Τα χίλια πρόσωπα του Φεστιβάλ (VIDEO)

Ο “Ιανός” πέρασε ξώφαλτσα και ουσιαστικά δεν ακούμπησε την Αθήνα και το Φεστιβάλ, αλλά τα δικά μας συναισθήματα ήταν κι αυτά “διπρόσωπα”, κατ’ εικόνα και ομοίωσή του. Φεστιβάλ χωρίς γέλια, δάκρυα και ιδρώτα χαρμολύπη, άλλωστε, δεν είναι πραγματικό φεστιβάλ. Το Φεστιβάλ δεν είναι όμως δύο πρόσωπα, άσπρο – μαύρο, αλλά χιλιάδες κατακόκκινες στιγμές, πρόσωπα και μηνύματα, που σε ακολουθούν για πάντα και δεν ξεθυμαίνουν ποτέ.

Ποια ήταν λοιπόν τα χίλια πρόσωπα του Φεστιβάλ, για να παραφράσουμε το Γκαλεάνο;

– Η ανείπωτη συγκίνηση από το βίντεο για το Βαγγέλη Μπούτα, με το οποίο άνοιξε η τρίτη μέρα. Η ίδια συγκίνηση με το βίντεο για το Θάνο Μικρούτσικο, που προβλήθηκε πριν τη συναυλία.

-Το άνοιγμα κι άλλου χώρου στο Φεστιβάλ, για να μπει ο κόσμος που έφτανε ολοένα και πιο πυκνός, τηρώντας παράλληλα τις αποστάσεις ασφαλείας.

– Το ξεκίνημα της ομιλίας του Δ. Κουτσούμπα, όπου, αναφερόμενος στην ιδιαιτερότητα του φετινού φεστιβάλ, μίλησε για την “Πειθαρχία” της οργάνωσης που “περιέχει την απειθαρχία στο άδικο”.  Για το ξεχωριστό για το μήνυμά του, “σοσιαλισμός για να μπορούμε να ανασαίνουμε, να νικήσει η ζωή”, εμπνευσμένο από τις κραυγές του Τζορτζ Φλόιντ, που πια όμως “οι κραυγές γίνονται όλο και περισσότερες σε όλο τον πλανήτη και στη χώρα μας”.

– Το σημείο όπου ο γγ είπε πως “Είμαστε περήφανοι ως κόμμα για τις αδερφικές συντροφικές σχέσεις με το ΚΚ Τουρκίας” ότι “οι κοινές μας θέσεις ασπίδα και στον εθνικισμό και στον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου”.

-Η αναφορά στους Κουβανούς γιατρούς, που “θα πάρουν το Νόμπελ Ειρήνης από τους λαούς”.

-Τα αντιφασιστικά συνθήματα που δόνησαν την ατμόσφαιρα όταν ο Δ. Κουτσούμπας αναφέρθηκε στην πάνδημη απαίτηση οι ναζί εγκληματίες της ΧΑ να βρεθούν στη φυλακή με τις ανώτατες ποινές. Η βροχή χειροκροτημάτων κατά την αναφορά στον Παύλο Φύσσα αλλά και το πρόσφατο φευγιό του Θάνου Μικρούτσικου, που για πρώτη φορά θα ακουστούν τα τραγούδια του χωρίς αυτόν.

-Το ένα λεπτό σιγή σε εκείνους, αλλά και στη μνήμη των δεκάδων συντρόφων που χάθηκαν αυτό το χρόνο, με πιο πρόσφατους το Βαγγέλη Μπούτα και τη Μαρία Γεωργίου, δημοτική σύμβουλο του Ζωγράφου.

-Η συναυλία, που άνοιξε ο Γιώργος Νταλάρας ερμηνεύοντας με πάθος το “Ανεμολόγιο”, για να θυμηθεί στη συνέχεια – με μικρή απόκλιση από τη σωστή χρονολογία – το πρώτο Φεστιβάλ, όπου ήταν εκεί και είναι και τώρα, προσθέτοντας πως κάποιες χρονιές δεν ήταν, “επειδή δεν προσκλήθηκε”, “χωρίς να ξέρει το γιατί”., αλλά θα “έχει χρόνο να το μάθει”. Κι εμείς να σκεφτόμαστε αυθόρμητα “έλα τώρα Γιώργο που δεν ξέρεις”… Για να συνεχίσει με αναφορά στο Θάνο Μικρούτσικο, αλλά και στη Μόρια, και το τι θα γινόταν αν ο “Ιανός” είχε πάρει άλλη τροπή, προς Μυτιλήνη, ενθυμούμενος τον ξεριζωμό των δικών του προγόνων και καλώντας τους νέους να τα καταφέρουν καλύτερα από τη δική του γενιά.

Η βαθιά ανάσα από τη σημασία και την εμβέλεια μιας τέτοιας υποδειγματικής διοργάνωσης, εν μέσω πανδημίας, αλλά και μελαγχολία (το Σεπτέμβρη) κάθε φορά που τελειώνει το φεστιβαλικό ταξίδι κι ανησυχία για όσα έρχονται και πρέπει να μας βρουν δυνατούς και όρθιους – κι ας ήταν υποχρεωτικό να είμαστε καθιστοί και με μάσκες. Αλλά τα καλυμμένα στόματα έχουν φωνή, όπως δείχνουν και οι μάσκες του φεστιβάλ. Και το κοινό που ήταν καθιστό, έχει ανάστημα και δεν περιμένει να “λογαριαστεί μετά”, για να το υψώσει.

-Η ζεστασιά από το μαζικό αντάμωμα, την εδραιωμένη πίστη πως τίποτα δε σταματά τη διεξαγωγή του Φεστιβάλ κι από την άλλη η ψυχρούλα του Σεπτέμβρη – Ιανού επιβάλει τη ζακέτα σα μανούλα. Κι η ψυχρολουσία από το πρόωρο φευγιό του Μπούτα, που έτυχε να φύγει εν μέσω Φεστιβάλ, όπως κάποτε ο Λοΐζος. Κι η ανάμεικτη επίγευση εντείνεται. Χαρά που βλέπεις τόσους συντρόφους μαζί, αλλά σκέφτεσαι όσους δεν ήρθαν και “θυσιάστηκαν” βάσει σχεδίου – υπάρχουν μεγαλύτερες “θυσίες” στις μέρες μας από αυτή; – για να μην υπάρξει συνωστισμός. Και δυσκολεύεσαι να μην παρασυρθείς από το ρυθμό της συναυλίας, να μη σηκωθείς και χορέψεις, για να φτιάξεις κλίμα.

Γνωρίζεις όμως ότι αυτό είναι το πιο ιδιαίτερο φεστιβάλ, που δεν μπορείς να το χαρείς όσο τα άλλα, θα το θυμάσαι όμως για πάντα και θα μείνει χαραγμένο στη μνήμη. Είναι εξάλλου το μόνο πολιτικό φεστιβάλ που έγινε φέτος, με το πιο δυνατό πολιτικό μήνυμα, που έβαλε τα γυαλιά στις αρχές και την υποκρισία τους.

Όλα αυτά μαζί, όλες αυτές οι μικρές κόκκινες ψηφίδες φτιάχνουν το πρόσωπο του Φεστιβάλ, που είναι το καλύτερο πρόσωπο των κομμουνιστών και της οργάνωσης, που βγάζουν το καλύτερο εαυτό τους σε κάθε τέτοιο ταξίδι. Κι αν φέτος δεν ήταν τόσο γιορτινό, σημασία όμως έχει το φωτεινό παράδειγμα που έδωσαν.

(κεντρική φωτό από 902.gr)