Μια “πούρα επαναστατική” απάντηση της Κατιούσα σε μια μη απάντηση του Ποντικιού και του Δ. Μηλάκα

Το καλό νέο είναι πως είμαστε (σχεδόν) όλοι πούροι επαναστάτες. Το κακό είναι πως είμαστε μόνο στα λόγια. Αλλά ας μην προτρέχουμε στο συμπέρασμα.

Ο αρχισυντάκτης του Ποντικιού Δ. Μηλάκας απάντησε στο χτεσινό μας σχόλιο για το πρωτοσέλιδο με την μπατσίνα Γεροβασίλη, μας συνέστησε να είμαστε σεμνοί και μας είπε ότι η Κατιούσα γλιστράει -δε μας εξήγησε πού, πιθανότατα όμως ολισθαίνει στον πούρο λεκτικό επαναστατισμό.

Αυτά στον τίτλο. Στο κείμενο μας λέει με βεβαιότητα πως ο συντάκτης μας δεν έχει πιάσει ή ξεφυλλίσει την εφημερίδα εδώ και πολλά χρόνια (πέφτει έξω και ξεκινά με αυτογκόλ από τα αποδυτήρια).

Διαχωρίζει -και πολύ σωστά- τη θέση των συντακτών της εφημερίδας από τις γενικές αντιλήψεις της ιδιοκτησίας της.  που βγάζει προφανώς ένα έντυπο που εν πολλοίς δεν την εκφράζει- και στο καπάκι αναφέρεται στα πρωτοσέλιδα της εποχής ΓΑΠ, δηλ, εκεί ακριβώς όπου περνάει η γραμμή, για να μας αποδείξει πως το Ποντίκι είναι το πρώτο “αστικό μέσο” (τι να υποδηλώνουν τα εισαγωγικά άραγε;) που του έκανε εγκαίρως δριμύτατη κριτική για την πολιτική του.

Τα πρωτοσέλιδα από το 2010 μιλάνε από μόνα τους.

Οι συμβουλές του Ποντικιού στο Γιώργο Παπανδρέου να τα “αλλάξει όλα”.

Το σύστημα ποντάρει στη χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος, προφανώς για να ρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου.

Ο Γιώργος δεν είναι πουθενά στο κάδρο των βασικών υπεύθυνων ενώ “αντ’ αυτού” φταίνε οι πάντες, ακόμα και μερικοί κακοί υπουργοί (που σήμερα πάντως στηρίζουν στο ΣΥΡΙΖΑ).

Και μόνο αφού καεί το χαρτί του ΓΑΠ, αρχίζει να αλλάζει η γραμμή και τα πρωτοσέλιδα της εφημερίδας (αυτό είναι από το Νοέμβριο του 2010).

Για την εποχή ΣΥΡΙΖΑ, λίγα πράγματα μπορούν να ειπωθούν. Η αρθρογραφία του ιδιοκτήτη της εφημερίδας άλλωστε μιλάει κι από μόνη της. Νουθεσίες πάντα από τα δεξιά και ξέπλυμα της κυβέρνησης σε κάθε ευκαιρία, μικρή στροφή στον «ρεαλισμό» την περίοδο του δημοψηφίσματος και έπειτα ξανά με τα μπούνια στο πλευρό της, προ και μετά τρίτου μνημονίου.

Νησίδες και παραφωνίες στο κυβερνητικό αφήγημα, φυσικά υπάρχουν στην εφημερίδα και δεν είναι λίγες. Ποιος δίνει τον τόνο όμως αν όχι η ιδιοκτησία-διεύθυνση και οι επιλογές της; Ας μην απαντήσει σε εμάς, ο Δημήτρης Μηλάκας, αλλά στον εαυτό του. Χωρούσε στην εφημερίδα που ήταν το Ποντίκι πριν το 2004, μια χρυσαυγιτίζουσα γραφίδα, που ακόμα και ο ίδιος έχει αναγκαστεί να αποκηρύξει σε κείμενό του; Θα κατέβαινε το κείμενο του ίδιου του ιδιοκτήτη (και αυτό από δεξιά γραμμένο) για τον… κατουρημένο Κυρίτση – έπειτα από κυβερνητική παρέμβαση άραγε; Χωρούσε πρωτοσέλιδο όπως εκείνο του 2004 μετά το συμβούλιο πολιτικών αρχηγών για το σχέδιο Ανάν, στη σημερινή εφημερίδα; Την απάντηση την ξέρει και την ξέρουμε.

Και φτάνουμε στο σήμερα, τρία μνημόνια και μία έξοδο μετά, στο πρωτοσέλιδο για τον ανασχηματισμό, και τη Γεροβασίλη του 16ου για το οποίο ο αρχισυντάκτης του Ποντικιού μας λέει πως δεν καταλάβαμε τη διαφορετική ανάγνωση και το χιούμορ της εφημερίδας.

Έστω λοιπόν ότι εμείς είμαστε πούροι επαναστάτες, ολισθαίνουμε και οι δογματικές μας παρωπίδες δε μας αφήνουν να καταλάβουμε αυτή τη διαφορετική ανάγνωση του πρωτοσέλιδου και την κριτική που τελικά δεν ξεπλένει τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης αλλά κατακεραυνώνει την πολιτική της.

Γέμισε όμως όλο το διαδίκτυο και τα social media με παρόμοια σχόλια και “πούρους επαναστάτες” που έφτασαν στο ίδιο πάνω-κάτω συμπέρασμα με εμάς. Γιατί λοιπόν δεν εξηγεί στο κοινό τότε τη διαφορετική ανάγνωση που δεν καταλάβαμε εμείς; Την αναμένουμε με ειλικρινές ενδιαφέρον.