Τι είπε πραγματικά ο Αϊνστάιν…
Δε χρειάζονται ανώτερα μαθηματικά αλλά λίγη αυτο-κριτική ικανότητα. Γιατί είναι όντως παραλογισμός να κάνουμε το ίδιο, προσδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα. Να ψηφίζουμε απαθείς τους ίδιους και να πιστεύουμε πως θα αλλάξουν τα πράγματα και θα βελτιωθούν σε σχέση με τους προηγούμενους.
Λες αυτό να έλεγε και η θεωρία της σχετικότητας;
Χτες στη Βουλή ο Μητσοτάκης είπε μια φράση που αποδίδεται λανθασμένα στο μεγάλο επιστήμονα, Άλμπερτ Αϊνστάιν: παράνοια είναι να κάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Δε χρειάζεται να είναι κανείς Αϊνστάιν για να καταλάβει μερικά απλά πράγματα.
Δε χρειάζεται πχ η μαθηματική σκέψη του Άλμπερτ, για να διαπιστωθεί πως εκτός από fake news (ψευδείς ειδήσεις), υπάρχουν και fake φράσεις-αποφθέγματα. Ο καλός ο μύλος της ατάκας και των εντυπώσεων όλα τα αλέθει.
Δε χρειάζονται ανώτερα μαθηματικά για να αποδειχτεί η τραγική ειρωνεία του πράγματος, όταν χρησιμοποιεί αυτές τις φράσεις το… “καλύτερο βιογραφικό της χώρας” -όπως διαφήμιζε τον εαυτό του, για να αποτινάξει τη ρετσινιά της οικογενειοκρατίας.
Χρειάζεται όμως στοιχειώδες κριτήριο -που ώρες-ώρες, μοιάζει δύσκολο σαν πυρηνική φυσική- για να μην πέσουμε στην παγίδα του επικοινωνιακού παιχνιδιού και χάσουμε την ουσία.
Χρειάζεται κριτήριο, για να καταλάβουμε πως το ζήτημα δεν είναι ο Κυριάκος είναι επιρρεπής στις γκάφες και τις γκριμάτσες αλά Mr Bean. Το βασικό είναι πως κι αυτός θα εφαρμόζει τους ίδιους προϋπολογισμούς, με βατομμένα πλεονάσματα, τις ίδιες μνημονιακές “εξόδους” από το μνημόνιο, τον ίδιο αντι-απεργιακό συνδικαλιστικό νόμο, κοκ.
Χρειάζεται διάβασμα, ψάξιμο -κι όχι απλά ψαγμένο κριτήριο- για να μην βρούμε τι είπε πραγματικά ο Αϊνστάιν και μερικές από τις καίριες πολιτικές του τοποθετήσεις, είτε για το πόσο αναγκαίος κι επίκαιρος είναι ο σοσιαλισμός για την ανθρωπότητα, είτε για να απελεθερωθούν ο Μπελογιάννης, οι σύντροφοί του κι άλλοι πολιτικοί κρατούμενοι του αστικού καθεστώτος στην Ελλάδα.
Και χρειάζεται λίγη αυτο-κριτική ικανότητα. Γιατί είναι όντως παραλογισμός να κάνουμε το ίδιο, προσδοκώντας διαφορετικά αποτελέσματα. Να ψηφίζουμε τα κόμματα του ευρωμονόδρομου -ή γενικά να ψηφίζουμε απαθείς- και να πιστεύουμε πως θα αλλάξουν τα πράγματα ή θα βελτιωθούν όχι δραματικά, τουλάχιστον όμως σε σχέση με τους προηγούμενους.
Λες αυτό να έλεγε και η θεωρία της σχετικότητας;