Κόμμα ημών γεννηθήτω το πλάνο σου – Koυκουέ ελέησον
Ποιο άλλο κόμμα μπορούσε, εν μέσω πανδημίας, να διοργανώσει μια τέτοια πολιτική γιορτή, με χιλιάδες κόσμο – να παίρνει και να δίνει θάρρος με τέτοιες εντυπωσιακές εικόνες και υποδειγματική οργάνωση, που βάζει τα γυαλιά σας αρχές και την υποκρισία τους, γιατί δείχνει κάτι απλό: εκεί που υπάρχει οργάνωση, η ατομική ευθύνη περισσεύει.
Ο Ζαραλίκος μπορεί να το είπε για πλάκα, αλλά ήταν αλήθεια εν μέρει. Ποιο άλλο κόμμα μπορούσε, εν μέσω πανδημίας, να διοργανώσει μια τέτοια πολιτική γιορτή, με χιλιάδες κόσμο – να παίρνει και να δίνει θάρρος με τέτοιες εντυπωσιακές εικόνες και υποδειγματική οργάνωση, που βάζει τα γυαλιά σας αρχές και την υποκρισία τους, γιατί δείχνει κάτι απλό: εκεί που υπάρχει οργάνωση, η ατομική ευθύνη περισσεύει.
Κάποιοι θυμήθηκαν τα νιάτα τους στην Πανεπιστημιούπολη και τον ανήφορο της ανασυγκρότησης και συγκινήθηκαν. Άλλοι γνώρισαν πρώτη φορά το χώρο και αναρωτιόντουσαν πόσους ακόμα θα χωρούσε υπό άλλες συνθήκες, έχοντας πάντως επίγνωση πως ζούμε ίσως το πιο ιδιαίτερο Φεστιβάλ στον ιστορία του θεσμού. Κι αυτοί που έμειναν σπίτι αναγκαστικά, ως ευπαθείς ομάδες, ήταν νοερά μαζί μας, αλλά είχαν κι άξιους αντιπροσώπους που δεν εννοούν να χάσουν κανένα ραντεβού, όπως δεν νοείτο να μη γίνει φέτος το Φεστιβάλ. Έστω κι έτσι.
Ο χώρος ήταν ειδικά διαρρυθμισμένος με όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας: δειγματοληπτικές θερμομετρήσεις στις εισόδους, αποστάσεις ανάμεσα στα τραπέζια με τους επισκέπτες να πειθαρχούν και να μένουν καθιστοί, πολλά ταμεία, μπαρ και τουαλέτες για να αποφεύγεται ο συνωστισμός. Περίοπτη θέση είχαν τα μπλουζάκια και τα μαντήλια I Can’t breathe με το σκίτσο του Κ. Ρουγγέρη και το βιβλιοπωλείο της ΣΕ με τις νέες εκδόσεις, απ’τις οποίος ξεχωρίζει το συλλογικό έργο για τα 20 χρόνια απ’την επανάσταση του 1821 – και το Λουκά Αναστασόπουλο απ’την Ιδεολογική Επιτροπή της ΚΕ να μας ρωτάει όλους: – Σύντροφε, είδες κι αυτή τη νέα έκδοσή μας για το σοσιαλισμό;
(φωτό συνεργάτη μας)
-Απ’την ομιλία του Ιάσονα Φανού (απ’το Γραφείο του ΚΣ της ΚΝΕ) ξεχωρίζουμε δύο σημεία: αυτό που αποτίναξε τη ροζ σοσιαλδημοκρατική σκουριά απ’το ποίημα του Λειβαδίτη – αυτό το αστέρι είναι για όλους. Και την ειδική αναφορά στους μεγαλύτερους σε ηλικία συντρόφους, που έλειπαν μαζί με τη νεανική ματιά τους.
O Zαραλίκος είπε λίγα και καλά.
Έθεσε το ρητορικό ερώτημα γιατί αυξήθηκε η χρήση κόκας εν μέσω καραντίνας και ποιος την πουλούσε. Γείωσε τους ψεκασμένους θρησκόληπτους που δεν ξέρουν κανένα που να έχει κολλήσει, με την ερώτηση: Ξέρεις κανέναν να έχει αναστηθεί;
-Εκθείασε το Μεγάλο Περίπατο – που θα έπρεπε να καταλήγει στην Αναπαύσεως – και τα μεταλλικά παγκάκια στον ήλιο, που θυμίζουν κάτι απ’τα βασανιστήρια στη Μακρόνησο.
Και πρότεινε μια διαφορετική, θρησκευτική εκδοχή του κομματικού λόγου, για να διεισδύσει σε ευρύτερες μάζες, διασκευάζοντας πχ το Πάτερ Ημών.
Κόμμα ημών, το εν τοις Περισσοίς
γεννηθήτω το πλάνο σου
ως εν Κουβανώ κι επί της γης
αλλά ρύσαι ημάς από του καπιταλισμού
Εξάλλου ο σύντροφος γραμματέας έχει τον κατάλληλο όγκο για να γίνει Μητροπολίτης. Μάλλον κι αυτοί κάνουν τόση νηστεία, όσο κι ο Μήτσος. Στο Σφυροδρέπανο που σας κάνω..!
Το φινάλε είχε Μαργαρίτη, που ευχήθηκε καλούς αγώνες, καινούριους αγώνες και φάνηκε να χαίρεται τη βραδιά με την ψυχή του.
Και με λίγη φαντασία ένας από τους “ύμνους” του θα μπορούσε να γίνει ο ύμνος των ψεκασμένων αρνητών του ιού:
-Πεθαίνω για σένα, κι ας είσαι απάτη…
Το ραντεβού ανανεώνεται για τη δεύτερη μέρα με τους Υπεραστικούς. Εκτός κι αν έχει άλλη γνώμη ο καιρός, σε αυτό το Φεστιβάλ παντός καιρού και ιού. Έτσι κι αλλιώς φεστιβάλ χωρίς λίγη βροχούλα, δεν είναι φεστιβάλ…
(κεντρική φωτό από 902.gr)
