Μήπως οι κομμουνιστές δε θέλουν λύση για το Μακεδονικό;

Μήπως τελικά οι κομμουνιστές δε θέλουν λύση για το όνομα της γειτονικής ΠΓΔΜ και το παραπέμπουν στις σοσιαλιστικές καλένδες;

Είναι σεβαστή ασφαλώς η θέση τους ενάντια στο ΝΑΤΟ, αλλά δε θέλουν να βρεθεί με λύση, με σύνθετη ονομασία και γεωγραφικό προσδιορισμό, ακριβώς όπως το ζητούσαν; Μήπως το κάνουν απλά από στείρα αντίδραση στην κυβέρνηση, που φέρνει αυτή τη λύση;

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τη σταθερή θέση του ΚΚΕ ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει καμία συμφωνία για την ονομασία της ΠΓΔΜ που θα συνδέεται με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, μπορεί να πετύχει κανείς αρκετές παρόμοιες παρεμβάσεις, στοχευμένες και “εμβριθείς” ή “αθώα” ερωτήματα, που το πνεύμα τους συμπυκνώνεται χαρακτηριστικά σε ένα άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών (πού αλλού;), το οποίο δυσκολεύεται να κρατήσει τα δημοσιογραφικά προσχήματα, κι αναλώνεται σε σοφιστείες και ειρωνείες, πχ. για την “νέα” θέση του ΚΚΕ.

Ας δούμε όμως κάποια πράγματα. Το όνομα δεν είναι κάποιο φετίχ από μόνο του, γι’αυτό εξάλλου οι κομμουνιστές απείχαν απ’την πρώτη στιγμή απ’την εθνικιστική υστερία, που διακήρυσσε πως το “όνομά μας είναι η ψυχή μας”. Η λύση βέβαια περνάει μέσα απ’τη σύνθετη ονομασία, αλλά έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: 1) Ο όρος Μακεδονία θα αποτελεί γεωγραφικό προσδιορισμό 2) Θα σταματήσουν οποιεσδήποτε αλυτρωτικές αντιλήψεις και 3) Οι δύο χώρες θα συμφωνήσουν ότι δεν υπάρχει θέμα αλλαγής συνόρων.. Ποια από αυτά διασφαλίζει άραγε η ένταξη της ΠΓΔΜ με οποιαδήποτε ονομασία στο ΝΑΤΟ;

Κάποιοι ανακαλύπτουν ειρωνικά το δικαίωμα στην…αυτοδιάθεση σε σχέση με την ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ.” Ας απεμπλακούμε εμείς, και μετά ας τους κάνουμε υποδείξεις τι να κάνουν αυτοί.” Άλλοι ουσιαστικά μας λένε – τραγουδούν – να βλέπουμε πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων, ή μάλλον του θαΝΑΤΟυ, όπως θα έλεγαν και οι Monty Python. “Διαφωνούμε με το ΝΑΤΟ – θεωρητικά πάντα – γιατί στην πράξη…χαλί να μας πατήσουν- αλλά γιατί να μη δεχτούμε τα παράπλευρα οφέλη που προκύπτουν; ” Μα τέλος πάντων, πιστεύουν πως οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί είναι κάποιο ευαγές ίδρυμα που κάνει αγαθοεργίες; Ότι είναι κάτι αδιάφορο και ουδέτερο, αναγκαίο κακό ή τέλος πάντων αναπόφευκτο, δοσμένο μια για πάντα; Πιστεύουν πως το σφαγείο των λαών μπορεί να είναι παράγων ασφάλειας και σταθερότητας στην περιοχή; Ως εκεί φτάνει ο ρεαλισμός τους; Ας δεχτούμε το θάνατο, αλλά γιατί να μην έχουμε μια καλή κηδεία;

Είναι άραγε τόσο αφελείς; Η’ μήπως το ακριβώς αντίθετο και τα λένε όλ’αυτά εκ του πονηρού; Ρητορικό το ερώτημα και η απάντηση γνωστή.