Σαν έρθει ο καιρός μας, θα είναι ακριβό το τίμημα που θα πληρώσουν!

”Τι πειράζει κι αν χαθεί ο κόσμος αύριο; Εμείς θα συνεχίσουμε τη διεκδίκηση απ’ τον ουρανό.Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που πνίγομαι”

Βασίλης Δημάκης.

Ο εγκλεισμός είναι από μόνος του τιμωρητικός, μοιάζει να εκδικείται παρά να σωφρονίζει. Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές από μόνη της απάνθρωπη. Δέκα λεπτά σε ένα κελί αρκούν. Στην Ελλάδα του 2018, με έναν ανανεωμένο Σωφρονιστικό Κώδικα, ο οποίος  προάγει υποτίθεται το ανθρωπιστικό και το σωφρονιστικό στοιχείο θεσμοθετούνται οι άδειες των κρατουμένων,  τακτικές και εκπαιδευτικές.  Σε ένα κατά τα άλλα σαθρό σωφρονιστικό σύστημα, σε ένα σύστημα στο οποίο η επικοινωνία του κρατουμένου με τον έξω κόσμο  περιορίζεται σε εικοσάλεπτα επισκεπτήρια, δίχως να μπορείς να αγγίξεις το παιδί, τη σύντροφο, τη μάνα, το φίλο, υπάρχει μια μικρή σανίδα σωτηρίας, οι κρατούμενοι ελπίζουν, έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, δικαίωμα στη ζωή.

Οι εκπαιδευτικές- και όχι μόνο-άδειες μέχρι στιγμής μόνο καλό έχουν κάνει. Από τις τακτικές άδειες το 98% των κρατουμένων είναι συνεπέστατο και επιστρέφει στο σωφρονιστικό κατάστημα. Από τις εκπαιδευτικές άδειες το 100%. Οι κρατούμενοι μετά την επιστροφή τους παρουσιάζουν καλύτερη συμπεριφορά, περιορίζονται  τα συμπτώματα κατάθλιψης και ιδρυματισμού. Παρόλα αυτά  τις μάχονται καιρό. Η απόδραση Ξηρού έδωσε την αφορμή  να καταπατηθεί το θεσπισμένο από το νόμο και αναμφισβήτητο δικαίωμα των κρατουμένων. Το εκάστοτε Πειθαρχικό Συμβούλιο Φυλακών δέχτηκε σφοδρές πιέσεις και απειλήθηκε με πειθαρχικές διώξεις σε περίπτωση που έτερος κρατούμενος δεν επέστρεφε μετά από άδεια που εκείνο είχε χορηγήσει. Κι έτσι λοιπόν οι άδειες περιορίζονται.. Οι απορριπτικές αποφάσεις διαδέχονται η μία την άλλη. Το συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας πανηγυρίζει. «Τι τις θέλουν τις άδειες οι εγκληματίες, κινδυνεύουμε, ας μην εγκληματούσαν» . Εκδικητικό λοιπόν σύστημα αντί του σωφρονιστικού; Αυτό είναι που επιζητά κανείς; Να μπαίνεις άνθρωπος στη φυλακή και να βγαίνει υπάνθρωπος; Να μην έχεις περιθώριο βελτίωσης εαυτού;

Λένε πως το επίπεδο μιας κοινωνίας καθρεφτίζεται στις φυλακές της. Πόσο αφήσαμε μόνους αυτούς τους ανθρώπους, πόσο άραγε μακριά από μας τους θεωρήσαμε;

Τριάντα μέρες απεργός πείνας ο Βασίλης Δημάκης κι οχτώ μέρες δίψας, σε μια πάλη που δεν αφορά μόνο τον εαυτό του, σε μια πάλη που αφορά κάθε κρατούμενο, αλλά και κάθε άνθρωπο που εννοεί να πιστεύει πως δεν πήγε χαμένο ό,τι κερδήθηκε με αίμα.Με το αίμα του παλεύει κι ο Δημάκης, σε έναν αγώνα δίκαιο και αξιοπρεπή. Σε έναν αγώνα άνισο, γιατί ο κρατούμενος σε αυτή την περίπτωση είναι δυνατότερος των κρατούντων.

Ποιον ωφελεί άραγε η επίμονη απόρριψη των αιτήσεων του Βασίλη Δημάκη; Η απάντηση είναι απλούστατη, η εξουσία θέλει να δείξει ακριβώς ότι κατέχει την δύναμη να κωφεύει σε κάθε δίκαιη αντίδραση. Στην περίπτωση  Βασίλη Δημάκη, γίνεται μια προσπάθεια να δημιουργηθεί εκ νέου ένα προηγούμενο για να περιοριστούν οι άδειες. Αυτή τη φορά οι εκπαιδευτικές, που έχαιραν ως τώρα  μιας άλλη αντιμετώπισης.  Δε θα σταθούμε στο παρόν κείμενο στο αναμφισβήτητο δικαίωμα της αίτησης αδείας από το Βασίλη Δημάκη,  έχει καταστεί  κατανοητό από τον κοινό νου, όστις αρνείται να το εννοήσει έχει τους λόγους του. Όσοι εννοούν να αναφέρονται στο δικαίωμα απόρριψης των αδειών και στην έλλειψη ευθύνης από πλευράς κυβέρνησης δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα.

Η κοινωνία ζητά την δικαίωση του Βασίλη Δημάκη, δεν την τρομάζει η κυκλοφορία του στο χώρο του Πανεπιστημίου, όπου και είναι παραπάνω από καλοδεχούμενος, την τρομάζει και την απειλεί το ενδεχόμενο του να μην τα καταφέρει να κρατηθεί ζωντανός.

Τη Δευτέρα θα επανεξετασθεί το αίτημα που έχει κατατεθεί σχετικά με τις έκτακτες άδειες ,μέχρι να του δοθεί το δικαίωμα να καταθέσει εκ νέου αίτηση για εκπαιδευτική άδεια. Ας ευχηθούμε να βγει γερός από όλο αυτό. Είμαστε στο πλευρό του και στεκόμαστε απέναντι σε εκείνους που ανάγκασαν έναν άνθρωπο να διακινδυνεύσει τη ζωή του για το αυτονόητο.

Σαν έρθει ο καιρός μας, θα είναι ακριβό το τίμημα που θα πληρώσουν!, Μπόμπι Σαντς.