Η σχέση της ΝΔ με την επιστήμη είναι αρκετά ιδιαίτερη, αφού μετά τους μύδρους Κυρανάκη για την ανεπάρκεια της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας σχετικά με το εμβόλιο ήρθε η σειρά του
Άδωνι Γεωργιάδη να βάλει κατά των “δικών τους” ειδικών, δηλαδή των μελών της επιτροπής των λοιμωξιολόγων. Η οποία είναι καλή όταν δικαιολογεί τα 25αρια τμήματα στα σχολεία, πριν αυτά κλείσουν άρον – άρον, όταν μας εξηγεί ότι δεν υπάρχουν λεφτά για άλλα λεωφορεία και γενικά όταν γίνεται ντεκόρ και άλλοθι της ελεεινής κυβερνητικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης. Αυτό δε σημαίνει όμως πως δεν μπορεί ταυτόχρονα να λειτουργήσει και ως αποδιοπομπαίος τράγος, προκειμένου η κυβέρνηση να κρυφτεί πίσω από τις συμβουλές των ειδικών για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Αυτό ακριβώς που έκανε δηλαδή ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος, αφού πρώτα παραδέχτηκε αυτό που η κυβέρνηση επί μήνες αρνιόταν, για τη σύνδεση της έξαρσης των κρουσμάτων με το ανεξέλεγκτο άνοιγμα του τουρισμού, προσπάθησε να πετάξει το μπαλάκι στους επιστήμονες, οι οποίοι υπαινίσσεται πως ουσιαστικά παραπληροφόρησαν την αγαθή μας κυβέρνηση.
Mπορεί ο πρωθυπουργός στις ομιλίες του να επιδιώκει να καλλιεργήσει την εντύπωση ότι θέλει να προστατεύσει τους επιστήμονες. “Πράγματι τον Μάιο μας λέγανε ότι πάνω από τους 26 βαθμούς θερμοκρασία ο ιός θα διαλυθεί, αυτό δεν συνέβη. Και τι να κάνουμε; Να τους πάμε στα δικαστήρια;” ισχυρίστηκε ο υπουργός ανάπτυξης, προσθέτοντας πως “το ότι ο ιός εξελίχθηκε γρηγορότερα και οι αρχικές εκτιμήσεις των λοιμωξιολόγων για τη συμπεριφορά του ιού το καλοκαίρι απεδείχθη διαφορετική, ούτε σ’ αυτούς μπορώ να το χρεώσω, γιατί επαναλαμβάνω ήταν ένας καινούργιος ιός, ένα καινούργιο φαινόμενο”. Το ότι φυσικά ουδεμία επιστημονική παραπομπή για τα όσα ισχυρίζεται ο Άδωνις και αποδίδει στην επιτροπή είναι μια λεπτομέρεια που δεν μπορεί να χαλάσει μια όμορφη ιστορία μετάθεσης ευθυνών.
Πράγματι, οι επιστήμονες της επιτροπής, αλλά και όσοι εκτός αυτής επέχαιραν με την κρατική γραμμή διαχείρισης της πανδημίας έχουν μεγάλες ευθύνες, ανεξάρτητα από προθέσεις και επιστημονική κατάρτιση. Την ευθύνη δηλαδή ότι δέχτηκαν να μετατραπούν σε απολογητές μιας πολιτικής καταδικασμένης σε αποτυχία, στο όνομα της διάσωσης της “αγοράς”. Το ότι αντιμετωπίζονται με τέτοιο θράσος και αχαριστία είναι ένα χρήσιμο μάθημα διαχρονικά για το ρόλο της επιστήμης και των επιστημόνων και της θέσης που παίρνουν – συνειδητά ή μη- απέναντι στα πράγματα.
