Λαγοί και ποντίκια – Ανεξαρτητοποιήθηκε ο ευρωβουλευτής της Χρυσής Αυγής

Διάλυση φαίνεται να βαράει στην παρούσα μορφή τους τουλάχιστον η εγκληματική ναζιστική οργάνωση, με ένα – ένα πρωτοκλασάτα στελέχη της να σπεύδουν να αποστασιοποιηθούν ή και να καταγγείλουν τους τέως “συναγωνιστές” τους. Σειρά σήμερα είχε ο Γιάννης Λαγός, ευρωβουλευτής ως σήμερα της Χρυσής Αυγής, και βασικός κατηγορούμενος στη δίκη της συμμορίας, με εμπλοκή στα γεγονότα της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.

Προαναγγέλλοντας την αποχώρηση και άλλων μελών της ΧΑ, ανάμεσά τους ηχηρά ονόματα όπως ο Γιώργος Γερμανής (γνωστός και ως Καιάδας) και ο Παναγιώτης Ηλιόπουλος, ο Λαγός προσπαθεί να πείσει ότι “προσωπικά δεν έχω φοβηθεί και δεν έχω σκοπό να σκύψω το κεφάλι σε αυτό το σύστημα το διεφθαρμένο που μας έχει κυνηγήσει”, αυτοαναιρούμενος λίγες προτάσεις παρακάτω: “Ίσως κάποια στιγμή να μας φόβισαν οι διώξεις, τα κυνηγητά και τα συναφή”. Ο ίδιος σπεύδει να διευκρινίσει ότι δεν έχει “κάποιο μίσος ή κάποια κόντρα” με την ηγεσία της Χρυσής Αυγής, αλλά θεωρεί “ότι κάνουμε λάθος πολιτικές κινήσεις, πράγματα τα οποία εγώ τουλάχιστον δεν συμφωνώ.”, επιμένοντας πως” Η Χρυσή Αυγή δεν ήταν ούτε πρόκειται να υπάρξει μια εγκληματική οργάνωση”.

Η ανεξαρτητοποίηση γίνεται φυσικά μετά το εκλογικό φιάσκο της ΧΑ στις βουλευτικές εκλογές, κι αφότου εξασφάλισε την καλοπληρωμένη έδρα στο ευρωκοινοβούλιο, τη σχετική ασυλία, αλλά και – με τις ευλογίες της ελληνικής δικαιοσύνης – την υπό όρους έξοδό του από τη χώρα.  Όλα αυτά με τεράστια κινητοποίηση του μηχανισμού των ναζί, καθώς και με εκπαραθύρωση των προκατόχων του από το ευρωψηφοδέλτιο, τροφοδοτώντας ενδοφασιστικές γκρίνιες.

Όχι φυσικά ότι θα είχε καμία διαφορά αν ο Λαγός παρέμενε πιστός στον αρχηγό του μέχρι τέλους. Οι ναζί είναι ποντίκια και κότες σε κάθε περίσταση, κι όταν τους αποκαλούμε έτσι δεν εννοούμε πως υπάρχει κάποιος ιδεατός τύπος “λεβέντη” μαχαιροβγάλτη ο οποίος αξίζει σεβασμού. Αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν πρέπει να το υπενθυμίζουμε, όταν ακριβώς πάνω σε αυτή την εικόνα έχτισαν την απήχησή τους σε έναν κόσμο – έστω και πολύ φθίνοντα αριθμητικά πλέον – που εκτιμούσε την “ευθύτητα” και την “αυθεντικότητά” τους. Γιατί, κι αν ακόμα η Χρυσή Αυγή βρεθεί στον ιστορικό σκουπιδοτενεκέ που της αξίζει, ο φασισμός δεν πέθανε, ούτε και η θρασυδειλία που τον χαρακτηρίζει.