Τα γκούλαγκ της Κουμουνδούρου – “Σταλινικές πρακτικές” διαβλέπει ο Σκουρλέτης

Θυμάστε τις όμορφες εποχές πριν την 7η Ιουλίου, όταν η ΝΔ και τα προσκείμενα σε αυτή μέσα αποκαλούσαν το ΣΥΡΙΖΑ “νεοσταλινικό μόρφωμα”, “μπολσεβίκους” και άλλα τινά παρόμοια; Τότε πολλοί γελούσαν, γεγονός εκ πρώτης όψεως απόλυτα λογικό, εφόσον αυτές οι αιτιάσεις στρέφονταν κατά του κόμματος που αγαπήθηκε όσο κανένα άλλο στην Ελλάδα μετά τη χούντα από τον Αμερικανό πρέσβη και τους νατοϊκούς μας εταίρους. Στην πραγματικότητα, η στρατηγική αυτή ήταν απόλυτα συνειδητή και μελετημένη, τόσο με στόχο τη συσπείρωση του ακροδεξιού ακροατηρίου, όσο και την καλλιέργεια ενός διάχυτου αντικομμουνισμού στην κοινωνία, ταυτίζοντας τις κομμουνιστικές ιδέες με τις πρακτικές ενός καθαρά ενσωματωμένου στο σύστημα σοσιαλδημοκρατικού μορφώματος.

Υπάρχει όμως και η “αριστερή” εκδοχή αυτής της τακτικής, την οποία ενσαρκώνει το τέως κυβερνών κόμμα. Το οποίο λίγο πριν αφήσει την εξουσία, είχε προλάβει να συνυπογράψει ασμένως κοινή ανακοίνωση των κρατών της ΕΕ για το “σιδηρούν παραπέτασμα”. Από το μενού δε θα μπορούσε να λείπει κι ο επάρατος Στάλιν, με το γραμματέα του κόμματος Πάνο Σκουρλέτη να παρουσιάζεται ως καταδιωκόμενος αντιφρονών ή κάπως έτσι. Σχολιάζοντας δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών περί “εμφυλίου” στο ΣΥΡΙΖΑ με επίκεντρο τον ίδιο και τις προτάσεις του για “άνοιγμα” του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία (βλέπε να γίνει επιτέλους ΠΑΣΟΚ και σε οργανωτικό επίπεδο) δήλωσε πως: “Για μεν τον φιλικό προς τη Ν.Δ. Τύπο είναι κατανοητοί οι λόγοι τέτοιων αναφορών, όσο για κάποιους άλλους, ακολουθούν μια σταλινικής έμπνευσης πρακτική ανακάλυψης εσωτερικών εχθρών. Με τον Αλέξη πορευόμαστε μαζί σχεδόν από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε πρόεδρος έχοντας κατακτήσει μια ειλικρινή συντροφική σχέση”.

Δεν ξέρουμε αν ο Σκουρλέτης αισθάνεται Τρότσκι, Μπουχάριν ή στρατάρχης Τουχατσέφσκι στην τοποθεσία Κουμουνδούρου ή μήπως τελικά ταυτίζεται πιο πολύ με το Σολζενίτσιν και είναι έτοιμος να εκδώσει το “Αρχιπέλαγος ΣΥΡΙΖΑ”. Το μόνο βέβαιο είναι ότι στην προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει με μόνιμα χαρακτηριστικά ο δεύτερος πυλώνας του νέου μεταμνημονιακού δικομματισμού, ο αντικομμουνισμός δεν μπορεί παρά να έχει περίοπτη θέση.