Ο Κολοκοτρώνης, ο Βελουχιώτης και ο ατέλειωτος πόνος των Μουμτζήδων

Ο Σάκης Μουμτζής και τα πονήματά του δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη πως ανήμερα της επετείου του 1821, ο γνωστός κομμουνιστοφάγος αρθρογράφος του liberal.gr, θα επέλεγε να σερβίρει στο κοινό του ένα πλούσιο συγγραφικό έδεσμα εθνοπατριωτισμού, αντικομμουνισμού, με ολίγη από αντιπολίτευση στον – ριζοσπαστικό κι ακραίο ΣΥΡΙΖΑ – στα πλαίσια του γνωστού δικομματικού θεάτρου.

Τη μήνι του Μουμτζή συγκέντρωσε αυτή τη φορά το χθεσινό εξώφυλλο της Εφημερίδας των Συντακτών, που απεικονίζει τον Κολοκοτρώνη, το Βελουχιώτη και τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο συντάκτης αναλαμβάνει να παραδώσει μαθήματα ιστορίας στους ομοϊδεάτες του καθώς, όπως γράφει, “όποιος δεν γνωρίζει τον ιστορικό μίτο της Αριστεράς στην Ελλάδα, δηλαδή το νήμα που συνδέει τις ιστορικές φάσεις της, μάλλον θα θύμωσε, θα αγανάκτησε ή θα απόρησε με το χθεσινό πρωτοσέλιδο της εφημερίδας του «χώρου», στο οποίο εικονιζόταν ο Βελουχιώτης δίπλα στον Κολοκοτρώνη και στον Ελευθέριο Βενιζέλο”. Αγανάκτηση, που, όπως συνεχίζει ο ίδιος, οφείλεται στο ότι “ένας ειδεχθής δολοφόνος -που μπροστά του ο Κουφοντίνας είναι ένα προσκοπάκι- φιγουράριζε δίπλα σε δύο εμβληματικές φυσιογνωμίες της Νεότερης Ελλάδας και θα απόρησε, αναρωτώμενος τι σχέση μπορεί να συνδέει αυτούς τους τρεις Έλληνες.” Σημειώνουμε κατ’ αρχάς ότι ο κύριος Μουμτζής θεωρεί το Βελουχιώτη Έλληνα και όχι εαμοβούλγαρο, δείχνοντας ότι έχει κι αυτός υποσυνείδητα αλωθεί από την ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς και συνεχίζουμε με την ανάλυσή του για τη σύνδεση που έκανε το ΕΑΜ μεταξύ της αντίστασης κατά των ναζί κατακτητών και του αγώνα και του 1821, ένα “βολικό, εύληπτο, προπαγανδιστικό σχήμα” κατά το Μουμτζή, που πιθανόν να θεωρούσε πιο επάξιους συνεχιστές των κλεφταρματολών τους Εύζωνες που αποτέλεσαν το πρόπλασμα των Ταγμάτων Ασφαλείας.

Όσο για το Βελουχιώτη, “στο υποσυνείδητο του αριστερού ήταν καταγεγραμμένος […] ως ο αγωνιστής που έδωσε και την ζωή του για τον αγώνα, αλλά προδόθηκε από τους συντρόφους του. Αυτή η άποψη δεν επισημοποιήθηκε από το κομματικό ιερατείο, γιατί για πολλές δεκαετίες ο Βελουχιώτης ήταν ο διαγραμμένος, από το Κόμμα, δηλωσίας Μιζέριας”. Παραβλέπουμε την κάπως τρικυμιώδη σύνταξη και στίξη και δίνουμε εύσημα για την καίρια έκφραση “κομματικό ιερατείο”, που μπορεί να αγγίξει ευρύτερα αντι-ΚΚΕ ακροατήρια, καθώς απαντάται από τους Μουμτζήδες μέχρι την αναρχία και μπράβο τους. Μάλιστα προσθέτει παρακάτω ότι ο Βελουχιώτης “αποκαταστάθηκε από το ΚΚΕ μόλις το 2018”, γιατί προφανώς το 2011 που έγινε η πολιτική αποκατάσταση ήταν σε άλλη χώρα, ενώ τις προηγούμενες δεκαετίες με πλήθος τιμητικών αναφορών από το ΚΚΕ στο Βελουχιώτη ακόμα και πριν την επίσημη αποκατάσταση, μπορεί ο αρθρογράφος να εξερευνούσε άγνωστους πλανήτες.

Εξανίσταται λοιπόν και ο Μουμτζής με το εν λόγω πρωτοσέλιδο γιατί “και μια προκλητική απόπειρα να ξεπλυθεί ένας σφαγέας που βαρύνεται προσωπικά με εκατοντάδες δολοφονίες, αφού αυτή η εγκληματική δράση του συγκρίνεται με την δράση του Κολοκοτρώνη και των άλλων αγωνιστών του 1821. Κάποιος κακοπροαίρετος και πικρόχολος «μεταμελημένος αριστερός» έγραψε πως υπήρχε τοιχογραφία που απεικόνιζε τον Βελουχιώτη δίπλα στον Παλαιών Πατρών Γερμανό και το λάβαρο της Επανάστασης, αλλά το Κόμμα ασβέστωσε την φυσιογνωμία του, όταν τον διέγραψε. Προσωπικά δεν το πιστεύω! Το Κόμμα δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοια.” Αν είχε το “Κόμμα” και με ωμέγα θα ήταν ακόμα καλύτερο, αλλά αναγνωρίζουμε την επίπονη προσπάθεια. Αυτό με την τοιχογραφία είναι πάρα πολύ ωραία έμπνευση την οποία ελπίζουμε να αξιοποιήσει ο ΣΚΑΪ σε κάποιο από τα επόμενα εθνωφελή ντοκυμανταίρ του για δραματοποίηση. Δε θέλει βέβαια πολλή φαντασία να σκεφτούμε τι ακριβώς θα έγραφαν οι Μουμτζήδες για τον Κολοκοτρώνη και τους άντρες του μετά την Άλωση της Τριπολιτσάς, τα Δερβενάκια και την καταστολή των Νενέκων με τρομοκρατικές πρακτικές τύπου “Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους”.

Σε ένα πράγμα ωστόσο έχει δίκιο. Πράγματι δεν έχει καμία δουλειά ο Βελουχιώτης με το Βενιζέλο στο ίδιο εξώφυλλο. Αν μη τι άλλο ο δεύτερος ήταν εκείνος που έφερε το διαβόητο “Ιδιώνυμο” το 1929, εξαιτίας του οποίου ο Βελουχιώτης συνελήφθη επανειλημμένα ακόμα και πριν τη δικτατορία του Μεταξά και στάλθηκε στις φυλακές του Ιτζεδίν και αργότερα εξόριστος στη Γυάρο.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και σε γιορτές κι αργίες, ο Άρης συνεχίζει να ταράζει την ηρεμία των κάθε λογής Μουμτζήδων κι αυτό μόνο ευχάριστο μπορεί να θεωρηθεί.