Στερνό αντίο στον αντάρτη-κομμουνιστή Χρήστο Δίγκογλου

Συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι είπαν χτες στο κοιμητήριο της Θέρμης το “στερνό αντίο” στον κομμουνιστή Χρήστο Δίγκογλου, που συμμετείχε στην ΕΑΜική αντίσταση και το αντάρτικο του ΔΣΕ, έζησε στην υπερορία και έμεινε συνεπής στο μετερίζι του αγώνα ως το τέλος της ζωής του. Ο Χρήστος Διγκόγλου έφυγε πλήρης ημερών το Σάββατο, στα 96 του.

Όπως αναφέρει το βιογραφικό του σημείωμα, γεννήθηκε το 1923 στην Κούκλενα της Βουλγαρίας, κοντά στη Φιλιππούπολη και το 1924, η οικογένειά του, πρόσφυγες, εγκαταστάθηκαν στις Βαρβάρες της Βέροιας. Εκεί πήγε σχολείο και τελείωσε το Δημοτικό. Η οικογένειά του ήταν αγρότες. Το 1942 οργανώθηκε στην ΕΑΜική Αντίσταση, αφού πρώτα συμμετείχε σ’ έναν Κομματικό πυρήνα του ΚΚΕ που αναπτύχθηκε στο χωριό του. Την ίδια περίοδο ήρθε σε επαφή με την αντάρτικη ομάδα που δρούσε στην περιοχή και εντάχθηκε στην παράνομη αντιστασιακή δουλειά. Προς το τέλος του χρόνου, η Κομματική Οργάνωση ενισχύθηκε και έτσι μπόρεσε να ανοιχτεί στους νέους του χωριού και να δυναμώσει την ΕΑΜική Αντίσταση. Το χωριό έγινε βάση για ανεφοδιασμό ανταρτών. Στο τέλος της Κατοχής, η πλειοψηφία του χωριού ανήκε στο ΕΑΜ.

Το Νοέμβρη του 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ και ο ίδιος ζήτησε να καταταχτεί στον ΕΛΑΣ εθελοντικά, πράγμα που έγινε στα τέλη του 1943. Εντάχθηκε στη Διλοχία Ραψάνης με διοικητή τον Αντώνη Αγγελούλη (Βρατσάνο), ως σαμποτέρ. Κύρια αποστολή του Τμήματος ήταν η διενέργεια δολιοφθορών ενάντια στα στρατεύματα κατοχής. Συμμετείχε σε μάχες κατά των Γερμανών και πήρε μέρος σε επιχειρήσεις σαμποτάζ στο σιδηρόδρομο και ενάντια στο αεροδρόμιο της Λάρισας. Συμμετείχε στην Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τον ΕΛΑΣ ως μαχητής της 10ης Μεραρχίας, με τμήματα της οποίας έλαβε μέρος στην καταδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων.

Μετά τη Βάρκιζα γνώρισε διώξεις, συλλήψεις και βασανιστήρια. Όπως πολλοί κομμουνιστές και αντιστασιακοί θύματα της αστικής μεταβαρκιζιανής τρομοκρατίας, το Μάρτη του 1946 εντάχτηκε σε ένοπλη ομάδα καταδιωκώμενων, η οποία απαντούσε στα χτυπήματα του ταξικού εχθρού. Ο πατέρας του και άλλοι συγγενείς του εκτελέστηκαν την περίοδο αυτή. Με την ίδρυση του ΔΣΕ εντάχθηκε απευθείας στις δυνάμεις του. Φοίτησε στην Α’ Σειρά Δοκίμων στη Σχολή Αξιωματικών του Γενικού Αρχηγείου του ΔΣΕ και αποφοίτησε με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού το 1947. Λίγο πριν την αναχώρησή του, γνώρισε τη σύντροφο της ζωής του σ. Κυριακή Σαββίδου. Όταν επέστρεψε, ανέλαβε Διοικητής Λόχου στα Πιέρια.

Έλαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις στο Βέρμιο, στα Πιέρια μέχρι τα Άγραφα. Τον Απρίλη του 1948 μετατέθηκε στην 107η Ταξιαρχία του ΔΣΕ στο Βίτσι, οπότε προήχθη σε Λοχαγός. Συμμετείχε σε διενέργεια σαμποτάζ (π.χ. αεροδρόμιο Κοζάνης) και στις μάχες για την υπεράσπιση του Γράμμου το καλοκαίρι του 1948, στο μεγάλο ελιγμό από το Γράμμο στο Βίτσι, όπως και στη μάχη στο Μάλι Μάδι. Ανέλαβε πολλές εμπιστευτικές αποστολές, συχνά μεγάλης επικινδυνότητας. Μέσα στη “φωτιά” της μάχης, κάτω από τα πυρά του εχθρού γεννήθηκε η κόρη του Ελένη.

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ στην Αλβανία, ο σ. Χρήστος Δίγκογλου βρέθηκε πολιτικός πρόσφυγας στην Τασκένδη (ΕΣΣΔ). Αρχικά εργάστηκε στην παραγωγή, ως εργάτης σε εργοστάσιο κατασκευής εκσκαφέων. Το 1952 επιλέχτηκε να φοιτήσει σε στρατιωτική σχολή της ΕΣΣΔ, μαζί με άλλα στελέχη του ΔΣΕ. Το 1954 όταν επέστρεψε από τη σχολή, ανέλαβε Πρόεδρος Παραρτήματος πολιτικών προσφύγων. Στη συνέχεια, φοίτησε και πάλι σε Ανώτατη Κομματική Σχολή.

Κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα (1967 – 1974), του ανατέθηκαν από το ΚΚΕ δύο παράνομες αποστολές στην Ελλάδα, το 1971 και το 1972. Ο σ. Χρήστος Δίγκογλου ήρθε παράνομα στη χώρα, με στόχο να ενισχύσει την παράνομη δραστηριότητα του Κόμματος στη Βέροια και τη Θεσσαλονίκη: Έστησε γιάφκες, παράνομους πυρήνες, παράνομο τυπογραφείο. Συνδέθηκε με σκόρπια μέλη και φίλους του Κόμματος με στόχο την παρέμβαση σε χώρους δουλειάς. Το 1972 εκλέχτηκε Β’ Γραμματέας της ΚΟ Τασκένδης του ΚΚΕ.

Επαναπατρίστηκε το 1977. Μέχρι τη συνταξιοδότησή του εργάστηκε σε διάφορες δουλειές. Ανέλαβε αμέσως υπεύθυνες κομματικές θέσεις στη Δράμα και στη Θεσσαλονίκη. Εκλέχτηκε αντιπρόσωπος στο 9ο και στο 10ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Ενίσχυσε το κίνημα των πολιτικών προσφύγων και των αντιστασιακών.

Την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών και της κρίσης στο ΚΚΕ, υπερασπίζεται το χαρακτήρα του Κόμματος και με την αταλάντευτη στάση του στις αρχές του Μαρξισμού – Λενινισμού, αντιμετωπίζει τις επιθέσεις του οπορτουνισμού και του ταξικού αντίπαλου.

Ο σ. Χρήστος Δίγκογλου δεν έλειπε ποτέ από κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις του ΚΚΕ και των μαζικών ταξικών οργανώσεων, μέχρι την τελευταία του μέρα. Θα τον θυμόμαστε με τον μπερέ του και το χαμόγελό του, να διασχίζει με τους χιλιάδες συντρόφους περήφανα τους δρόμους της Θεσσαλονίκης.

Ήταν πάντα παρών στις μάχες που έδινε το Kόμμα, τον χαρακτήριζε η σεμνότητα και με την αταλάντευτη στάση του αποτέλεσε το παράδειγμα για τις νεότερες γενιές κομμουνιστών.

Από τους τελευταίους της θρυλικής αυτής γενιάς, των συγκλονιστικών αυτών γεγονότων, ο σύντροφος Χρήστος μας αφήνει πλήρης ημερών. Με το μυαλό του καθαρό μέχρι το τέλος.

Το παράδειγμά του και η πείρα του ήταν πάντα πολύτιμο εφόδιο στους αγώνες μας και θα φωτίζει πάντα τη δράση μας. Μαζί με τους χιλιάδες αγωνιστές του ΚΚΕ, θα βρίσκεται πάντα ανάμεσα στους μικρούς και μεγάλους αγώνες μας.

Η κηδεία του έγινε χτες σε κλίμα έντονης συγκίνησης, με συνθήματα, ένα σύντομο λόγο του Νίκου Χριστάνη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, λίγα λόγια από τον εγγονό του εκλιπόντα, Χρήστο, αντάρτικα τραγούδια και ένα ηχητικό απόσπασμα με τη φωνή του Χρήστου Δίγκογλου, που λέει μεταξύ άλλων πως «και σήμερα αν χρειαστεί, όλοι οι σύντροφοι που πολέμησαν θα δώσουν και πάλι και τη ζωή τους, ακόμα, για την εκπλήρωση αυτών των ιδανικών». Και αμέσως μετά τραγουδά το «Βρόνταει ο Όλυμπος και πάλι».

Με πληροφορίες από 902.gr