75 χρόνια από την ίδρυση του ΝΑΤΟ: Επίκαιρη όσο ποτέ η πάλη ενάντια στο οπλισμένο χέρι του ιμπεριαλισμού
Παρά τις προσπάθειες «καλλωπισμού» του προφίλ του από τους προπαγανδιστές των αστικών επιτελείων, το ΝΑΤΟ παραμένει στις συνειδήσεις των λαών ένα μισητό σύμβολο του ιμπεριαλισμού, μια συμμαχία που τη συνοδεύει μια τεράστια λίστα από πολέμους, επεμβάσεις, πραξικοπήματα και μια σειρά από άλλα αιματοβαμμένα σχέδια και εγκλήματα εις βάρος των λαών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
Η 75η επέτειος ίδρυσης του ΝΑΤΟ συνοδεύτηκε από διθυραμβική αρθρογραφία στον αστικό Τύπο, εγχώριο και διεθνή, σε μια ακόμη προσπάθεια να εμπεδωθούν στους λαούς η «αναγκαιότητα» και τα «επιτεύγματα» της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Παρά τις προσπάθειες «καλλωπισμού» του προφίλ του από τους προπαγανδιστές των αστικών επιτελείων, το ΝΑΤΟ παραμένει στις συνειδήσεις των λαών ένα μισητό σύμβολο του ιμπεριαλισμού, μια συμμαχία που τη συνοδεύει μια τεράστια λίστα από πολέμους, επεμβάσεις, πραξικοπήματα και μια σειρά από άλλα αιματοβαμμένα σχέδια και εγκλήματα εις βάρος των λαών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
Συμμορία πολέμων και επεμβάσεων
Οι ιδρυτικές δυνάμεις του αμερικανικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού (ΗΠΑ, Καναδάς, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Δανία, Ισλανδία και Πορτογαλία) έδειξαν από τα πρώτα βήματα της συμμαχίας τους την επιθετικότητά τους απέναντι στην πάλη των λαών, στην ΕΣΣΔ και τις σοσιαλιστικές χώρες, στηρίζοντας κάθε είδους αντεπαναστατικές ενέργειες.
Το γεγονός αυτό προκάλεσε την ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, έξι χρόνια μετά, και όχι το αντίστροφο, όπως προσπαθούν να πείσουν ξαναγράφοντας την Ιστορία οι Ευρωατλαντιστές προπαγανδιστές.
Παράλληλος στόχος του ΝΑΤΟ ήταν η θωράκιση της καπιταλιστικής εξουσίας στα κράτη – μέλη του, σε μια περίοδο που το εργατικό κίνημα βρισκόταν σε άνοδο, η Σοβιετική Ενωση, με την τεράστια συμβολή της στη συντριβή του φασισμού, είχε αυξήσει το κύρος της στους λαούς όλου του κόσμου, ενώ και με τη στήριξή της τα επαναστατικά κινήματα επικράτησαν σε μια σειρά από χώρες. Δεν είναι τυχαία άλλωστε τα ΝΑΤΟικά σχέδια τύπου «Γκλάντιο» και «Κόκκινη Προβιά» που εφαρμόστηκαν ή ήταν έτοιμα να εφαρμοστούν σε βάρος του εργατικού – λαϊκού κινήματος και της πρωτοπορίας του, των κομμουνιστών. Μέχρι και σήμερα ο στόχος της θωράκισης της δικτατορίας του κεφαλαίου όχι μόνο παραμένει στο ακέραιο, αλλά τα σχετικά «όπλα» συνεχώς εξελίσσονται, με τις αποφάσεις και τους μηχανισμούς του να αγκαλιάζουν την «εσωτερική ασφάλεια» των κρατών – μελών, με το γνωστό πρόσχημα της «τρομοκρατίας».
Αλλωστε, το ΝΑΤΟ είχε εξαρχής μια «ιδιαίτερη» σχέση και με τις ανοιχτές δικτατορίες του κεφαλαίου: Η Πορτογαλία, ένα από τα ιδρυτικά του μέλη, κυβερνιόταν από τη χούντα του Σαλαζάρ όταν αυτό συστάθηκε, ενώ πραξικοπήματα και χούντες στην Ελλάδα, στην Τουρκία και την Κύπρο φέρουν την υπογραφή του.
Το ΝΑΤΟ έδειξε ακόμα πιο ξεκάθαρα τα δόντια του μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ. Οταν η Σοβιετική Ενωση διαλύθηκε και ο σοσιαλισμός ανατράπηκε, παρά τα υποστηριζόμενα διαφόρων αστών, όπως και των οπορτουνιστών και στην Ελλάδα, το ΝΑΤΟ όχι μόνο δεν αυτοδιαλύθηκε, όχι μόνο δεν απέμεινε δίχως αποστολή, αλλά συνέχισε ακόμα πιο επιθετικά, ορμώμενο από την υποχώρηση του παγκόσμιου εργατικού και επαναστατικού κινήματος.
Εδειξε ακόμα πιο ξεκάθαρα τον πραγματικό του στόχο: Κατά τα 35 χρόνια που μεσολάβησαν ενέτεινε την προώθηση «διά πυρός και σιδήρου» των ευρωατλαντικών γεωπολιτικών συμφερόντων, προκειμένου να επικρατήσει στον ανταγωνισμό με άλλα καπιταλιστικά κράτη, για να διασφαλίσει τον έλεγχο σε πρώτες ύλες, αγορές, εμπορικούς και ενεργειακούς δρόμους και σφαίρες επιρροής. Σε αυτήν την πολεμική διαδρομή, που ξεπέρασε τις τρεις δεκαετίες, έσπειρε τον πόλεμο δημιουργώντας εκατόμβες νεκρών, προκαλώντας εκατομμύρια πρόσφυγες από τη Γιουγκοσλαβία έως το Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Λιβύη.
Είναι ενδεικτικό ότι σύμφωνα με ερευνητές του αμερικανικού Πανεπιστημίου Brown, σε μελέτη που δημοσιεύθηκε τον Μάη του 2023, ο απολογισμός των νεκρών – στον βαθμό που μπορεί να μετρηθεί – από τις επεμβάσεις και τις συγκρούσεις στις οποίες πρωτοστάτησαν το ΝΑΤΟ και τα κράτη – μέλη του, όπως π.χ. σε Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη, Σομαλία και Υεμένη, φτάνει μέχρι και τα 4,6 εκατομμύρια ανθρώπους, αριθμός ο οποίος συνεχίζει να αυξάνεται καθώς οι επιπτώσεις των συγκρούσεων αντηχούν.
Τα χειρότερα είναι μπροστά
Αυτή λοιπόν είναι η «συμμαχία της ασφάλειας, της ειρήνης και της δημοκρατίας», όπως λένε χωρίς να κοκκινίζουν οι υπερασπιστές του.
Και τα χειρότερα είναι μπροστά, με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα να οξύνονται διαρκώς: Οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ τα τελευταία χρόνια (βλέπε σχετικά και διπλανό θέμα) προωθούν όλο και πιο δυναμικά την επέκτασή του με νέα μέλη, τη σύναψη «εταιρικών σχέσεων» με δεκάδες κράτη σε όλη την υδρόγειο, στο πλαίσιο του «παγκόσμιου ΝΑΤΟ», με τη συγκρότηση ολοένα και περισσότερων ετοιμοπόλεμων στρατιωτικών μονάδων αλλά και νέων στρατιωτικών βάσεων, που στοχεύουν τους ανταγωνιστές του, ιδιαίτερα τον υπό διαμόρφωση ευρασιατικό ιμπεριαλιστικό άξονα με κύριες δυνάμεις τη Ρωσία και την Κίνα. Στις αποφάσεις αυτές περιλαμβάνεται ακόμα και ο σχεδιασμός του πρώτου πυρηνικού πλήγματος, ενώ οι πρόβες – ασκήσεις πολέμου διαρκώς μεγεθύνονται.
Αυξάνοντας την επιθετικότητά του, το ΝΑΤΟ σέρνει σε ανοδική πορεία τις στρατιωτικές δαπάνες των κρατών – μελών του. Πλέον, τα κράτη – μέλη που πιάνουν τον «στόχο» του 2% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες είναι 10 από τα 32, ενώ 19 από τα μέλη του τις αύξησαν πέρσι. Το 2024, 18 μέλη του ΝΑΤΟ αναμένεται να δαπανήσουν τουλάχιστον το 2% του ΑΕΠ τους για την άμυνα – μια εξαπλάσια αύξηση από το 2014, όταν μόνο τρία κράτη – μέλη «έπιαναν» τον στόχο.
Κατά την τελευταία δεκαετία, τα μέλη του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη αύξησαν σταθερά τις συλλογικές τους επενδύσεις σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς, από 1,47% του συνδυασμένου τους ΑΕΠ το 2014 σε 2% το 2024, οπότε υπολογίζεται πως θα δαπανήσουν 380 δισ. δολάρια. Σημειώνεται, μάλιστα, ότι σύμφωνα με τις νεότερες κατευθυντήριες γραμμές της ευρωατλαντικής συμμαχίας, το 20% αυτών των δαπανών θα πρέπει να κατευθύνονται σε νέους εξοπλισμούς. Η Ελλάδα, που πληρώνει από τις τσέπες του λαού πάνω από 4 δισ. ευρώ κάθε χρόνο, έχει καταβάλει πάνω από 50 δισ. ευρώ για ΝΑΤΟικές ανάγκες μόνο τα τελευταία 10 χρόνια, ενώ την ίδια ώρα διατηρούνται οι τραγικές ελλείψεις στη δημόσια Υγεία και Παιδεία αλλά και σε άλλους κρίσιμους τομείς για τη ζωή του λαού.
«Ναρκοπέδιο» ανταγωνισμών με ΝΑΤΟική σφραγίδα η περιοχή
Ιδιαίτερα στη γειτονιά μας, η πείρα μιλάει για τη σχέση των ΝΑΤΟικών σχεδίων με την «ασφάλεια και σταθερότητα»: Αυτή η στρατηγική και φυσικά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που αυτή υπηρετεί, συσσωρεύουν συνεχώς εύφλεκτο υλικό πάνω στο οποίο άναψε και η φωτιά του πολέμου στην Ουκρανία, και σήμερα κλιμακώνεται με την ολοένα και μεγαλύτερη πολιτική και στρατιωτική ΝΑΤΟική εμπλοκή, με παραπέρα πολιτικές εγγυήσεις και ισχυρή στρατιωτική βοήθεια στην αντιδραστική κυβέρνηση Ζελένσκι, όπως και με τη θεσμοθέτηση «Συμβουλίου ΝΑΤΟ – Ουκρανίας».
Σε αυτό το πλαίσιο, άλλωστε, εντάσσεται και η πολιτική και στρατιωτική κάλυψη που δίνει το ΝΑΤΟ στη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα από το Ισραήλ, όπως και η αποστολή ΝΑΤΟικών πολεμικών πλοίων, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας, στην Ερυθρά Θάλασσα, με στόχο τον έλεγχο αυτής της στρατηγικής σημασίας περιοχής, όπου και ο Διάδρομος Ινδίας – ΕΕ (IMEC).
Την ίδια ώρα, η επέκταση της ευρωατλαντικής συμμαχίας στα Βαλκάνια, με την ένταξη της Βουλγαρίας, της Αλβανίας, του Μαυροβουνίου και ύστερα της Βόρειας Μακεδονίας, με τη ΝΑΤΟικής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, όχι μόνο δεν σήμανε «μια εποχή ειρήνης και ευημερίας» – όπως έλεγαν – αλλά αντίθετα έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών στην περιοχή, με επίκεντρο σε αυτήν τη φάση το Κόσοβο και τη Βοσνία – Ερζεγοβίνη.
Βρώμικος πόλεμος ΝΑΤΟικής προπαγάνδας
Η «πιο επιτυχημένη στρατιωτική συμμαχία της Ιστορίας», όπως αυτοχαρακτηρίζεται, δεν έχει να κάνει λοιπόν ούτε με την εδαφική ακεραιότητα ούτε με τον σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου ούτε με την ασφάλεια και τη σταθερότητα, πόσο μάλλον με τη «διαφύλαξη της ειρήνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας», όπως προκλητικά γράφεται.
Θα ήθελε εξάλλου ολόκληρο βιβλίο για να καταγράψει κανείς τα προσχήματα που επιστρατεύονται κάθε φορά για τα πιο βάρβαρα ΝΑΤΟικά εγκλήματα:
– Η «ιερή προσήλωση» που διακηρύττουν τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ στο Αρθρο 5, σύμφωνα με το οποίο η επίθεση σε έναν σύμμαχο θα θεωρηθεί επίθεση εναντίον όλων, υποτίθεται πως διασφαλίζει την ειρήνη και την ασφάλεια. Ωστόσο η μοναδική του επίκληση μέχρι στιγμής, μετά την 11η Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ, ήταν για να ανοίξει τον δρόμο για τους καταστροφικούς πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν στο όνομα του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία».
– Τα ίδια προσχήματα για τα… χημικά και βιολογικά όπλα του Σαντάμ Χουσεΐν, που δεν βρέθηκαν ποτέ, επιστρατεύτηκαν στο Ιράκ.
– Οι επεμβάσεις που ακολούθησαν, όπως στη Λιβύη και τη Συρία, που αποκάλυψαν για μία ακόμη φορά πως το Διεθνές Δίκαιο αποτελεί στην ουσία για τους ΝΑΤΟικούς το δίκιο του ισχυρού, στο πλαίσιο της ζούγκλας των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, έγιναν στο όνομα της «δημοκρατίας», με την υποτιθέμενη «αραβική άνοιξη» να μετατρέπεται γρήγορα σε βαρυχειμωνιά για τους λαούς.
– Είχαν προηγηθεί η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με ΝΑΤΟική σφραγίδα, οι ανηλεείς ΝΑΤΟικοί βομβαρδισμοί στη Σερβία από όσους σήμερα καμώνονται τους υπερασπιστές της «εδαφικής ακεραιότητας» και ξεσπαθώνουν ενάντια στις «αναθεωρητικές δυνάμεις» και τις… αλλαγές συνόρων: Και αυτές έγιναν στο όνομα της υποτιθέμενης «εθνοκάθαρσης» από την ηγεσία της Σερβίας.
Σε εξέλιξη βρίσκεται και σήμερα ένας βρώμικος πόλεμος ΝΑΤΟικής προπαγάνδας και αναποδογυρίσματος της πραγματικότητας, από ένα πολυπλόκαμο δίκτυο που έχει στηθεί, με στόχο τα επιθετικά ΝΑΤΟικά σχέδια και η σύγκρουση με το υπό διαμόρφωση ευρασιατικό στρατόπεδο να βαφτιστούν «πόλεμος για τη δημοκρατία» και «ενάντια στον ολοκληρωτισμό», και να κρυφτεί η πραγματική ουσία: Η μάχη των ληστών – ιμπεριαλιστών για την καπιταλιστική λεία.
«Με τη συμμετοχή στο ΝΑΤΟ η Ελλάδα αναβαθμίζεται»
Κουρελόχαρτο στη στοίβα μαζί με τα παραπάνω αποτελούν άλλωστε και οι δήθεν δεσμεύσεις για σεβασμό στην «εδαφική ακεραιότητα», οι δηλώσεις ότι «δεν υπάρχει πλέον χώρος για γκρίζες ζώνες στην Ευρώπη» και άλλα τέτοια αγαπημένα μυθεύματα των κομμάτων του ευρωατλαντισμού, όταν με ΝΑΤΟική «ομπρέλα» έχει «γκριζαριστεί» το Αιγαίο.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις αποδεικνύουν ότι το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας ανασφάλειας για τους λαούς, ακόμα και μέσα στους κόλπους του, που με τον «ενιαίο επιχειρησιακά χώρο» φουσκώνει τα πανιά των απαράδεκτων διεκδικήσεων της τουρκικής αστικής τάξης στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Μάλιστα, στο φόντο του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, προωθείται, στο όνομα της διασφάλισης της «συνοχής» της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ, η διευθέτηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων προμηνύοντας επώδυνους συμβιβασμούς.
Η λεγόμενη «συνδιαχείριση» δρομολογείται πάνω σε ΝΑΤΟική πλατφόρμα σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, με κινδύνους για την ειρήνη των δύο λαών και μοναδικούς κερδισμένους τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων.
Ενώ συμπληρώνονται 75 χρόνια ύπαρξης του ΝΑΤΟ, φέτος συμπληρώνονται και 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, η οποία επίσης αντιμετωπίζει τη διατήρηση της κατοχής του 37% του εδάφους της από την Τουρκία και ωθείται στο ίδιο πλαίσιο προς τη διχοτόμησή της.
Τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι η συνειδητή ταξική επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων της για την ένταξη στο ΝΑΤΟ το 1952 αποτελούσε και αποτελεί μια επιθετική στρατηγική, γιατί επιθετικός είναι και ο χαρακτήρας του, εχθρικός από τη φύση του για τον λαό.
Αποτελεί επιθετική στρατηγική η συμμετοχή των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, οι πανάκριβοι εξοπλισμοί που δεν έχουν σχέση με την άμυνα της χώρας. Οπως και επιθετική είναι η στρατηγική της κάλυψης του χάρτη της χώρας με αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις απ’ άκρη σ’ άκρη. Οι βάσεις αυτές, που αναπτύχθηκαν διαχρονικά με ευθύνη όλων των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων, γιγαντώνονται στο πλαίσιο του «Στρατηγικού Διαλόγου Ελλάδας – ΗΠΑ» που εγκαινίασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, συνέχισε και αναβάθμισε η κυβέρνηση της ΝΔ. Πρόκειται για βάσεις οι οποίες εκσυγχρονίζονται, διαθέτουν ακόμα και υποδομή για πυρηνικά όπλα. Τα ιμπεριαλιστικά ορμητήρια πολέμου δεν αποτελούν παράγοντα ασφάλειας. Η Σούδα, το Στεφανοβίκειο, οι βάσεις σε Λάρισα, Αλεξανδρούπολη και αλλού όχι μόνο απειλούν άλλους λαούς ως στρατιωτικοί κόμβοι, αλλά είναι ταυτόχρονα και στόχοι αντιποίνων για τους ανταγωνιστές των Ευρωατλαντικών. Η ασφάλεια του λαού θυσιάζεται στον βωμό της «εθνικής γραμμής» της ακόμα μεγαλύτερης εμπλοκής στα σχέδια του ΝΑΤΟ για την αναβάθμιση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης. Οι κίνδυνοι και η ανασφάλεια είναι τα μόνα που «αναβαθμίζονται» για τον λαό από τα ευρωατλαντικά σχέδια.
Αναγκαία και επίκαιρη όσο ποτέ η αντιΝΑΤΟική – αντιιμπεριαλιστική πάλη
Παρά τη βαριά προπαγάνδα που επιδιώκει να στοιχίσει τον λαό πίσω από την «εθνική γραμμή» όλων των αστικών κομμάτων και κυβερνήσεων που υπηρέτησαν την εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια του ΝΑΤΟ, στις σφαγές και τους πολέμους, η εικόνα του συνεχίζει να μην «περνά» ως κάποιου φιλειρηνικού οργανισμού, δύναμης ειρήνης και δημοκρατίας και εγγυητή της ασφάλειας.
Σύμφωνα με τα ίδια τα στοιχεία του ΝΑΤΟ που δημοσιεύτηκαν στις 14 Μάρτη, το 2023 το 40% στην Ελλάδα δήλωσαν πως «δεν νιώθουν ασφαλείς στη χώρα τους», ενώ ο μέσος όρος στα κράτη – μέλη της Συμμαχίας είναι στο 35%. Σε άλλη έρευνα, του PEW Research, το 55% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα δήλωσε πως έχει «αρνητική» άποψη για το ΝΑΤΟ, ενώ σε άλλες 10 χώρες της Συμμαχίας το ποσοστό αυτό είναι κατά μέσο όρο 31%.
Πρωταγωνιστικός είναι ο ρόλος του ΚΚΕ στην αποκάλυψη του αντιδραστικού χαρακτήρα του ΝΑΤΟ, όλων των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών. Το ΚΚΕ έχει δώσει με συνέπεια και με όλες του τις δυνάμεις εδώ και 75 χρόνια τη μάχη για την ανάπτυξη του αντιΝΑΤΟικού – αντιιμπεριαλιστικού – αντιπολεμικού κινήματος, ενάντια στις αμερικανοΝΑΤΟικές στρατιωτικές βάσεις. Για να επιστρέψουν στη χώρα η ελληνική φρεγάτα από την Ερυθρά Θάλασσα, οι ελληνικοί «Patriot» από τη Σαουδική Αραβία, όπως και όλα τα τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων που βρίσκονται σε ιμπεριαλιστικές αποστολές στο εξωτερικό. Για να μη βρεθεί κανένας Ελληνας φαντάρος και αξιωματικός να πολεμάει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία και γενικότερα έξω από τα σύνορα της χώρας.
Η πάλη αυτή γίνεται στο σήμερα ολοένα και πιο επίκαιρη, πιο αναγκαία στην κατεύθυνση του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, που καταδικάζει τους εργαζόμενους στην ταξική εκμετάλλευση, στην κοινωνική αδικία και τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
(Αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» 6-7/4/2024)
