Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

«Η μεγάλη πυρκαγιά στην Ανατολική Αττική ξεκίνησε το βράδυ της Παρασκευής από την περιοχή κοντά στο παραθαλάσσιο οικισμό Σέσι Γραμματικού. Πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις και το πρωί του Σαββάτου άρχισε πλέον να απειλεί τις περιοχές του Γραμματικού, του Βαρνάβα, του Μαραθώνα και της Λίμνης του Μαραθώνα.

Ενισχυόμενη από τους δυνατούς ανέμους, κατευθύνθηκε νοτιότερα και έφτασε το βράδυ στα όρια του Αγίου Στεφάνου, της Ανοιξης, της Σταμάτας, της Ροδόπολης και του Διονύσου, ενώ την επόμενη μέρα, η φωτιά πέρασε στη νότια πλευρά της Πεντέλης και έφτασε να καίει σπίτια στο Ντράφι, την Παλαιά Πεντέλη, την Ανθούσα, το Πικέρμι και την Παλλήνη. Χαρακτηριστικά, εκκενώθηκαν περιοχές όπως ο Αγιος Στέφανος, η Πεντέλη, δύο νοσοκομεία και κατασκηνώσεις».

Τα παραπάνω δεν είναι ρεπορτάζ για τη φωτιά που καίει από το περασμένο Σάββατο την Ανατ. Αττική. Είναι μια περιγραφή της μεγάλης φωτιάς του 2009 στην ίδια ακριβώς περιοχή! Εκείνη η πυρκαγιά προ 15ετίας ξεκίνησε στις 21 Αυγούστου και έσβησε μετά από 4 μέρες, αφού κατέκαψε 210.000 στρέμματα δάσους, σπίτια και περιουσίες.

Δεκαετίες τώρα, η περιοχή της Ανατ. Αττικής (όπως και της Δυτικής) βρίσκεται στο έλεος μεγάλων πυρκαγιών, με τεράστιες απώλειες για τον λαό και το περιβάλλον.

Δεν περνάει χρονιά που να μη μετράμε μια καταστροφική φωτιά, όχι σε κάποια απομακρυσμένη, δασώδη περιοχή στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, όπως αυτή που σιγοκαίει για 25 μέρες (!) στο όρος Ορβηλος, αλλά στα προάστια της πρωτεύουσας, όπου συγκεντρώνεται ο μισός σχεδόν πληθυσμός της χώρας!

Καμιά κυβέρνηση και πολύ περισσότερο η σημερινή δεν μπορεί να λέει «δεν ήξερα» ή να δηλώνει «αιφνιδιασμένη» από τις καιρικές συνθήκες.

Η εμπειρία δείχνει – και οι ειδικοί το επιβεβαιώνουν – ότι ο μεγαλύτερος εμπρηστής είναι η επιλεκτική ανικανότητα του κράτους και όλων των κυβερνήσεων να προστατεύσουν αποτελεσματικά τον φυσικό πλούτο, με όλα τα αναγκαία μέτρα πρόληψης. Αλλά και με ένα οργανωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της πυρκαγιάς, όταν αυτή ξεσπάσει, που θα περιλαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέσα και το δυναμικό.

Οι καταγγελίες των κατοίκων στις περιοχές που καίγονται από την περασμένη Παρασκευή, των μελών και φίλων του ΚΚΕ, που ρίχτηκαν μαζί τους στη μάχη της φωτιάς, αποκαλύπτουν για άλλη μια φορά τις εγκληματικές ευθύνες του κράτους.

Δάση ακαθάριστα, φορτωμένα με καύσιμη ύλη, χωρίς αντιπυρικές υποδομές, με πλημμελή φύλαξη και επιτήρηση, γίνονται εύκολο «θύμα» της πυρκαγιάς, που παίρνει γρήγορα ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Αυτό, σε συνδυασμό με τις μεγάλες ελλείψεις σε μέσα πυρόσβεσης και την απουσία ενός ολοκληρωμένου σχεδίου αντιμετώπισης τέτοιων πυρκαγιών, οδηγεί στις τραγικές εικόνες που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο.

Γι’ αυτό είναι πρόκληση να επικαλούνται η κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός τους «σφοδρούς ανέμους» και την «παρατεταμένη ξηρασία», όταν όλα αυτά ήταν γνωστά από πριν στον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος εξέδιδε προειδοποιήσεις και αναλωνόταν σε ευχολόγια «να μην ξεσπάσει καμιά πυρκαγιά»!

Ο ίδιος ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας και Κλιματικής Αλλαγής έλεγε χτες ότι η πυρκαγιά εκδηλώθηκε σε «πολύ δύσβατο και πυκνό δάσος», χωρίς βέβαια να μπει στον κόπο να εξηγήσει γιατί ένα τέτοιο δάσος, πολύτιμο για όλο το λεκανοπέδιο και «σεσημασμένο» από παλιότερες πυρκαγιές, δεν προστατεύεται από το κράτος και δεν υπήρξε η αναγκαία πρόληψη, ώστε να μη γίνει παρανάλωμα του πυρός.

Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί γινόμαστε κάθε χρόνο στο ίδιο έργο θεατές» είναι πλέον ξεκάθαρη και η κυβέρνηση δεν μπορεί να ξεγελάσει κανέναν: Η πραγματική προστασία των δασών και η δασοπυρόσβεση υπακούν στον αδυσώπητο, εγκληματικό νόμο του κέρδους και στην πολιτική του «κόστους – οφέλους» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος.

Γι’ αυτό τα δάση είναι αφημένα στην τύχη τους και κάθε χρόνο μετράμε περισσότερες και μεγαλύτερες ζημιές.

Γι’ αυτό το κράτος διαφημίζει το «τρεχάτε ποδαράκια μου» και την ατομική ευθύνη στην πρόληψη, στην αντιμετώπιση και στην αποκατάσταση από την πυρκαγιά, πετώντας από πάνω του τις δικές του εγκληματικές ευθύνες για την καταστροφή.

Σ’ αυτό το κράτος, κανένα άλλοθι και κανένα συγχωροχάρτι δεν πρέπει να δώσει ο λαός. Δίπλα στην οργανωμένη προσπάθεια να σωθεί ό,τι σώζεται την ώρα που καίει η φωτιά, είναι επιτακτική ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας για ουσιαστική πρόληψη και προστασία, σε σύγκρουση με την πολιτική ΕΕ και κυβερνήσεων, που αποτελεί μόνιμο κίνδυνο για τον φυσικό πλούτο, την περιουσία, ακόμα και τη ζωή του λαού.

Αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Αποψή μας» του σημερινού Ριζοσπάστη