20 Νοέμβρη 1973 – «Όλοι επί ποδός, ο φασισμός δε θα περάσει»

Στις παρακάτω ανταποκρίσεις, με ημερομηνία 20.11.1973, από τη στρατοκρατούμενη Αθήνα, ξεχωρίζει η προσπάθεια που έκανε το ΚΚΕ και μέσω του ραδιοσταθμού να δώσει κατεύθυνση συνέχισης της πάλης, κόντρα στα βασανιστήρια και την απάνθρωπη βία του καθεστώτος. Όπως φαίνεται και από τις ανταποκρίσεις, ιδιαίτερο βάρος έδινε το Κόμμα στη συμμαχία και την κοινή πάλη των φοιτητών και της νεολαίας με την εργατική τάξη. Το μήνυμα είναι ένα: Το αίμα που χύθηκε δε θα πάει στράφι, η Χούντα θα ανατραπεί, ο λαός θα νικήσει.

Απόσπασμα από την εξαιρετική έκδοση “Οι μέρες του Πολυτεχνείου μέσα από «τη Φωνή της Αλήθειας» (Άγνωστο και αδημοσίευτο υλικό)” που διατίθεται με το φύλλο του “Οδηγητή” που κυκλοφορεί, και από τις εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή”, εδώ.

20.11.1973

Για 4η μέρα χτες η Αθήνα παρουσίαζε εικόνα πεδίου μάχης με την πληθωρική και επιδεικτική παρουσία των τανκς ή των πάνοπλων επίλεκτων πραιτοριανών της Χούντας, των αστυνομικών της Ασφάλειας και της ΕΣΑ, των πεζοναυτών και των ΛΟΚατζήδων. Στρατιωτικά ελικόπτερα περιπολούν αδιάκοπα και ελέγχουν τις κινήσεις του οργισμένου πληθυσμού της πρωτεύουσας.

Οι πυροβολισμοί δε σταματούν μέρα και νύχτα. Επίδειξη ισχύος θέλει να κάνει η ματοβαμμένη δικτατορία στο λαό, για να κάμψει το αγωνιστικό φρόνημά του, και κάνει απλούστατα επιχειρήσεις κλασικής κτηνώδους φασιστικής βίας. Ανεξακρίβωτοι μέχρι στιγμής οι αριθμοί των νεκρών των τραυματιών, των συλληφθέντων.

Η χουντομαρκεζίνικη τυραννία κρατεί σε απόλυτη μυστικότητα τις πραγματικές διαστάσεις του οργίου αίματος και βίας. Μα η φρικτή αλήθεια δεν είναι δυνατό να συγκαλυφθεί με τις κυνικές ανακοινώσεις του γκεμπελίσκου Ζουρνατζή ή τα κατά συνθήκην ψεύδη του γνωστού και μη εξαιρετέου μόνιμου συνεργού της φασιστικής βίας, ιατροδικαστή Καψάσκη. Όταν οι οικοδόμοι κηρύσσουν απεργία σε ένδειξη έντονης διαμαρτυρίας για το αιματηρό και και τρομοκρατικό όργιο της Χούντας (…), όταν οι συγκλίνουσες πληροφορίες των ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων μιλούν για 200 περίπου νεκρούς, για εκατοντάδες τραυματίες και χιλιάδες συλληφθέντες, είναι φανερό ότι ο ελληνικός λαός βρίσκεται σήμερα μπροστά σε ένα φρικαλέο φασιστικό έγκλημα, που τον ξαναγυρίζει στα χρόνια της εφιαλτικής χιτλερικής κατοχής.

Είναι τόση η χιτλερική κτηνωδία που έδειξε τις μέρες αυτές η χουντομαρκεζίνικη σπείρα του εγκλήματος, ώστε πολλοί από τους τραυματίες να αποφεύγουν τα νοσοκομεία και τις κλινικές για να μην πέσουν στα χέρια των δήμιων της δικτατορίας. Έγινε γνωστό το περιεχόμενο μιας συγκλονιστικής έκκλησης προς το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό και τις άλλες διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις όπου αναφέρεται ότι μεταξύ των τραυματιών που περιθάλπονται σε σπίτια, για να μην πέσουν στα χέρια της Χούντας, είναι και άνθρωποι που φέρουν βαρύτατα τραύματα και έχουν άμεση επείγουσα ανάγκη μεταγγίσεων αίματος, εγχειρήσεων κλπ. Στην έκκληση καλούνται ο Ερυθρός Σταυρός και οι άλλες διεθνείς ανθρωπιστικές οργανώσεις να κινηθούν για τη σωτηρία των τραυματιών, αναλαμβάνοντας την εγγύηση μιας ανθρώπινης μεταχείρισης των τραυματιών από μέρους της Χούντας και των τυφλών οργάνων της.

Ο αριθμός των συλληφθέντων αυξάνει από ώρα σε ώρα. Αφού ο ίδιος ο γκεμπελίσκος Ζουρνατζής ομολογεί ότι μόνο σε μια νύχτα, τη νύχτα της Παρασκευής, συνελήφθησαν 866 πολίτες, είναι πολύ εύκολο να αναλογιστεί κανείς ποιες είναι στην πραγματικότητα οι διαστάσεις του φασιστικού οργίου της βίας. Η Χούντα επωφελείται από την απαγόρευση της κυκλοφορίας και διενεργεί κάθε νύχτα αθρόες συλλήψεις. Άλλωστε, μόνο χτες και μόνο σε ένα σημείο της Αθήνας, έξω από το Πολυτεχνείο, οι αφηνιασμένοι χουντικοί τρομοκράτες συνέλαβαν πάνω από 80 άτομα. Τέλος, αψευδή και καταλυτική μαρτυρία αποτελεί και το ίδιο το γεγονός ότι η χουντομαρκεζίνικη τυραννία χρησιμοποιεί και πάλι αθλητικά γήπεδα και άλλους χώρους για πρόχειρα στρατόπεδα συγκέντρωσης των συλλαμβανόμενων πολιτικών αντιπάλων της, όπως έκανε η ίδια τον Απρίλη του ’67 με τον Ιππόδρομο της Αθήνας και όπως έκανε φυσικά σε πολύ πιο βελτιωμένη έκδοση η ομογάλακτη αδερφή της, η ματοβαμμένη Χούντα της Χιλής*.

Το όργιο των συλλήψεων δεν αφορά βέβαια μόνο την Αθήνα, αλλά και τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα και κάθε άλλη γωνιά της χώρας. Τι γίνεται στην επαρχία μέχρι στιγμής, οι πληροφορίες είναι πολύ συγκεχυμένες. Μια κάποια κατευθυντήρια γραμμή δίνουν ακόμη και τα κατάπτυστα πολεμικά ανακοινωθέντα της ματοβαμμένης τυραννίας, που έφτασαν να κάνουν λόγο για αριθμό νεκρών καθ’ άπασαν τη χώραν. Στο μεταξύ, κατευσπεσμένα στήθηκαν και τα σκηνικά για την οργάνωση του δικαστικού οργίου. Τα έκτακτα στρατοδικεία τέθηκαν σε πυρετώδη κίνηση ξανά. Ήδη καταδικάστηκαν 4 εργάτες σε βαριές ποινές φυλάκισης. Σήμερα παραπέμπονται άλλες ομάδες πατριωτών.

Τα πράγματα είναι πια καθαρά. Η δικτατορία απέβαλε το κακόγουστο μαρκεζίνικο προσωπείο. Και πρόβαλε τούτην τη φορά κυριολεκτικά βουτηγμένη στο αίμα του λαού. Αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει τίμια πατριωτική ελληνική ψυχή που να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι η φασιστική χούντα με οποιαδήποτε μορφή ή προσωπείο και αν εμφανίζεται, δεν είναι παρά ο πιο απεχθής, ο πιο θανάσιμος εχθρός της Ελλάδας και του λαού της.

Προσφεύγοντας στη φονική βία των όπλων η χουντική τυραννία παίζει το τελευταίο ατού της, προσπαθεί με την πιο κτηνώδη αιματηρή βία να κάμψει το φρόνημα και την απόφαση του λαού. Αλλά η χούντα πέφτει έξω στους λογαριασμούς της. Ξεχνά ότι ο λαός μας είναι από παράδοση λαός τυραννομάχος, λαός που δε λυγάει με καμιά βία.

Οι εργάτες και οι φοιτητές άνοιξαν αυτές τις μέρες με τα γυμνά στήθη τους και με το αίμα τους το μοναδικό σωστό και σωτήριο δρόμο: Το δρόμο της αδελφικής συνένωσης των δυνάμεων στον αγώνα για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ανεξαρτησία. Οι ηρωικοί οικοδόμοι, και δίπλα τους η απροσκύνητη λεβεντογενιά των φοιτητών, ανέλαβαν ήδη την επιβεβλημένη πατριωτική, δημοκρατική πρωτοβουλία.

Με την απεργία τους οι οικοδόμοι, με την αγρύπνια τους στις επάλξεις του αγώνα οι φοιτητές βροντοφώναζαν απ’ άκρη σ’ άκρη, σε όλη τη χώρα «Όλοι επί ποδός, ο φασισμός δε θα περάσει!»

(…) Νέοι φόνοι, νέες συλλήψεις, νέες δίκες και βαριές καταδίκες των εργατών διαδηλωτών και ολονύχτιο ανθρωπομάζωμα δεν ανέκοψαν την αγωνιστική αυτή έξαρση του λαού. Και χτες συνεχίστηκε το σκληρό αντιπάλεμα με την κάθοδο των οικοδόμων, ηρωικού τμήματος της εργατικής τάξης σε απεργία διαμαρτυρίας, με νέα εξόρμησή τους στους δρόμους, σε αδελφική συμμαχία με τους φοιτητές, τη ζηλευτή νέα γενιά του λαού, ζηλευτή και για τη λεβεντιά και για το βαθύ προοδευτικό περιεχόμενο του αγώνα της, που γίνεται ένα με την υπόθεση των εργαζόμενων, όλου του τυραννισμένου λαού.

Είναι γι’ αυτό ακριβώς αμείωτη η συμπαράσταση του λαού στις νέες εξορμήσεις της εργατικής τάξης και της φοιτητικής νεολαίας. Και παίρνει τις πιο ποικίλες μορφές. Οι γονείς δε στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία. Οι μαθητές των Γυμνασίων απέχουν από τα μαθήματα, έτσι που και με την καθολική αποχή των φοιτητών έχουν ουσιαστικά νεκρωθεί τα εκπαιδευτήρια. Τα καταστήματα κλείνουν νωρίς τ’ απομεσήμερο. Δεν είναι η απαγόρευση της κυκλοφορίας από τις πρώτες βραδινές ώρες όπου η Γραμματεία του Τύπου και Πληροφοριών, η υπηρεσία του φασιστικού ψεύδους, πασχίζει να αποδώσει το κλείσιμο των σχολείων και των καταστημάτων. Είναι η καθολική λαϊκή διαμαρτυρία για το καθεστώς της βίας και του αίματος. Κάτω από τη σκέπη της ανοιχτής στρατοκρατίας, ο μαυραγοριτισμός οργιάζει και πάλι, κάνει αγχώδη την καθημερινή βιοπάλη, επιτείνει την απόκρυψη των τροφίμων, τινάζει στα ύψη τις τιμές τους.

Όχι, δεν τα σκιάζει η φοβέρα, δεν τα πλάκωσε η σκλαβιά τα παλικάρια της εργατικής τάξης, της προοδευτικής νεολαίας, θα ανασυντάξουν τις δυνάμεις τους, θα στεριώσουν παντού τις οργανώσεις τους, τις επιτροπές τους, τους δεσμούς τους με τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τα στρατευμένα αδέρφια τους. Για να προχωρήσουν σ’ επιβλητικές λαϊκές δυνάμεις πιο οργανωμένα, πιο μαζικά, πιο ενεργητικά, με πιο ποικίλες, πιο μελετημένες μορφές πάλης μεθοδικά κλιμακωμένες, αντίστοιχες με το βαθμό οργάνωσης. Σ’ αυτόν τον αγώνα προχωρούν οι εργάτες, οι φοιτητές, με τη συμπαράσταση όλου του λαού.

*Στις 11 Σεπτέμβρη 1973 εκδηλώθηκε στη Χιλή στρατιωτικό πραξικόπημα με την υποστήριξη των ΗΠΑ και με επικεφαλής το στρατηγό Πινοσέτ, το οποίο ανέτρεψε την «Κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας» του Σαλβαδόρ Αλιέντε. Η στρατιωτική χούντα της Χιλής έμεινε στην εξουσία 17 χρόνια.