Σοσιαλισμός ίσον Νetflix και εξηλεκτρισμός – Ο “νεομαρξισμός” της πλατφόρμας και ο νεομακαρθισμός του Μπογδάνου

Ο βουλευτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Μπογδάνος στον ελεύθερο χρόνο του, δηλαδή όταν δεν μηνύει ή/και καταδίδει κόσμο, συνεχίζει με άλλα μέσα τον αμείλικτο πόλεμό του κατά της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς, απ’ όπου κι αν προέρχεται. Ειδικότερα αν πηγή της είναι η μεγαλύτερη διαδικτυακή πλατφόρμα νόμιμου streaming στον κόσμο, που ακούει στο όνομα Netflix, αν και κατά τον Κωνσταντίνο τον μπαχαλοσατανιστομάχο μάλλον θα έπρεπε να μετανομαστεί σε Knetflix.

Όλα αυτά με αφορμή μια ταινία που είδε, η οποία προωθούσε την φυλετική και πολιτισμική αλλοίωση των χωρών υποδοχής δια της εγκατάστασης μεταναστών ανά ομάδα στα χωριά, όπως σημείωσε σε εκπομπή του σταθμού alert, προσπαθώντας για πολλοστή φορά να δώσει ενισχύσει τα γνωστά ξενοφοβικά του επιχειρήματα:

Την πρόταση να πάρει κάθε χωριό 5-10 οικογένειες μεταναστών την έχω δει ως ταινία στο netflix (a remarkable tale), το μεγαλύτερο εργαλείο νεομαρξιστικής προπαγάνδας στον κόσμο.

Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη εποικισμό. Πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική οικογένεια. pic.twitter.com/bSlIAwmaGJ

— constantinosbogdanos (@bogdanosk) June 30, 2020

Συνεχίζοντας των υπέρ πάντων αγώνα κατά της νέας ψηφιακής Πράβντα, κατά κόσμον Netflix, την επόμενη μέρα, ο Μπογδάνος, μοιράζοντας μακροζωΐα δια του γέλωτος στο πάνελ, ανέλυσε περαιτέρω γιατί η πλατφόρμα αποτελεί σφηκοφωλεά κομμουνιστών:

Όπου πηγαίνω γελάνε όλοι μαζί μου…γιατίιιιιι;;;;;; pic.twitter.com/0mMNaP9huF

— Ιερώνυμος boss (@JeronymoBoss) July 2, 2020

Ανάμεσα σε άλλα, αποκαλύπτει 73 σειρές και ταινίες για τη μετανάστευση, 42 για το Black Lives Matter, “αγιογραφίες για τον Τσε και τον Τρότσκι”, ντοκιμαντέρ για τον Αγιέντε (το οποίο δεν κατορθώσαμε να εντοπίσουμε, εκτός αν εννοεί το “Massacre at the stadium” για τη δολοφονία του Βίκτορ Χάρα), τους Ζαπατίστας, αλλά και την αποδόμηση του καπιταλισμού, τα τελευταία μάλιστα επτά τον αριθμό. Αλλά για όσους ακόμα διατηρούν αμφιβολίες για το μαρξιστικό δηλητήριο που ποτίζει το Netflix τα παιδιά μας, ο Μπογδάνος είχε και το υπέρτατο επιχείρημα, δηλαδή το Bella Ciao στο Casa de Papel. Απτόητος από τη γενική θυμηδία στο ακροατήριό του, αναφώνησε μάλιστα πως θα ήταν ευχής έργον να υπήρχε ένα “συντηρητικό Netflix”, προφανώς με ριμέικ αθάνατων επιτυχιών του Κώστα Πρέκα, αλλά “οι δεξιοί είμαστε ενοχικοί”. Σε αντίθεση με τον ίδιο, βέβαια, που δε φοβάται να πει αλήθειες που πονάνε το κατεστημένο στην τελευταία σοβιετία της Ευρώπης.

Τόσος μαρξισμός ξεχείλιζει από το Netflix, που μπορεί να βρει τουλάχιστον 2 σειρές κι ένα ντοκιμαντέρ ύμνους στη Μοσάντ, ανάμεσά τους το διαβόητο Fauda, που διαδραματίζεται στη Λωρίδα της Γάζας, και μεταξύ πολλών αντιδράσεων από Παλαιστίνιους και οργανώσεις που στηρίζουν τον αγώνα τους, προκάλεσε πολύ πρόσφατα την άρνηση συμμετοχής σε αυτό του γνωστού από ταινίες του Κώστα Γαβρά ηθοποιού Ντέιβιντ Κλένον. Ακραία κομμουνιστικό φυσικά και το Homeland, που πριν λίγους μήνες ολοκλήρωσε τον όγδοο κύκλο του, βασισμένο – εντελώς συμπτωματικά – κι αυτό σε ισραηλινό πρότυπο.

Ο Μπογδάνος φυσικά δεν ανακαλύπτει την Αμερική, απλά την αντιγράφει, όπως κάνει κατά κόρον στην προσπάθειά του να γίνει ο κατεξοχήν εκπρόσωπος της αλτ ράιτ στην Ελλάδα. To μένος των οπαδών του Τραμπ και γενικότερα της (ακρο)δεξιάς των ΗΠΑ κατά του Netflix αποτελεί απλά μία ακόμα εκδήλωση της γενικότερης πολεμικής εναντίον των παραδοσιακά liberal, δηλαδή προσκείμενων στους Δημοκρατικούς, χώρων του θεάματος και των ΜΜΕ, στα οποία προφανώς εντάσσεται και η πλατφόρμα. Ο Μπογδάνος, θεωρώντας πως έχει βρει το δικό του niche market, – όχι εντελώς άδικα αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι κάποιες χιλιάδες συμπολιτών μας επέλεξαν να τους εκπροσωπήσει στη βουλή – χτίζει το προφίλ της πολιτικής του επιβίωσης και δεν είναι “τρελός” ή “γραφικός”, όσο γέλιο κι αν προκαλεί. Ας έχουμε επίσης πάντα υπόψη μας ότι το νεομακαρθικό αφήγημα που προμοτάρει ο Μπογδάνος και οι ομοϊδεάτες του, φαίνεται, αλλά δεν είναι καθόλου μα καθόλου αστείο ως προς τις συνέπειές του. Ας μην ξεχνάμε επίσης πως, από το ΛΑΟΣ ως τη Χρυσή Αυγή, ο μανδύας του “γραφικού” δεν υπήρξε τίποτε άλλο παρά βασικό όχημα για το ξέπλυμα και την κανονικοποίηση της ακροδεξιάς, τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σε πολλά επίπεδα τα τελευταία χρόνια με αυξανόμενη ένταση.