Στη «χώρα της χρονιάς»

Αν κάποιος αμφιβάλλει για το τι ακριβώς εννοούν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία όταν μιλούν για την ανάπτυξη και τις προϋποθέσεις της, δεν έχει παρά να δει την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) που δημοσιεύτηκε την Τετάρτη.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη, λοιπόν, προϋποθέτει καθηλωμένους μισθούς, που «να καλύπτουν την απώλεια αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, χωρίς όμως να δημιουργούν ένα σπιράλ αυξήσεων μισθών – τιμών που θα οδηγούσε και σε χειροτέρευση της ανταγωνιστικότητας», όπως γράφει η έκθεση.

Για «να μη στάξει η ουρά» των καπιταλιστικών κερδών, δηλαδή, οι εργαζόμενοι πρέπει να μάθουν να ζουν σαν …τον γάιδαρο του Χότζα, με τον μισθό να τελειώνει στις 15 κάθε μήνα!

Τι άλλο προϋποθέτει η «διατήρηση της οικονομίας σε αναπτυξιακούς ρυθμούς», σύμφωνα με την ΤτΕ; «Συνέχιση και ενίσχυση των μεταρρυθμίσεων (…) βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος ώστε να ενισχυθούν οι επενδύσεις και η παραγωγικότητα της εργασίας».

Ολα αυτά έχουν για «ουρά» νέους αντιλαϊκούς νόμους και αντεργατικά εκτρώματα. Οπως ο νόμος Χατζηδάκη, με τις απλήρωτες υπερωρίες, ή ο νόμος Γεωργιάδη, για δουλειά ήλιο με ήλιο, σε περισσότερους από έναν εργοδότη. Μεταφράζονται όμως και σε μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της Υγείας, όπως με το «νέο ΕΣΥ», ή της Παιδείας, με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Ανάπτυξη σημαίνει ακόμα ότι οι περιβόητοι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης «θα πρέπει να κατευθυνθούν σε οικονομικά και περιβαλλοντικά βιώσιμους τομείς υψηλής τεχνολογίας, οι οποίοι έχουν εξαγωγικό προσανατολισμό».

Θα πρέπει, δηλαδή, να χρηματοδοτούν «πράσινες», «ψηφιακές» και «εξωστρεφείς» επενδύσεις, που έχουν για προαπαιτούμενο αντιλαϊκά μέτρα δίχως τέλος και ένα νέο υπερμνημόνιο στις πλάτες του λαού.

Για παράδειγμα, μιλάνε για την «απλοποίηση» του φορολογικού συστήματος και εννοούν να πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα κι άλλα χαράτσια, για να απολαμβάνει νέες φοροαπαλλαγές και επιδοτήσεις το κεφάλαιο.

Νομοθετούν την «ασφάλεια δικαίου για τους επενδυτές», που τους δίνει επιπλέον προνόμια, την ώρα που η Δικαιοσύνη γίνεται πιο ταξική και άδικη για τον λαό.

Προωθούν την παραπέρα «ψηφιοποίηση» του κράτους, όχι με στόχο την ευημερία των λαϊκών στρωμάτων, τη διευκόλυνση της ζωής τους, την ικανοποίηση διευρυμένων αναγκών, αλλά για να σφίξει κι άλλο η «ηλεκτρονική θηλιά» γύρω απ’ τον λαιμό τους στη φορολογία, στην περιστολή λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, στην περικοπή κρατικών δαπανών με «εξορθολογισμό των πόρων».

Χτυπάνε καμπανάκι για «περαιτέρω ενίσχυση της ανθεκτικότητας του τραπεζικού τομέα» και για «αντιμετώπιση του ιδιωτικού χρέους που είναι εκτός τραπεζών», εκβιάζοντας τον λαό να θεωρεί «κανονικότητα» τη λεηλασία και το ξεσπίτωμα με fast track διαδικασίες.

Για τα κέρδη των ομίλων, τον απειλούν να το πάρει απόφαση ότι θα καίγεται στις φωτιές, θα πνίγεται στις βροχές, θα καταποντίζεται στους σεισμούς, χωρίς υποδομές, μέσα, προσωπικό για την προστασία της ζωής και της περιουσίας του. Και ότι τις υπόλοιπες μέρες θα βάζει βαθιά το χέρι στην τσέπη για την «προώθηση της ιδιωτικής ασφάλισης περιουσιακών στοιχείων, ώστε να περιοριστεί το δημοσιονομικό κόστος», όπως γράφει η έκθεση της ΤτΕ!

Συνολικά για τη «διατήρηση της δημοσιονομικής βιωσιμότητας», που προϋποθέτουν τα πακέτα και τα «κίνητρα» στους επενδυτές, ο λαός πρέπει να μάθει να ζει με τα ματωμένα πλεονάσματα και τους νέους χαλκάδες του Συμφώνου Σταθερότητας της ΕΕ.

Με τους κανόνες, δηλαδή, που «παίρνουν κεφάλια» για ό,τι αφορά τον λαό και τις ανάγκες του, αλλά είναι «γαλαντόμοι» στη στήριξη του κεφαλαίου και σε δαπάνες για την πολεμική προετοιμασία των κρατών – μελών.

Αυτά λοιπόν κι ακόμα χειρότερα σημαίνει για τον λαό η ανακήρυξη της Ελλάδας σε «χώρα της χρονιάς» από τον «Economist», που τόσο διαφήμισε η κυβέρνηση. Ο ανήφορος δεν έχει τέλος, καθώς τα αστικά επιτελεία περιγράφουν τους χίλιους κι έναν τρόπους που μια νέα καπιταλιστική κρίση θα φορτωθεί πάλι στον λαό.

Οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι νέοι έχουν όμως άλλη επιλογή: Τον δρόμο του οργανωμένου αγώνα για τις ανάγκες τους, σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, στοχεύοντας στην καρδιά την αντιλαϊκή στρατηγική και τα κέρδη του κεφαλαίου.

Ριζοσπάστης