Η προσπάθεια αναίρεσης της αθώωσης ενός αθώου.

”Διέπραξα το αδίκημα που περικλείει όλα τα αδικήματα. Στον ταξικό πόλεμο πήρα θέση με τους αδικημένους” Τάσος Θεοφίλου.

Αν δεν σας λέει τίποτα το όνομα του Τάσου Θεοφίλου, ίσως αύριο σας πει κάτι το όνομα του παιδιού σας, του φίλου σας, του συντρόφου σας, το δικό σας…Το όνομα οποιουδήποτε από μας σε κάποιο πινάκιο.

Τον Αύγουστο του 2012, ο Τάσος Θεοφίλου στερήθηκε σωματικής ελευθερίας. Επιμένω στη σωματική, καθότι το πνεύμα του ανθρώπου παρέμεινε αδέσμευτο χαρίζοντας λογοτεχνικά και πολιτικά αριστουργήματα, ακόμη και μέσα από τη φυλακή.

Ένας άνθρωπος βρέθηκε έγκλειστος για μια πενταετία, χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Θυμίζουμε ότι  συνελήφθη στις 18 Αυγούστου του 2012 κατόπιν «ανώνυμου» τηλεφωνήματος, το οποίο τον κατονόμαζε ως εμπλεκόμενο στη ληστεία της Πάρου και στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Ένας άγνωστος τηλεφωνεί στην αντιτρομοκρατική και λέει ότι ένας τύπος ονόματι Τάσος που έχει σχέση με την τρομοκρατία συμμετείχε στη ληστεία. Η διεύθυνση που έδωσε οδήγησε στο σπίτι του Θεοφίλου στη Θεσσαλονίκη. Γιατί δεν εντοπίστηκε ο αριθμός του καταγγέλοντος; Μα είναι απλό, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν έχει σύστημα αναγνώρισης κλήσεως!

Ο Τάσος Θεοφίλου συνελήφθη στην περιοχή του Κεραμεικού με ένα σακίδιο  που είχε πάνω του τη λέξη «Πάρος».

Ένα ανώνυμο τηλεφώνημα λοιπόν, τον έσυρε έναν άνθρωπο σε δικαστήρια και φυλακές. Απτό στοιχείο για εμπλοκή σε έκνομη πράξη ουδέν, πλην ενός καπέλου. Το περιβόητο καπέλο που σύμφωνα με το κατηγορητήριο φέρεται να φορούσε ή ίσως και να μην φορούσε ο Θεοφίλου, στο οποίο εντοπίστηκε DNA του, που μπορεί και να μην ήταν δικό του. Ένα καπέλο που δε φαίνεται να εμφανίζεται στις φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος, ένα καπέλο που σχεδόν έπεσε από τον ουρανό.

Δεκαεννέα τω συνόλω μάρτυρες κατηγορίας, αυτόπτες μάρτυρες της ληστείας και αστυνομικοί και δε βρέθηκε ένας να αναγνωρίσει με βεβαιότητα τον κατηγορούμενο. Πέντε χρόνια ανακριτές, εισαγγελείς, φρουροί, δικαστικές αίθουσες, εδώλια, πέντε χρόνια από τη ζωή ενός ανθρώπου.

Μετά τη συγκλονιστική του “απολογία” στις 28 Απριλίου 2017 στην εκδίκαση του εφετείου του- με τη λέξη απολογία εντός εισαγωγικών καθώς δεν θα έπρεπε κανείς να απολογείται σε ένα κράτος δικαίου για κάτι που δεν έχει κάνει, έφτασε -κι ας άργησε- η μέρα της δικαίωσης.

Ξημέρωνε 7 Ιουλίου του 2017. Δεν κοιμήθηκε κανείς το προηγούμενο βράδυ, με πρησμένα μάτια συναντηθήκαμε στον 6ο όροφο του Εφετείου. Δε χωρούσε εκείνο το πρωί ο κόσμος στη Λουκάρεως. «Δεν θέλω φασαρία όποιο και να είναι το αποτέλεσμα», είπε η πρόεδρος προτού ανακοινώσει την απόφαση. Τρέμαν χέρια και πόδια. Αθώος για όλα. Ποια ησυχία; Τράνταξε η αίθουσα. Αγκαλιάζαμε τον άγνωστο διπλανό και κλαίγαμε, πρώτη φορά από χαρά μετά από χρόνια.

Πιστέψαμε έστω για λίγο πως δεν πήγαν τσάμπα όλα αυτά, πως παρόλο που τα χρόνια του Τάσου δεν θα γυρνούσαν πίσω, κάπως, κάτι είχε κερδηθεί,  κόντρα στις στημένες υποθέσεις, κόντρα στις αναίτιες διώξεις του συστήματος.

Δεν πάει χρόνος που ο Τάσος δεν μετρά τα βήματά του μέσα σε ένα κελί.

Μέχρι που σήμερα έπεσε σαν κεραυνός στα κεφάλια μας η είδηση ότι ο Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ιωάννης Αγγελής  ασκεί αναίρεση ενώπιον του δικαστηρίου του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 505 παρ. 2 ΚΠΔ, κατά της με αριθμό 2186/2017 (2938/16, 3303/16, 518/17, 565/17, 580/17) αθωωτικής απόφασης του Α’ Πενταμελούς Εφετείου κακουργημάτων Αθηνών με την οποία κηρύχθηκε αθώος ο κατηγορούμενος Αναστάσιος Θεοφίλου.

Γράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Θεοφίλου στον προσωπικό του λογαριασμό :

”Στις 11 Μάη θα εξεταστεί η αίτηση αναίρεσης στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Αν γίνει δεκτή, σημαίνει ότι επιστρέφω στη φυλακή με τις αρχικές κατηγορίες μέχρι να επαναληφθεί το εφετείο από άλλους δικαστές, μιας και η πλειοψηφία του Α’ Πενταμελούς που με απάλλαξε αποδείχτηκε τελικά πως δεν ήταν της αρεσκείας της «αντιτρομοκρατικής».

Όσο κι αν η «αντιτρομοκρατική», και ο κύκλος των χειραγωγούμενων από αυτή εισαγγελέων, φαίνεται να έχουν αποκτήσει μια σχεδόν εμμονική προσήλωση στο πρόσωπό μου, η υπόθεσή μου παραμένει μια υπόθεση που δεν είναι καθόλου προσωπική. Είναι πολιτική και αφορά την κατασταλτική διαχείριση του αναρχικού χώρου, του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος και συνολικά της τάξης μας. Είναι πολιτική καθώς ανέδειξε κοινωνικά και έθεσε στη δημόσια κριτική όλες τις αιχμές της καταστολής, με πιο βασικές τον τρομονόμο, τη μεταφυσική χρήση του dna και την ποινικοποίηση προσωπικών και πολιτικών σχέσεων. Είναι πολιτική γιατί ανέδειξε τη δύναμη και την κοινωνική επιρροή του κινήματος. Γιατί απέδειξε ότι η «αντιτρομοκρατική» και οι χειραγωγούμενοι από αυτή δικαστικοί κύκλοι, παρότι ανεξέλεγκτοι, δεν είναι παντοδύναμοι. Και αυτό πρέπει να αποδειχτεί για μία ακόμα φορά στις 11 Μάη”. 

Ναι, η αναίρεση είναι ένδικο μέσο, ναι ο εισαγγελέας κάνει τη δουλειά του, θα πει κανείς. Ποια ακριβώς όμως είναι αυτή η δουλειά τελικά; Το δικαστήριο εκπροσωπεί την κοινωνία και θα πρέπει να την αφουγκράζεται. Ένα μέρος της κοινωνίας έχει ήδη χάσει την πίστη του σε αυτήν με την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση , η απαλλαγή του από όλα τα αδικήματα έφερε την πολυπόθητη ειρήνευση.

Ας απαιτήσουμε να μην μείνει ανειρήνευτη η κοινωνία κι ο Τάσος Θεοφίλου να παραμείνει ελεύθερος.