαίνεται να παραμερίζεται ένα από τα βασικά εμπόδια προσέγγισης μεταξύ ΚΙΝΑΛ και Σύριζα. Ήδη στο κυβερνών κόμμα, πριν αλέκτωρ φωνήσαι, αδυνατούν να κρύψουν τη χαρά τους, απευθύνοντας δια στόματος Δημήτρη Παπαδημούλη “πανδημοκρατικό προσκλητήριο” στη “δύσκολη” Φώφη Γεννηματά για να αντιμετωπιστεί ο μπαμπούλας των Σαμαροβενιζέλων reloaded.
Σοβαρή εξέλιξη που θα ενισχύσει τον πολιτικό διπολισμό ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές. Μεγαλώνει η πρόκληση για τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία. Για ένα πανδημοκρατικό προσκλητήριο και εξωστρεφείς πρωτοβουλίες. Για αποτροπή του ρεβανσισμού κ της οπισθοδρόμησης που εκφράζει η ΝΔ. https://t.co/Qt2qeEadep
— Dim. Papadimoulis (@papadimoulis) June 1, 2019
Ο Βενιζέλος έφυγε, αλλά το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Κι εκεί. Και παραδίπλα. Μέχρι πότε;