Στο κατώφλι του 2024 | Ενας «μπαρουτοκαμένος» πλανήτης που «διψάει» για ειρήνη

Την ίδια ώρα ο αντιδραστικός Πρόεδρος της Ουκρανίας, Β. Ζελένσκι, επισκέπτεται τις ΗΠΑ προκειμένου να πείσει για την αναγκαιότητα του να συνεχιστεί η οικονομική στήριξη της κυβέρνησής του στον πόλεμο με τη Ρωσία. Αναλυτές εκτιμούν πως οι ΗΠΑ διαμηνύουν με διάφορους τρόπους στην ουκρανική κυβέρνηση ότι πρέπει να κάτσει στο τραπέζι των συνομιλιών με τη Ρωσία, στη βάση της φόρμουλας «παραχώρηση εδαφών για διασφάλιση ειρήνης». Σημειωτέον, σε αυτό συνηγορεί τόσο η άρνηση των Ρεπουμπλικάνων να ρίξουν κι άλλο χρήμα στον ουκρανικό πόλεμο όσο και το γεγονός ότι η πρωτοβουλία των κινήσεων στο μέτωπο του πολέμου έχει περάσει πλέον στη ρωσική πλευρά, μετά την αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης.

Επιπλέον, δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν πως οι ΗΠΑ διαμήνυσαν και στο Ισραήλ ότι μέχρι τέλη του 2023 πρέπει να ολοκληρώσει τη στρατιωτική επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας.

Ακόμα κι αυτός ο Ερντογάν σταμάτησε να απειλεί, όπως πριν, ότι «θα έρθει νύχτα», και έφτασε μέρα μεσημέρι στην Αθήνα για να διακηρύξει τη «φιλειρηνική» διάθεση της κυβέρνησής του έναντι της Ελλάδας, με συνταγή «καζάν – καζάν», δηλαδή αμοιβαίου κέρδους.

Στο φόντο αυτών και άλλων παρόμοιων ειδήσεων, δεν λείπουν οι καθησυχαστικές αναλύσεις όχι μόνο για την πορεία των ελληνοτουρκικών εξελίξεων, αλλά και για τις γενικότερες διεθνείς εξελίξεις μέσα στο 2024. Δεν λείπουν και οι διθύραμβοι όσων «μασουλούν» αντιλήψεις ότι ο καπιταλιστικός κόσμος μας μπορεί να γίνει ειρηνικός μέσα από «στρογγυλά τραπέζια», με κάποιες νέες διεθνείς «αρχιτεκτονικές» και «ισορροπίες», με «πολυπολικούς κόσμους» και αμοιβαία επενδυτικά σχέδια, συνεκμεταλλεύσεις κ.ο.κ., χωρίς βαθιές, ριζοσπαστικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, χωρίς να θιχτεί στο παραμικρό το σύστημα της ταξικής εκμετάλλευσης, που πλουτίζει από τους πολέμους και την «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο.

Η περίπτωση του Εσεκίμπο

Στην πραγματικότητα αυτές οι καθησυχαστικές αναλύσεις, που συνδυάζονται με την εορταστική ατμόσφαιρα του «επί Γης ειρήνη» που φέρεται να έψαλαν δεκάδες άγγελοι κατά τη γέννηση του Χριστού, στην πράξη θυμίζουν το ρητό «φέξε μου και γλίστρησα», γιατί είναι 100% παραπλανητικές τόσο για τις επικείμενες εξελίξεις όσο και για τις αιτίες των πολεμικών αναμετρήσεων.

Οι συγκρούσεις στην Ουκρανία ή στην Παλαιστίνη δεν ξεκίνησαν γιατί υπήρχε απόθεμα σε μπαρούτι, ή περίσσευαν χρήματα στις ΗΠΑ για να τις «σπονσοράρουν», και δεν θα σταματήσουν (αν σταματήσουν) τη νέα χρονιά επειδή πλέον δεν τους φτάνουν και πρέπει να τις «μαζεύουν».

Ούτε οι πόλεμοι οφείλονται απλώς στην επιθετική πολιτική των ΗΠΑ, που τώρα τις «τιθασεύουν» οι ανερχόμενες δυνάμεις των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότια Αφρική) με τον «πολυπολικό κόσμο».

Δεν υπάρχει ίσως πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα γι’ αυτό στις μέρες μας από τις εξελίξεις στην πλούσια σε πετρέλαιο και χρυσό περιοχή Εσεκίμπο, που ανήκει στη Γουιάνα. Μια έκταση μεγαλύτερη από την Ελλάδα, πάνω από το μισό της έκτασης της Γουιάνας και την οποία επιδιώκει να ενσωματώσει στα εδάφη της η Βενεζουέλα.

Τι έχει συμβεί; Το 2015 η αμερικανική εταιρεία «ExxonMobil» ανακάλυψε μεγάλα κοιτάσματα πετρελαίου στο Εσεκίμπο. Σύμφωνα με διάφορες πηγές, τα αποθέματα ενδέχεται να ανέρχονται σε περίπου 11 δισ. βαρέλια πετρελαίου. Στη συνέχεια η Γουιάνα άρχισε να εκδίδει άδειες εξόρυξης σε ξένες εταιρείες. Εκτός από την «ExxonMobil», έργα πετρελαίου και φυσικού αερίου άρχισαν να εκτελούνται από τις αμερικανικές εταιρείες «Liberty Petroleum Corporation» και «Hess Corporation», τη γαλλική «Total», τη βρετανική «International Group Investment», την καταριανή «Qatar Petroleum», τη μαλαισιανή «Petronas», την κινεζική «China National Offshore Oil Corporation». Επιπλέον, εντάχθηκαν στο έργο η εταιρεία της Γουιάνας SISPRO και η «Delcorp», εγγεγραμμένη στη Γουιάνα και η οποία δημιουργήθηκε από δύο σαουδαραβικές εταιρείες: Τη «Watad Energies and Communications» και την «Arabian Drilling Company».

Την ίδια περίοδο η Βενεζουέλα βίωνε μια καπιταλιστική κρίση ως συνέπεια της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, που συνοδευόταν και από την πίεση των αμερικανικών κυρώσεων. Ως αποτέλεσμα, η παραγωγή πετρελαίου εκείνη την περίοδο μειώθηκε από σχεδόν 3 εκατ. βαρέλια τη μέρα, που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, σε περίπου 700 – 800 χιλιάδες σήμερα. Μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ άρχισαν να αίρουν σταδιακά τις κυρώσεις στη Βενεζουέλα, καθιστώντας δυνατή την ενίσχυση της βιομηχανίας πετρελαίου και φυσικού αερίου, μεταξύ άλλων μέσω και των εξαγωγών, στις ΗΠΑ, των αμερικανικών εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο έδαφος της Βενεζουέλας, η μεγαλύτερη από τις οποίες είναι η «Chevron». Εξέλιξη που συνοδεύτηκε από τη λήψη σκληρών κυβερνητικών αντιλαϊκών οικονομικών μέτρων, σε συμφωνία με τις άλλες αστικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης, με την όξυνση του αντικομμουνισμού και της καταστολής του εργατικού κινήματος.

Μέσα σε αυτές τις εξελίξεις η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Βενεζουέλας, με το σύνθημα «Ζήτω η Μεγάλη Πατρίδα!», πραγματοποίησε δημοψήφισμα, ανασύροντας την 100ετή και πλέον συνοριακή διένεξη με τη Γουιάνα, για να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους από τις βαριές συνέπειες της διαχείρισης του καπιταλισμού, τα παζάρια και τις συμφωνίες με τις ΗΠΑ και τις άλλες αστικές δυνάμεις της χώρας, προβάλλοντας το αίτημα της κατάληψης του εδάφους (και του πλούτου) της περιοχής Εσεκίμπο.

Η εξέλιξη αυτή συνάντησε την αντίδραση όχι μόνο της «αριστερής» κυβέρνησης της Γουιάνας, αλλά και των ΗΠΑ και της Βραζιλίας, που συνορεύει με το Εσεκίμπο. Εμφανίζεται πλέον μια εκκολαπτόμενη πολεμική σύγκρουση που φέρνει αντιμέτωπες τρεις «αριστερές» – σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής:

Τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Βενεζουέλας, η οποία μάλιστα έχει τη στήριξη ενός ψεύτικου, κατασκευασμένου «ΚΚΒ», που το έχει συγκροτήσει με στελέχη του το κυβερνητικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, θέτοντας την ίδια ώρα διαρκή και σημαντικά εμπόδια στη δράση του πραγματικού ΚΚΒ, που πολεμά την αντιλαϊκή πολιτική του.

Την κυβέρνηση του Λαϊκού Προοδευτικού Κόμματος της Γουιάνας, ενός κόμματος που συμμετέχει στη λίστα SOLIDNET, δηλαδή στις Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.

Και την «αριστερή» κυβέρνηση της Βραζιλίας, του σοσιαλδημοκράτη Λούλα, με τη συμμετοχή και του ΚΚ Βραζιλίας.

Τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι η «κυβερνώσα αριστερά» της διαχείρισης του καπιταλισμού δεν αποτελεί εξαίρεση από τον καπιταλιστικό «κανόνα», γιατί το υπόβαθρο και αυτής της εκκολαπτόμενης πολεμικής αναμέτρησης είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, τα κέρδη των καπιταλιστών, η μοιρασιά του ορυκτού και ενεργειακού πλούτου από τα μονοπώλια, τα μερίδια των αγορών, τα γεωπολιτικά στηρίγματα, όλα αυτά δηλαδή που οδηγούν στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σε άλλες περιοχές του πλανήτη μας.

Εστίες αναμετρήσεων – «ανοιχτές πληγές» σε όλο τον πλανήτη

Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι οι παραπάνω πολεμικές διενέξεις θα «κλείσουν» μέσα στο 2024, με εύθραυστες ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις σε βάρος των λαών, «σπρώχνοντας» παρακάτω τα πραγματικά προβλήματα, μια έστω φευγαλέα ματιά στην περιοχή μας θα μας δείξει πολλαπλές εστίες συγκρούσεων που «καπνίζουν» και μπορούν να πάρουν φωτιά: Από τα Βαλκάνια, που βρίθουν μειονοτικών ζητημάτων, αλυτρωτισμών, αλλαγών συνόρων, προτεκτοράτων (Κόσοβο, Βοσνία – Ερζεγοβίνη), έως πιο πάνω, την Υπερδνειστερία και τη διασύνδεσή της με τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ακόμα πιο σύνθετη είναι η κατάσταση σε περιοχές όπως η Ασία. Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να καταγράψουμε:

— Τη σύγκρουση ΗΠΑ – Κίνας για την Ταϊβάν.

— Τη σύγκρουση Ινδίας – Πακιστάν για το Κασμίρ.

— Τη μεθοριακή σύγκρουση Ινδίας – Κίνας.

— Τη σύγκρουση της Κίνας με τις χώρες της περιοχής της Ανατολικής Θάλασσας ή Θάλασσας της Νότιας Κίνας, με την εμπλοκή των ΗΠΑ.

— Τη σύγκρουση στην Κορεατική Χερσόνησο.

— Τις διεκδικήσεις της Ιαπωνίας έναντι της Ρωσίας για τις νότιες Κουρίλες.

— Τη σύγκρουση στο εσωτερικό του Αφγανιστάν (Ταλιμπάν – «Ισλαμικό Κράτος») και την ενδεχόμενη επέκτασή της στην Κεντρική Ασία (Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.λπ.).

— Τις εθνοτικές αναμετρήσεις στην Κεντρική Ασία, με την εμπλοκή Καζακστάν, Κιργιζίας, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν.

Κι αυτά την ώρα που η Μέση Ανατολή «βράζει», το Παλαιστινιακό μπορεί να οδηγήσει σε μια σύγκρουση πολλών χωρών. Το Ισραήλ έχει σταθερό μέτωπο με το Ιράν, αλλά και με τον Λίβανο και τη Συρία, των οποίων κατέχει εδάφη. Αν κρίνουμε από τις δηλώσεις του Μπεζαλέλ Σμότριτς, υπουργού Οικονομικών του Ισραήλ (και έποικου στη Δυτική Οχθη), που διακηρύσσει ότι και η Ανατολική Οχθη, δηλαδή η Ιορδανία, με βάση τα δικά του ιστορικοθρησκευτικά κριτήρια οφείλει να αποτελεί τμήμα του «Μεγάλου Ισραήλ», τότε το Ισραήλ έχει μέτωπο και με την Ιορδανία.

Να θυμίσουμε, επιπλέον, ότι μια ελληνική πυροβολαρχία «Patriot» βρίσκεται στη Σαουδική Αραβία και λίγο πιο κάτω είναι τα στενά του Μπαμπ Αλ Μάντεμπ (ή αλλιώς της «Πύλης των Δακρύων»), από όπου περνά μεγάλο μέρος της παγκόσμιας ναυσιπλοΐας και τα οποία όλο και συχνότερα ακούγονται στα δελτία ειδήσεων.

Ακόμα, οι ΗΠΑ, στηρίζοντας τους Κούρδους, έχουν βάλει το «πόδι» τους στη Συρία, όπως και η Τουρκία, που κατέχει το 10% των εδαφών της Συρίας και η οποία στήριξε (μαζί με το Ισραήλ) το Αζερμπαϊτζάν στον πρόσφατο πόλεμο με τους Αρμένιους, ενώ και η Αρμενία, παρά τις «ειρηνευτικές διαβουλεύσεις», επιδιώκει να «ακουμπήσει» στο εξής σε ευρωατλαντικές δυνάμεις (ΗΠΑ, Γαλλία). Ολες αυτές οι κινήσεις, που συνδέονται με τη μείωση της ρωσικής επιρροής στον Καύκασο, όπου βρίσκονται οι αποσχισθείσες από τη Γεωργία περιοχές της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας, που έχουν τη στήριξη της Ρωσίας, δείχνουν ότι και ο Καύκασος δεν θέλει πολύ για να «αρπάξει φωτιά».

Τι να πούμε δε για την Αφρική, τη ζώνη Σάχελ, ή ακόμα για την περίπτωση της Αρκτικής, που οι ισχυρότερες καπιταλιστικές δυνάμεις και τα μονοπώλια «σφάζονται» για τη μοιρασιά του ορυκτού πλούτου της;

Χάρτες και συστήματα ασφαλείας

Το 1945 συγκροτήθηκε ο ΟΗΕ και τέθηκε σε ισχύ ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών, που η τήρησή του, σύμφωνα με τις προθέσεις, θα σταματούσε τις πολεμικές εχθροπραξίες. Κι όμως, από τότε δεκάδες ήταν οι πολεμικές αναμετρήσεις που ξέσπασαν, κάποιες με τη συμβολή και του ΟΗΕ, όπως ήταν π.χ. ο πόλεμος στην Κορέα, ή πιο πρόσφατα (2011) η ΝΑΤΟική στρατιωτική επιχείρηση στη Λιβύη.

Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 75 χρόνια από την έγκριση της λεγόμενης «Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα» (στις 10/12/1948), που επίσης σκόρπισε ελπίδες σε πολλούς για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – ελπίδες που έμειναν χωρίς αντίκρισμα, όπως βλέπουμε και στην πρόσφατη σφαγή αμάχων και χιλιάδων παιδιών από τον ισραηλινό στρατό στη Γάζα, στον εκτοπισμό εκατομμυρίων Παλαιστινίων, στο καθεστώς απαρτχάιντ που βιώνουν από το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ.

Το 1973 έγινε η «Διάσκεψη για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη», η οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Οργανισμό για την Ασφάλεια και Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), καταρτίζοντας «περιφερειακά συστήματα ασφαλείας» και νέες «Χάρτες» ειρήνης.

Φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές μέχρι σήμερα «στάζουν μέλι» για όλες αυτές τις «ειρηνευτικές διαδικασίες», ήταν όμως οι ίδιοι που στήριξαν τον πόλεμο του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας και τώρα, και από τις δυο μεριές του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, με φανατισμό στηρίζουν τη συνέχισή του και τα διάφορα προσχήματα που αξιοποιούν οι αστικές τάξεις γι’ αυτόν.

«Πυλώνας ασφάλειας και σταθερότητας» ή «παλάτια στην άμμο»;

Η ελληνική κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη και των άλλων κομμάτων του ευρωατλαντικού «τόξου» (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, «Νέα Αριστερά», τα εθνικιστικά μορφώματα), έχει μπλέξει τη χώρα μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ουκρανίας, ενώ στέκεται αρωγός και στη δολοφονία του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Με την επέκταση των βάσεων των ΗΠΑ έχει αναλάβει να «κουβαλά το λάδι στη φωτιά» των δύο πολέμων, που ήδη καίνε λαούς και μπορεί να γενικευτούν, ή να ανοίξουν νέες πολεμικές «πληγές».

Η εξέλιξη αυτή, που από μόνη της είναι απαράδεκτη, γιατί είναι συνυπεύθυνη για τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων, ταυτόχρονα στοχοποιεί και τον λαό μας σε περίπτωση γενίκευσης των πολέμων. Οι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί της χώρας ως «πυλώνα ασφάλειας και σταθερότητας» μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα «παλάτια στην άμμο».

Η πρόσφατη «μελιστάλαχτη» συνάντηση του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη με τον Τούρκο Πρόεδρο Ρ. Τ. Ερντογάν διέγειρε τις φαντασιώσεις πρώτα απ’ όλα των κυβερνητικών παραγόντων και των ΜΜΕ, που έκαναν λόγο για «θεμελίωση καλού κλίματος».

Η αλήθεια είναι ότι σε ανάλογα «θεμέλια» τα προηγούμενα χρόνια όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν κάτι να επιδείξουν. Η παλαιότερη κυβέρνηση της ΝΔ έθετε «θεμέλια» με κουμπαριές, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με ζεϊμπεκιές, εκείνη του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ με κοινές «χορωδίες» των υπουργών Εξωτερικών στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ. Πάνω σε αυτό το «καλό κλίμα» οικοδομήθηκαν τα «ανώτατα κοινά υπουργικά συμβούλια», στήθηκαν «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», τραβήχτηκαν «κόκκινες τηλεφωνικές γραμμές», υπογράφτηκαν εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες για τα συμφέροντα των καπιταλιστών των δύο χωρών.

Τα «θεμέλια» τέτοιων σχέσεων είναι όπως αυτά του «γεφυριού της Αρτας», γιατί η «Pax NATOicana» δεν μπορεί να βάλει τέλος στον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων, στις συνεχιζόμενες τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και της Κύπρου. Αντίθετα, με έννοιες όπως «ΝΑΤΟικό έδαφος» ή «ΝΑΤΟική θάλασσα», που λέγονται και γράφονται, αυτές οι διεκδικήσεις αποκτούν παραπέρα υπόσταση.

Ανοίγονται έτσι επικίνδυνες ατραποί για τη λεγόμενη «συνεκμετάλλευση – συνδιαχείριση» στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, προς όφελος όχι των λαών αλλά των ενεργειακών και άλλων ομίλων, με σοβαρούς κινδύνους για την κυριαρχία και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων των δύο λαών και του περιβάλλοντος.

Είναι αβάσιμο και ψεύτικο το δίλημμα «ειρηνική διευθέτηση και συμβιβασμός ή πολεμική αναμέτρηση», που διαρκώς επαναφέρουν οι κυβερνώντες. Κι αυτό γιατί η «συνεκμετάλλευση», οι συμφωνίες χωρίς αρχές και για τις ανάγκες της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και των μονοπωλίων, θα γεννήσουν τους όρους νέων εντάσεων, θα οργώσουν το έδαφος των επόμενων «θερμών επεισοδίων» ή και πιο γενικευμένων συγκρούσεων.

Οι αιτίες και η λύση

Καμία εμπιστοσύνη δεν μπορούν να έχουν οι εργαζόμενοι της χώρας μας και άλλων χωρών ότι μπορεί να επικρατήσει η ειρήνη μέσα από «στρογγυλά τραπέζια», δήθεν με την «αναμόρφωση» του ΟΗΕ, ή με τον εξανθρωπισμό της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ή με τον «πολυπολικό κόσμο».

Μπαρούτι θα βρούνε οι καπιταλιστές για να φτιαχτούν νέες σφαίρες και πύραυλοι και να συνεχιστούν οι πόλεμοι, που τους χρυσοπληρώνουν με τον ιδρώτα και το αίμα τους οι λαοί όσο υπάρχει καπιταλισμός.

Μάταια θα περιμένουν κάποιοι να φέρουν την ειρήνη οι BRICS, οι οποίοι τώρα έχουν προσκαλέσει για συμμετοχή τους Σαουδάραβες πρίγκιπες, τους εμίρηδες των ΗΑΕ, το θεοκρατικό Ιράν και τον «παράξενο τύπο» με το πριόνι ο οποίος ανέλαβε τα προεδρικά «σκήπτρα» στην Αργεντινή. Δεν υπάρχουν, ούτε μπορεί αντικειμενικά να υπάρξουν «αντιιμπεριαλιστές» πρίγκιπες, εμίρηδες ή «αντιιμπεριαλιστικά τέκνα» της αντεπανάστασης, γιατί αυτοί μέλημά τους έχουν να αυξήσουν τα κέρδη των δικών τους καπιταλιστών, να ενισχύσουν το σύστημα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, που είναι ο ορισμός του ιμπεριαλισμού.

Η λύση λοιπόν δεν βρίσκεται εκεί, και ματαιοπονούν όσοι περιμένουν από αυτούς, προσφέρουν άσχημες υπηρεσίες στους λαούς όσοι καλλιεργούν τέτοιες αυταπάτες!

Η λύση βρίσκεται στην πάλη για να σπάσει ο φαύλος κύκλος των κοινωνικών αδιεξόδων του καπιταλισμού, που παράγει εξαθλίωση και πολέμους για τα κέρδη των λίγων. Γιατί ο καπιταλισμός, το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, βρίσκεται κάτω από όποια «πέτρα» κι αν σηκώσουμε στις σύγχρονες πολεμικές συγκρούσεις.

Και αυτό για τον λαό μας μεταφράζεται σε παραπέρα ενίσχυση της συμπόρευσης με το ΚΚΕ, ενίσχυση του ριζοσπαστικού ρεύματος που αμφισβητεί την κυρίαρχη πολιτική και παλεύει για τη ζωή και τα δικαιώματα του λαού, ενάντια στην εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και σχεδιασμούς. Για να γυρίσουν πίσω οι φρεγάτες που είναι στην Ανατολική Μεσόγειο και στον Περσικό, καθώς και όλα τα τμήματα των ελληνικών δυνάμεων που βρίσκονται εκτός συνόρων. Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου. Να δυναμώσει η πάλη του λαού για ρήξη και ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την αποδέσμευση της χώρας από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, για να περάσουν ο λαός μας και οι άλλοι λαοί στην αντεπίθεση ενάντια στις πολιτικές των αστικών κυβερνήσεων κάθε απόχρωσης και να διεκδικήσουν το μέλλον που τους ανήκει, ώστε να καρπωθούν τον πλούτο που παράγουν και να ζήσουν ειρηνικά.

Ριζοσπάστης