Μισαλλόδοξο κήρυγμα Ιερώνυμου – “Το Ισλάμ, δεν είναι θρησκεία, είναι πολιτικό κόμμα, είναι άνθρωποι του πολέμου”
Πίσω από το μειλίχιο προσωπείο του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου δεν μπορούν να κρυφτούν οι μισαλλόδοξες απόψεις του, που εναρμονίζονται πλήρως με διάφορα ισλαμοφοβικά και ρατσιστικά κηρύγματα που τόσο του συρμού έχουν γίνει στις μέρες μας στο δημόσιο λόγο.
Μπορεί να έχει καλλιεργήσει, με τη βοήθεια φυσικά των κυρίαρχων ΜΜΕ, το προφίλ του “μετριοπαθούς” και “συνετού” ιεράρχη, ωστόσο πίσω από το μειλίχιο προσωπείο του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου δεν μπορούν να κρυφτούν οι μισαλλόδοξες απόψεις του, που εναρμονίζονται πλήρως με διάφορα ισλαμοφοβικά και ρατσιστικά κηρύγματα που τόσο του συρμού έχουν γίνει στις μέρες μας στο δημόσιο λόγο.
Ο λόγος εν προκειμένω για συνέντευξη του Ιερωνύμου στο Open, όπου με αφορμή ερώτημα για τον ιστορικό ρόλο της εκκλησίας στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας και της Επανάστασης του 1821, ο Ιερώνυμος υποστήριξε πως, “Το Ισλάμ, οι πολίτες του, δεν είναι θρησκεία, είναι πολιτικό κόμμα, είναι άνθρωποι του πολέμου, της εξαπλώσεως” (sic). O αρχιεπίσκοπος δηλαδή παρουσιάζει περίπου δύο δισεκατομμύρια ανθρώπους ως μια συμπαγή πολιτική δύναμη με επεκτατικές τάσεις, εικόνα που αφενός δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, αφετέρου ρίχνει νερό στο μύλο της ακροδεξιάς ρητορικής περί “ισλαμοποίησης”, “επίθεσης στις δυτικές αξίες” και διάφορες άλλες τέτοιες κινδυνολογικές, αλλά και επικίνδυνες ανοησίες.
Εκείνο που δεν εξηγεί φυσικά ο Ιερώνυμος, είναι πώς ο Γεννάδιος Σχολάριος και όλοι οι διάδοχοί του, που επελέγη όπως ο ίδιος αναγνωρίζει από το Μωάμεθ τον Πορθητή για να διοικεί τους ορθόδοξους χριστιανούς με το σύστημα των μιλέτ, αποφάσισαν να συνεργαστούν για αιώνες με τους “ανθρώπους του πολέμου”.
Αντίθετα, ο αρχιεπίσκοπος επιχείρησε να περάσει μια αποστειρωμένη εικόνα “εθνικής προσφοράς” της εκκλησίας, ισχυριζόμενος πως “Δεν υπήρχε κανένα σημαδάκι επαναστάσεως που δεν ξεκίνησε από κάποιο μικρό μοναστήρι, κάποιον κληρικό”, ξεχνώντας “άβολες” λεπτομέρειες, όπως τη στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ιδιαίτερα δε του Πατριαρχείου, που έφτασε να αφορίζει τους επαναστάτες.
Ενώ και σχετικά με το θρύλο του “κρυφού σχολειού”, ο Ιερώνυμος προσπάθησε να το δώσει μια “μεταφορική” υπόσταση, αποφεύγοντας να τον διαψεύσει, λέγοντας πως “εκ των πραγμάτων, όποιος έχει διαβάσει τα βιβλία που έχουν βγει για την περίοδο της τουρκοκρατίας, σχετικά με την εκπαίδευση, παίρνει μία σαφή εικόνα, ότι δεν ήταν δυνατό τα ελληνόπουλα να έχουν σχολεία. Κατ’ ανάγκη θα πήγαιναν εκεί που υπήρχε κάποιο φως. Το φως αυτό ήταν τα μοναστήρια με τους λίγους καλόγερους, με τα λίγα γράμματα που ήξεραν”.
