Μια κραυγή μωρού…

Μόρια, Σεπτέμβρης του 2019. Απολογισμός: Μια γυναίκα νεκρή κι ένα νεογέννητο βρέφος. Εκείνη μόλις είχε γεννήσει το μωρό της μέσα σε ένα κοντέινερ. Ναι, είχε γεννήσει μέσα σε κοντέινερ! Η ζωή ξεκινούσε, με ένα όνειρο πως όλα θα αλλάξουν και θα του προσφέρει ό,τι μπορεί, όπως μπορεί. Θα το πάρει να φύγουν από εκεί μέσα, να φύγουν μακριά. Δεν πρόλαβε…Στην αρχή είπαν πως κάηκαν κι οι δύο. Με βάση τις τελευταίες πληροφορίες η νεκρή γυναίκα κατάφερε να το σώσει. Την ώρα του θηλασμού, πανικόβλητη άνοιξε το παράθυρο. Το πλήθος την προέτρεψε να πετάξει το μωρό για να το σώσει. Η ίδια δεν πρόλαβε να βγει από το κοντέινερ, εγκλωβίστηκε και απανθρακώθηκε. Ακόμη δεν ξέρω τι να πιστέψω, μακάρι το μωρό να είναι ζωντανό.

Η αστυνομία απαγορεύει τη διανομή του βραδινού φαγητού. Τιμωρείς τον άνθρωπο που κινδυνεύει, με ποιο σκοπό; Πολιτικάντηδες βγαίνουν και κάνουν απαράδεκτες δηλώσεις, ότι οι άνθρωποι καίνε τα παιδιά τους γιατί είναι απολίτιστοι και δεν σέβονται τη χώρα που τους “φιλοξενεί”. Υπουργικά συμβούλια συγκαλούνται δήθεν εκτάκτως, για μια τρύπα στο νερό ή για να κλείσουν καμιά κατάληψη.

Μόρια, Σεπτέμβρης του 2019. Έξι τραυματίες, ένα παιδί με επιληπτική κρίση και μία ακόμη έγκυος μεταφέρονται στο νοσοκομείο. Πολλές οικογένειες βγαίνουν από τον καταυλισμό, θα κοιμηθούν στα γύρω χωράφια, ίσως εκεί είναι πιο προστατευμένοι και μακριά από τα χέρια της καταστολής.

Οι υπόλοιποι ξεσπούν. Κυκλοφορούν με μια κουβέρτα στο χέρι και ουρλιάζουν. Τον τελευταίο καιρό θρηνούν μωρά. Έχουν ήδη θρηνήσει πάρα πολύ αυτοί οι άνθρωποι. Θρήνησαν θύματα πολέμου όσο βρίσκονταν μέσα σε αυτόν, θρήνησαν πνιγμένους φίλους, συγγενείς και συντρόφους σε παγωμένα νερά, θρήνησαν παιδιά σκοτώμενα σε χαρτόκουτα. Είπαν πως κάποτε θα έχει τέλος αυτός ο θρήνος, μα η ζωή και το μέλλον τους έχει δρομολογηθεί από τους ηγέτες της πολιτισμένης Ευρώπης, που τόσα πολλά τους έταξε και τόσο φιλόξενη τους παρουσιάστηκε.

Το πρόσφυγικό δεν γεννήθηκε χθες. Δεν γεννήθηκε ούτε το καλοκαίρι του ’15 που οι ροές (πόσο άσχημη λέξη για να περιγράφει ανθρώπους), ήταν περισσότερες από ποτέ. Οι κυβερνήσεις ανεβοκατεβαίνουν, μα τίποτα δεν αλλάζει. Θυμόμαστε όλοι την Αμυγδαλέζα, το Φαρμακονήσι, τους ανθρώπους στο λιμάνι του Πειραιά, τις σκηνές μέσα στο χιόνι στη Λέσβο.

Στις ας τις πούμε λοιπόν αρχές του προσφυγικού, όλοι τρέξαμε, ακόμη ενδεχομένως τρέχουμε, να βοηθήσουμε. Είπαμε, πρέπει να μην υποκαταστήσουμε το κράτος, αλλά μπροστά στις ανθρώπινες ζωές δεν χωράει χάσιμο χρόνου. Τρέχαμε λοιπόν εμείς, ενώ κλαίγαμε κρυφά μη μας βλέπουν οι πρόσφυγες. Εκείνοι ήταν απίστευτα αξιοπρεπείς, πήραμε από αυτούς πάρα πολλά, πήραμε δύναμη για να συνεχίσουμε, κάναμε φίλους, αγαπήσαμε ανθρώπους και τους αποχαιρετίσαμε ζητώντας τους να στέλνουν νέα από την καινούρια τους ζωή. Ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που πρόλαβαν να φύγουν.

Αφελείς δεν υπήρξαμε, ξέραμε πως δε θα δοθεί άμεσα ένα τέλος σε όλη αυτή την παράνοια του πολέμου και του ξεριζωμού κάθε χρόνος θα είναι χειρότερος. Η απάνθρωπη συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας θα εγκλωβίζει πρόσφυγες και μετανάστες στα νησιά και στη χώρα. Τα κέρδη στις πλάτες των ανθρώπων τεράστια, δεν βολεύει στην πραγματικότητα η αποκατάστασή τους. Δεν βολεύει να τους δοθεί η ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Η αλληλεγγύη μας δεν ήταν μάταιη, αλλά δεν ήταν και δεν θα είναι ικανή να επιλύσει το πραγματικό ζήτημα. Η αντίστασή μας όμως στο πλευρό των προσφύγων, των ταξικών μας αδερφών, είναι παραπάνω από επιβεβλημένη. Η απαίτηση να μεταφερθούν σε αξιοπρεπή κέντρα φιλοξενίας της ηπειρωτικής Ελλάδας, όπου θα εξετάζονται τα αιτήματά τους και θα πηγαίνουν στις χώρες πραγματικού προορισμού τους, οφείλει να είναι μαζική και μας αφορά όλους.

Το να εγκλωβίζει κανείς ανθρώπους σε καταυλισμούς/κολαστήρια, το να κανονικοποιεί μια απαράδεκτη καθημερινότητα πετώντας ένα σκουληκιασμένο ξεροκόμματο, το να παίζει με τη ζωή και το μέλλον γενεών, δεν δεικνύει τον πολιτισμό και τη δημοκρατία που ευαγγελίζεται. Αυτό κάνει η Ευρώπη “των λαών και των ανθρώπων”.

Δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως δεν γνωρίζαμε, ακόμη κι αν τα καθεστωτικά ΜΜΕ αποκρύπτουν την πραγματικότητα, ακόμη κι αν οι πόρτες της Μόριας μένουν ερμητικά κλειστές μπροστά σε κάθε δημοσιογραφική έρευνα, ακόμη κι αν οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ρίχνουν η μία τις ευθύνες στην άλλη ή κάνουν τις φιλάνθρωπες κάνοντας αντιπολίτευση.

Οι κραυγές των μωρών θα φτάνουν στα αυτιά μας και δεν θα μπορεί κανείς να πει δεν ήξερα!