Η ζωγραφιά ενός προσφυγόπουλου και η αποχή των μαθητών στο Σκουτάρι

Σήμερα υποδεχτήκαμε τα προσφυγάκια στο σχολείο μας. Όλοι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί με πολλές διδακτικές ώρες στην πλάτη μας, γραμμένες σε κάθε γωνιά κυριολεκτικά κι απ’ άκρη σ’ άκρη του χάρτη της Ελλάδας.

Για μένα το προσωπικό μου στοίχημα δίνεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο πρόγραμμα Ένταξης προσφυγοπαίδων στο σύγχρονο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Έχω μάθει να κερδίζω τα στοιχήματα της ζωής μου και στην περίπτωση των προσφυγόπουλων, ακριβώς πριν ριχτείς στην μάχη της τάξης και της επίτευξης του διδακτικού σου έργου, ξέρεις ότι το στοίχημα εδώ είναι πιο ελκυστικό! Γεμάτο προκλήσεις, μα και ευχάριστες ή δυσάρεστες εκπλήξεις που γενναιόδωρα ξεπροβάλλουν μπροστά σου κάθε φορά που κλείνεις την πόρτα της τάξης, χωρίς καμία δόση υπερβολής!

Μια τέτοια έκπληξη έζησα και σήμερα το μεσημέρι λοιπόν, την οποία και προκύπτει η ανάγκη να σας κοινοποιήσω, ωθούμενη κυρίως από την επιθυμία να δώσω μια  απάντηση σε αυτούς του συμπολίτες μου, που μόλις 9 χιλιόμετρα μακριά από το δημοτικό σχολείο μας -όπου μαζί με τον Διευθυντή, μια ομάδα καθηγητών, ο Θανάσης, η Μαρία, η Δήμητρα κι εγώ ανοίξαμε τις πόρτες του προσφέροντας χαμόγελα και μια ζεστή αγκαλιά- εκείνοι  λίγες ώρες πριν γύρισαν την πλάτη σε αυτά τα παιδιά προτρέποντας τα δικά τους παιδιά, ελληνόπουλα στην πλειοψηφία τους, να απέχουν από τα μαθήματα τους. Απέδειξαν μέσα από το να μην στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, πως τελικά ο φόβος για το «άλλο» , το διαφορετικό , καλά κρατεί ακόμη στην ελληνική κοινωνία.Το προσφυγάκι του οποίου τις ζωγραφιές θα σας δείξω είναι μόλις 6 χρονών, ανήκει στη φυλή Yazidi της Συρίας δεν ξέρει να μιλάει ελληνικά παρά μόνο δυο-τρεις λέξεις και ενώ η τάξη του ξεκινάει να ζωγραφίζει το ουράνιο τόξο μετά από δική μου προτροπή, το αγοράκι αυτό σε διάστημα τριών λεπτών , γλίστρησε από το θρανίο του μπροστά μου απαιτώντας να δω αυτό που ζωγράφισε.

Και συνέχισε ζητώντας και δεύτερη κόλλα όπου πάλι το αποτέλεσμα ήταν αυτό:

Με τα χεράκια του τελειώνοντας έκανε στον αέρα το σχήμα της καρδιά λέγοντας μου:  Γιουνάν- Σύρια ‘love’.
Πόση «λίγη» ένιωσα εκείνη τη στιγμή για ν’ αντιμετωπίσω αυτό που το Μπλε, το Άσπρο, το Κόκκινο και το Κίτρινο, τέσσερα μόλις χρώματα κι ένα κομμάτι χαρτί, αποτύπωσαν καλύτερα από κάθε γλώσσα, κάθε φυλή και κάθε θρησκεία.

Πόση ντροπή και θυμός ξεχειλίζουν μέσα μου γιατί στο Σκούταρι, το μικρό αυτό χωριό 9 μόλις χιλιόμετρα μακριά από την πόλη μου, κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν με τα μάτια τους, το πιο απλό:

Τα παιδιά αυτά που στέκονται σήμερα μπροστά μας, τα πιο πολλά από τα οποία έχουν ζήσει τη φρίκη του πολέμου, που εδώ και 2-3 χρόνια τριγυρνούν σε διάφορα camps, που αναγκάστηκαν ν’ αφήσουν την πατρίδα τους, το κρεβάτι τους, το δωμάτιο τους, τον παππού και την γιαγιά τους ή και σε ουκ ολίγες περιπτώσεις την ίδια τους τη μητέρα, μας ζητούν ένα 4ώρο ή  5ώρο και λίγο χώρο στην αυλή των σχολείων μας ως την ΕΥΚΑΙΡΙΑ για να νιώσουν ότι είναι και πάλι ΠΑΙΔΙΑ.

Ως την ΕΥΚΑΙΡΙΑ για  να μπουν σε μία στοιχειώδη κανονικότητα!

Ως την ΕΥΚΑΙΡΙΑ για να νιώσουν και πάλι ότι κάπου ανήκουν και κάποιος δεν θα τους κλέψει το όνειρο να έχουν ίδια δικαιώματα και ίσες ευκαιρίες με άλλα παιδιά της ηλικίας τους!

Με το εξάχρονο αυτό αγοράκι δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε στην πραγματικότητα σε καμία γλώσσα. Μιλήσαμε σε όλο αυτό τα 4 ωρο της πρώτης γνωριμίας μας τη γλώσσα της καρδιάς, που ενώνει όλους τους ανθρώπους πέρα από κάθε ιδεολογικό ή θρησκευτικό «πιστεύω».

Στα σχολεία στα οποία ως καθηγήτρια αγγλικών δίδαξα σε προσφυγόπουλα εδώ στις Σέρρες, είδα όμορφα πράγματα να γίνονται. Είδα μαθητές από το Μουσικό Γυμνάσιο να χορεύουν και να τραγουδούν πλάι-πλάι ελληνικούς αλλά και δικούς τους παραδοσιακούς χορούς από το Βόρειο Ιράκ.  Είδα σε κοινή εκδρομή μας να παίζουν σκοινάκι και βόλεϊ  μαζί αγόρια και κορίτσια, ελληνόπουλα και προσφυγάκια. Είδα να γευματίζουν μαζί εδέσματα μεσογειακής και ανατολίτικης κουζίνας, γελώντας και συζητώντας  την ημέρα που διοργανώσαμε από κοινού το Γυμνάσιο του Μουσικού και τμήματα της ΔΥΕΠ σ’ένα διαπολιτισμικό πικ-νικ κάτω από τα δέντρα της αυλής του σχολείου. Είδα τον αθλητισμό να φέρνει κοντά δύο ομάδες διαφορετικών εθνικοτήτων και να δίνει διδάγματα ευγενούς άμιλλας και υποδειγματικής συμπεριφοράς.

Για όλα αυτά τα ΟΜΟΡΦΑ τα οποία τα δύο προηγούμενα χρόνια είδα ως δασκάλα στην εκπαίδευση προσφύγων, θέλω να ελπίζω πως τη Δευτέρα τα μαθήματα στο Δημοτικό Σχολείο Σκουτάρεως θα συνεχιστούν κανονικά. Γιατί αρνούμαι να δώσω το δικαίωμα σε δύο-τρεις φοβικούς ανθρώπους να μου μαυρίσουν τα όσα όμορφα είδα αλλά και με πολύ κόπο και μεράκι προσπαθήσαμε κάποιοι εκπαιδευτικοί σε όλη την Ελλάδα να χτίσουμε στο κομμάτι της ένταξης αυτών των παιδιών στην ελληνική κοινωνία και κουλτούρα.  Γιατί τα ΜΑΤΙΑ θέλουν να βλέπουν μόνον μπροστά……θέλουν να βλέπουν ΓΕΦΥΡΕΣ να χτίζονται και όχι να γκρεμίζονται… να ονειρεύονται έναν κόσμο που οι ηλιαχτίδες ΑΓΑΠΗΣ θα τον κάνουν πιο ΦΩΤΕΙΝΟ !!!