Ο Μίκης πέρασε στην αιωνιότητα! Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών
Ο Μίκης περνά στην αιωνιότητα όπου ανήκει το έργο του. Αυτό που δίδαξε σε όλους ότι η τέχνη μπορεί και πρέπει να παίρνει θέση για όσα συμβαίνουν, να γίνεται μέρος του αγώνα για την αλλαγή του κόσμου!
Ο Μίκης Θεοδωράκης έφυγε από τη ζωή σήμερα το πρωί και αφήνει πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη και ολόκληρες γενιές που μεγάλωσαν με τα τραγούδια του και το πολιτικό τους νόημα.
Ο Μίκης Θεοδωράκης αποτελεί μία από τις σημαντικότερες και πιο πολυσυζητημένες προσωπικότητες της νεώτερης Ελλάδας με παγκόσμιο κύρος.
Σε ηλικία μόλις 12 ετών συνέθεσε το πρώτο μουσικό του έργο, ενώ στα 17 έδωσε το πρώτο του ρεσιτάλ στην Τρίπολη με το δικό του έργο «Κασσιανή».
Επίσης, κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου (1946-1949) θα εξοριστεί πρώτα στην Ικαρία και στη συνέχεια στη Μακρόνησο. Οι πολιτικές του διώξεις δεν ανακόπτουν το δημιουργικό του έργο.
Με την επιβολή της δικτατορίας της 21ης Απριλίου 1967 ξεκινήσει ένας νέος κύκλος διώξεων και εξοριών για τον συνθέτη, που τελείωσε το 1970 με την αμνηστία που του χορηγήθηκε, ύστερα από διεθνή κατακραυγή και προσπάθειες προσωπικοτήτων, όπως ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς, ο Λέοναρντ Μπερνστάιν, ο Χάρι Μπελαφόντε, ο Άρθουρ Μίλερ και ο Χανς Άισλερ.
Έφυγε στο εξωτερικό και έδωσε δεκάδες συναυλίες εναντίον των συνταγματαρχών, που τον έκαναν παντού γνωστό ως σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα.
Κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης ο Μίκης Θεοδωράκης ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική, ενώ έθεσε το περίφημο δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς». Μάλιστα, εκλέχθηκε βουλευτής (2 φορές με το ΚΚΕ και δύο φορές με τη Νέα Δημοκρατία) κι έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Παράλληλα, ξεκίνησε με τον Τούρκο μουσικό Ζουλφί Λιβανελί μία προσπάθεια προσέγγισης ανάμεσα στους λαούς της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Το 1978 ήταν υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με την στήριξη του ΚΚΕ. Τότε, ήρθε τρίτος με ποσοστό 16,32%, πίσω από τον κυβερνητικό Γιώργο Πλυτά και τον Δημήτρη Μπέη που εξελέγη στον β’ γύρο.
Τα τελευταία χρόνια ήταν ο ιδρυτής της κίνησης Σπίθα, για να ανακοινώσει τελικά την αποχώρησή του από την πολιτική ζωή. Τελευταία δημόσια εμφάνισή του ήταν στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό ζήτημα, ενώ σχολιάστηκε έντονα μια δήλωσή του για την… εριστική αγάπη των νεοναζί προς την πατρίδα.
Η μουσική του ήταν η βάση στην οποία πάτησε ένα πολιτικό κίνημα και τα όνειρα μιας γενιάς νέων. Οι δικές του πολιτικές επιλογές στη συνέχεια κλόνισαν πολλούς θαυμαστές του αλλά άφησαν ανέγγιχτο και άσπιλο το πλούσιο, απαράμιλλο έργο του για τις επόμενες γενιές. Ένα έργο αθάνατο που έδωσε σε όλους το μάθημα πως η τέχνη και πρέπει και μπορεί να ενδιαφέρεται για όσα συμβαίνουν γύρω της, να παίρνει θέση και να γίνεται οργανικό κομμάτι του αγώνα για την αλλαγή του κόσμου.
