Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη…

Η λεωφόρος που πήγαινε παράλληλα με τα Μακρά Τείχη είχε μποτιλιάρισμα – ή αμφοράρισμα – όπως έλεγε στις “Περιπέτειες ενός Γαλάτη πολεμιστή”. Το Ζέπελιν της εκπομπής του Παπαδάκη (Καλημέρα πόλη – κράτος) με ρεπόρτερ τον Ίκαρο (μετεξέλιξη των αερόπλοιων που ανέφερε κάπου ο Λουκιανός πριν από το πάρτι της Βουλιαγμένης) είχε μεταδώσει από νωρίς τα αντίστοιχα πλάνα, πετώντας πάνω από το κλεινόν άστυ της θεάς Παλλάδος, που τα πάντα εν σοφία εποίησε, εκτός από το σχέδιο πόλης – κράτους. Κι είχε γίνει η Αθήνα των 5 εκ. σαν ένα μικρό κράτος μόνη της, με περισσότερες ψυχές από την Κροατία, αλλά με εξίσου πολλούς φασίστες, που θα νοσταλγούσαν τη ζωή των κατά φαντασίαν προγόνων τους, βέβαιοι πως τότε θα ανήκαν στα αφεντικά κι όχι στους πολυάριθμους δούλους τους.

Τα αερο-πλάνα προειδοποιούσαν για την κίνηση – ή μάλλον για την έλλειψή της – τους οδηγούς των τέθριππων, που βιάζονταν να φτάσουν στις ασχολίες τους. Δουλειές δεν είχαν, γιατί τις αναλάμβαναν οι δούλοι. Και δυστυχώς δεν είχαν σκεφτεί ακόμα να ρίξουν τον τόνο για να κάνουν τη δουλεία δουλειά και ν’ακούγεται πιο εύηχη. Βγήκε στο μπαλκόνι κοιτάζοντας στο δρόμο, προς την πλατεία Εξαρχείων και τη βανδαλισμένη κεφαλή του Ερμή στον οδοδείκτη, για την οποία ανέλαβαν την ευθύνη οι αναρχικοί με την επωνυμία “Πυρήνες Συνωμοσία Ερμοκοπίδων”, με το αρχαίο Ε κλεισμένο σε έναν κύκλο. Μα επιτέλους κάποιος έπρεπε να χτυπήσει την ανομία, να σπάσει το άβατο, και να βάλει τάξη σ’αυτή την άθλια γειτονιά. Ε ρε Πεισίστρατος που σας χρειάζεται, σκέφτηκε μέσα του.

Αναλογίστηκε πως έπρεπε να κατηφορίσει προς την πλευρά του Ηριδανού, να συναντήσει την οδό Παναθηναίων και να κατευθυνθεί προς το ναό του Ηφαίστου, κάτω από το λόφο του αγοραίου Κολωνού, να δει τα ντατζεμπάο που θα αναρτούσαν τα εργατικά συμβούλια σ’αυτήν την τελευταία – ή μήπως πρώτη; – σοβιετική γωνιά της Μεσογείου; Με τις αμεσοδημοκρατικές εμμονές τους στην Εκκλησία του δήμου, και να ξεσκεπάσει τα φέηκ νιουζ που αναρτώνταν στις ανακοινώσεις στο μνημείο των Επωνύμων Ηρώων από τη μπολσεβίκικη κυβέρνηση.

Ακολούθως έπρεπε να ασχοληθεί με τα μαθήματα ορθοφωνίας που παρέδιδε στο Ωδείο του Αγρίππα ο γείτονάς του με τη βελούδινη τσιριχτή φωνή, που έδιωχνε τα τζιτζίκια, και τη ρητορική δεινότητα που σαγήνευε τα πλήθη. Την ίδια στιγμή, στην απέναντι οικία, που είχε πολλά χρόνια να ανακαινιστεί κι είχε ακόμα τα ίδια έπιπλα, την ίδια ηλεκτρική κουζίνα και τους ίδιους δούλους, πρόβαλε η γειτόνισσα βάζοντας ένα ζευγάρι κοθόρνους, εντελώς αρχαιοπρεπής, δηλαδή με την τελευταία λέξη της μόδας. Τον καλημέρισε και του είπε πως θα πήγαινε στην τριήρη για να την απαθανατίσουν με μια νταγκεροτυπία και να βγάλει διάλεξη για τη θέση της γυναίκας στην Αρχαία Ελλάδα στο γυναικωνίτη.

Τα είχε καταφέρει! Η χρονομηχανή του δούλευε! Είχε βέβαια μερικές αβαρίες και εμφάνιζε προβληματάκια και ιστορικές ανακρίβειες. Αλλά ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε…

Πώς του ήρθε τώρα αυτό; Ωραίο ακούγεται, θα το σημειώσει για να το χρησιμοποιήσει στο άμεσο μέλλον – παρελθόν.