Ο Αλαβάνος ζητά να γίνει η περιφορά του Επιταφίου με τους πιστούς στα μπαλκόνια
Γιατί να μην τελεστεί η περιφορά του Επιταφίου, με έναν ιερέα μόνο, έναν ψάλτη, έναν νεωκόρο; Και να μπορούν μικροί και μεγάλοι από τα μπαλκόνια να τραγουδούν με την ψυχή τους το “Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή Σου…”; Και να νιώσει ο λαός μας ότι είναι κοινή η μοίρα σε κάθε μπαλκόνι, ότι αν και απομονωμένοι, είμαστε ο ένας συναισθηματικά δίπλα στον άλλο και θα ξεπεράσουμε μαζί το κακό;
Το κλασικό “εσωτερικό αστείο” για τον Επιτάφιο είναι ότι πηγαίνουν όλοι, ακόμα και οι αριστεροί, γιατί τους αρέσουν οι πορείες. Το φετινό Πάσχα έρχεται σε μια ιδιαίτερη συγκυρία, που ανατρέπει τα καθιερωμένα και αλλάζει τους κανόνες, ακόμα και στα θρησκευτικά έθιμα.
Και ενώ εγείρεται το ερώτημα αν θα τηρηθούν απαρέγκλιτα τα περιοριστικά μέτρα αύριο, Μεγάλη Παρασκευή, οι διαμαρτυρίες των πιστών βρίσκουν έναν απρόσμενο σύμμαχο στο πλευρό του Αλέκου Αλαβάνου. Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ -και διάφορων προσωποκεντρικών μετωπικών σχημάτων γύρω από τον εαυτό του- έρχεται να τεθεί υπέρ της περιφοράς του Επιταφίου, με τους πιστούς από τα μπαλκόνια να ψέλνουν το “αι γενεαί πάσαι…”, για να εμψυχωθεί ο λαός και να ενισχυθεί η συναισθηματική κοινότητα, μέσω μιας τέτοια παράδοσης, που σύμφωνα με τον Αλαβάνο πηγάζει από τις τελετές των προχριστιανικών χρόνων.
Παραθέτουμε χωρίς άλλο σχολιασμό τη δήλωσή του.
«Η περιφορά του Επιταφίου είναι μια βαθιά παράδοση του λαού μας. Οι πηγές της βρίσκονται χιλιετίες πίσω, πριν τον Χριστιανισμό, στις μυσταγωγίες και τα πανηγύρια για τον Διόνυσο, στις τελετές για τον Άδωνι. Γιατί τη στερούμε τόσο απόλυτα φέτος από την κοινωνία, όταν, στις σημερινές συνθήκες, σε κάθε οικογένεια επικρέμαται ο φόβος του πένθους, υπάρχει η μοναξιά, αλλά και υπερίπταται η ελπίδα του λυτρωμού; Γιατί να μην τελεστεί η περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους των πόλεων, με έναν ιερέα μόνο, έναν ψάλτη, έναν νεωκόρο που θα κρατάει μια ανθοδέσμη με βιολέτες, ώστε να διατηρηθεί πλήρως η κοινωνική απόσταση; Και να μπορούν μικροί και μεγάλοι από τα μπαλκόνια να τραγουδούν με την ψυχή τους το “Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη ταφή Σου…”; Και να νιώσει ο λαός μας ότι είναι κοινή η μοίρα σε κάθε μπαλκόνι, ότι αν και απομονωμένοι, είμαστε ο ένας συναισθηματικά δίπλα στον άλλο και θα ξεπεράσουμε μαζί το κακό; Η Πολιτεία οφείλει να είναι στο θέμα του ιού αποφασιστική και αποτελεσματική, αλλά δεν χρειάζεται να στερείται συναισθήματος και να μην παίρνει υπόψη τη σημασία της εμψύχωσης του λαού μας».
