Κι αν ο Λαμπράκης πέθανε τελικά σε τροχαίο;

Στις 22 Μαΐου 1963, ώρα 22.15, ο γιατρός, βουλευτής της ΕΔΑ,  ακτιβιστής Γρηγόρης Λαμπράκης, διέσχιζε με μια παρέα φίλων του, την διασταύρωση των οδών Ελ. Βενιζέλου και Ερμού, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκείνη την ώρα διερχόταν από εκεί ο Σπ. Γκοτζαμάνης, που, οδηγώντας το τρίκυκλό του, παρέσυρε και τραυμάτισε θανάσιμα τον βουλευτή, ο οποίος εξέπνευσε, υποκύπτοντας σε σοβαρά τραύματα στο κεφάλι στη μία και μισή τα ξημερώματα της 23ης Μαΐου 1963.

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων η Πιπίνα Π. Κουμάντου, που υπογράφει με την ιδιότητα του μέλους του μητρώου των πολιτικών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Δεν είναι αυτό εξάλλου το βασικό πρόβλημα στο κείμενο της Πιπίνας, που στη συνέχεια μας λέει πως η Αριστερά προσπάθησε να κατηγορήσει τον Καραμανλή για την υπόθεση και κατάφερε να τον ρίξει, αλλά η Δικαιοσύνη τους αθώωσε όλους, πολιτικούς και εμπλεκόμενους πολίτες που κατηγορήθηκαν. Για να συμπεράνει πως αυτά φάνηκαν βλακείες στους 17χρονους της ομήγυρης, που δεν ενδιαφέρθηκαν καθόλου.

Η κυβέρνηση του Καραμανλή, βέβαια, δεν έπεσε ακριβώς εξαιτίας της ΕΔΑ ή του Λαμπράκη, αφού υπήρχε και η κόντρα με το παλάτι (το περιβόητο “ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα;”). Τα… “αμερόληπτα δικαστήρια” της εποχής έριξαν στα μαλακά τους παρακρατικούς που είχαν ανάμειξη στη δολοφονία, αλλά ούτε καν αυτά δεν τόλμησαν να βγάλουν αθωωτικές αποφάσεις. Και το πιο βασικό: ήταν οργανωμένο, παρακρατικό, δολοφονικό χτύπημα, με την ανοχή-κάλυψη των αρχών κι όχι κάτι σαν τροχαίο, όπως το παρουσιάζει η δεξιά Πιπίνα.

Πάλι καλά που δεν είπε πως έφταιγε η κακή κατάσταση του οδικού δικτύου -γιατί δεν έχει έρθει ακόμα η Χούντα, να “φτιάξει δρόμους”- η τα Νοσοκομεία της εποχής, γιατί δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα  η ιδιωτική πρωτοβουλία στο χώρο της Ιατρικής.

Είναι λοιπόν φανερό γιατί η ΝΔ πιστεύει πως δεν πρέπει να ενδιαφέρονται για τη σύγχρονη ελληνική Ιστορία οι έφηβοι μαθητές. Για να μπορεί να της αλλάζουν τα φώτα τα στελέχη της, ώσπου να την φέρουν βολικά στα μέτρα τους, χωρίς τέτοιες δυσάρεστες λεπτομέρειες.

Αλλά η ιστορική μνήμη μένει ζωντανή κι αρνείται να παραδοθεί στους νικητές, για να την γράψουν όπως θέλουν και να αποσιωπήσουν τα διαχρονικά τους εγκλήματα.