79 χρόνια μετά, η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ακτινοβολεί, εμπνέει και συνεγείρει, για έναν κόσμο χωρίς πολέμους και εκμετάλλευση
Παρά τα εκατομμύρια ευρώ που διατίθενται για να γιορτάζεται την 9η Μάη η λεγόμενη «Μέρα της Ευρώπης», με σκοπό το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και την ταύτιση φασισμού – κομμουνισμού, η επιδιωκόμενη υποβάθμιση και στρέβλωση της συμβολής των κομμουνιστών στην Αντιφασιστική Νίκη αποδεικνύεται ακατόρθωτη.
Εβδομήντα εννιά χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, που σφραγίστηκε με το αίμα εκατομμυρίων και συνεγείρει πολύ περισσότερους μέχρι σήμερα. Παρά τα εκατομμύρια ευρώ που διατίθενται για να γιορτάζεται την 9η Μάη η λεγόμενη «Μέρα της Ευρώπης», με σκοπό το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και την ταύτιση φασισμού – κομμουνισμού, η επιδιωκόμενη υποβάθμιση και στρέβλωση της συμβολής των κομμουνιστών στην Αντιφασιστική Νίκη αποδεικνύεται ακατόρθωτη.
Ξημερώνοντας η 9η Μάη του 1945, η Γερμανία συνθηκολόγησε άνευ όρων. Τέσσερις μήνες αργότερα (2 Σεπτέμβρη 1945) συνθηκολόγησε και η Ιαπωνία μετά τη νίκη των σοβιετικών στρατευμάτων εναντίον της στη Μαντζουρία. Σφραγίστηκε έτσι η νίκη των λαών κατά του φασιστικού ιμπεριαλιστικού μπλοκ που αποτελούσαν τα καπιταλιστικά κράτη Γερμανία – Ιαπωνία – Ιταλία και οι σύμμαχοί τους.
Γέννημα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων
Οπως ο Α’, έτσι και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1939 – 1945) ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της πάλης για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Αυτές οι αντιθέσεις οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο εξαιτίας της ύπαρξης της Σοβιετικής Ενωσης, σε συνδυασμό με την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση (1929 – 1933). Τόσο πριν όσο και μετά την έναρξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, στόχος και των δύο ιμπεριαλιστικών μπλοκ, φασιστικών και μη φασιστικών καπιταλιστικών κρατών, ήταν η καταστροφή του πρώτου εργατικού σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, που αποτελούσε φάρο για όλους τους λαούς.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε διάρκεια 2.194 μέρες και απλώθηκε σε έκταση 22 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων. Πάνω από 110 εκατομμύρια άνθρωποι επάνδρωσαν τους τακτικούς στρατούς. Οι νεκροί στον πόλεμο, στρατιωτικοί και μη, έφτασαν τα 50 εκατομμύρια.
Στη χώρα μας, οι νεκροί έφτασαν συνολικά τις 405.000 (θάνατοι από την πείνα, εκτελεσμένοι, νεκροί των μαχών, νεκροί του ελληνοϊταλικού και ελληνογερμανικού πολέμου, χιλιάδες που εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης – κυρίως Εβραίοι της Θεσσαλονίκης – κ.ά.).
Οι πρώτες πολεμικές επιχειρήσεις άρχισαν από τις 19 Σεπτέμβρη 1931, όταν η Ιαπωνία επιτέθηκε στη Μαντζουρία και λίγα χρόνια αργότερα (3 Οκτώβρη 1935) η Ιταλία επιτέθηκε στην Αιθιοπία.
Στις 18 του Ιούλη 1936 ξέσπασε το φασιστικό – στρατιωτικό κίνημα του Φράνκο στην Ισπανία κατά της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου. Ετσι άρχισε ο ισπανικός Εμφύλιος, που έληξε την άνοιξη του 1939 με την επικράτηση των φασιστών.
Καθοριστικό ρόλο σ’ αυτήν την εξέλιξη είχαν, από τη μια, η τεράστια βοήθεια σε έμψυχο, στρατιωτικό υλικό και οικονομικά μέσα που προσέφεραν η Γερμανία και η Ιταλία στους Ισπανούς φασίστες και, από την άλλη, η υποκριτική στάση των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, της Αγγλίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ που, στο όνομα της δήθεν «μη επέμβασης» και της υποκριτικής πολιτικής του «κατευνασμού» απέναντι στον κίνδυνο του φασισμού και του πολέμου, στέρησαν από τον ισπανικό λαό τα απαραίτητα μέσα για να πολεμήσει, βοηθώντας έτσι τον Φράνκο και τους συμμάχους του.
Στις 25 του Νοέμβρη 1936, η Γερμανία και η Ιαπωνία υπέγραψαν σύμφωνο αντικομμουνιστικής στρατιωτικής συνεργασίας, γνωστό και ως «αντικομιντέρν σύμφωνο», εναντίον της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Παράλληλα, οι ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία ανέχτηκαν την προσάρτηση της Αυστρίας από τη Γερμανία στις 12 Μάρτη 1938, ενώ έναν χρόνο μετά, στις 12 Απρίλη του 1939, η Ιταλία κατέκτησε και την Αλβανία.
Στις 29 Σεπτέμβρη 1938 υπογράφτηκε το Σύμφωνο του Μονάχου, με το οποίο παραχωρήθηκε στη Γερμανία το σουδητικό τμήμα της Τσεχοσλοβακίας. Το Σύμφωνο υπέγραψαν, από τη μια, οι Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ, πρωθυπουργοί της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας, αντίστοιχα, και, από την άλλη, οι Χίτλερ και Μουσολίνι. Ο Τσάμπερλεν δήλωσε μάλιστα ότι με το Σύμφωνο του Μονάχου ήταν εξασφαλισμένη η ειρήνη.
Την 1η Σεπτέμβρη 1939, η Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία, ενώ οι συμφωνίες αμοιβαίας βοήθειας που είχε υπογράψει η Πολωνία με τη Βρετανία και τη Γαλλία έμειναν στα χαρτιά. Ο πόλεμος που οι Βρετανία και Γαλλία κήρυξαν κατά της Γερμανίας δεν διεξαγόταν. Εμεινε στην Ιστορία ως ένας «παράξενος πόλεμος».
Η ναζιστική Γερμανία αιχμή του δόρατος ενάντια στην ΕΣΣΔ
Στις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της Σοβιετικής Ενωσης να συνάψουν αντιφασιστική συμμαχία, οι ΗΠΑ – Βρετανία – Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση, ενώ συνέχιζαν την πολιτική της υπονόμευσης σε βάρος της.
Ηταν ολοφάνερο ότι τα μη φασιστικά καπιταλιστικά κράτη ενίσχυαν και ωθούσαν τη Γερμανία για να επιτεθεί όσο γινόταν πιο γρήγορα εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Κάτω από αυτές τις συνθήκες και με γνώμονα το κέρδισμα χρόνου, η ηγεσία της υπέγραψε στις 23 Αυγούστου 1939 το «γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη επίθεσης», γνωστό ως «Σύμφωνο Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ».
Το «Σύμφωνο Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ» υπογράφτηκε μόνο αφού είχε προηγηθεί το Σύμφωνο του Μονάχου μεταξύ Αγγλίας – Γαλλίας – Γερμανίας και είχαν ναυαγήσει όλες οι προηγούμενες φιλειρηνικές προσπάθειες της Σοβιετικής Ενωσης, καθώς και οι προσπάθειες να συγκροτηθεί αντιχιτλερικό μέτωπο.
Το «Σύμφωνο Μόλοτοφ – Ρίμπεντροπ» εξασφάλισε στην ΕΣΣΔ 21 μήνες ειρήνης, που αποδείχθηκαν ανεκτίμητοι στην πολεμική της προετοιμασία ενόψει της αναπόφευκτης γερμανικής επίθεσης. Διήρκεσε μέχρι τις 22 Ιούνη 1941, οπότε η Γερμανία το παραβίασε. Με το κωδικό όνομα «Μπαρμπαρόσα» εισέβαλε στη Σοβιετική Ενωση, με μια στρατιωτική μηχανή που έως τότε δεν είχε δει ο κόσμος. Ο Χίτλερ, και όχι μόνο αυτός, ήταν βέβαιος ότι σε λίγους μήνες θα είχε καταλάβει την ΕΣΣΔ, θα είχε συντρίψει το πρώτο σοσιαλιστικό κράτος και θα είχε εξοντώσει τους κομμουνιστές.
Οι ΗΠΑ και η Βρετανία άνοιξαν το δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά του «Αξονα», με την απόβαση στη Νορμανδία, μόλις στις 6 Ιούνη 1944, 3 χρόνια μετά τη δημιουργία του «αντιφασιστικού συμφώνου» (12 Ιούλη 1941) ανάμεσα σε αυτές και τη Σοβιετική Ενωση! Είχαν προηγηθεί οι εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ και στο Κουρσκ, που σήμαναν τη στροφή στον πόλεμο κατά του «Αξονα», ενώ το 1944 ήταν η χρονιά που ο Κόκκινος Στρατός καταδίωκε τις γερμανικές στρατιές από τα εδάφη της Σοβιετικής Ενωσης και προετοιμαζόταν να απελευθερώσει και τις κατεχόμενες χώρες της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ – Βρετανίας φοβούνταν δικαιολογημένα ότι μπορούσε ο Κόκκινος Στρατός να μπει μόνος στο Βερολίνο.
Ο Β’ Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος απέδειξε ότι η αντιπαράθεση καπιταλισμού – σοσιαλισμού συνεχιζόταν αμείωτη στο πλαίσιο της αντιναζιστικής – αντιχιτλερικής συμμαχίας. Ο ιμπεριαλισμός δεν χάνει ποτέ τον στρατηγικό του στόχο. Καμία προσωρινή συμμαχία με ένα τμήμα του για πολεμικούς σκοπούς δεν πρέπει να οδηγεί στην άμβλυνση του ταξικού κριτηρίου. Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή σάλπισε την αντίσταση στον εισβολέα.
Κήρυξη του πολέμου και εισβολή στην Ελλάδα
Στις 28 Οκτώβρη 1940, η φασιστική Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο και εισέβαλε στην Ελλάδα από το έδαφος της Αλβανίας. Η δικτατορία των Μεταξά – Γλίξμπουργκ εξέφραζε την εξουσία της αστικής τάξης σε συνεργασία με την Αγγλία, με τη συναίνεση των αστικών κομμάτων που έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης και ανοχής στην κυβέρνηση Μεταξά. Ο ξεσηκωμός του λαού και ο ηρωισμός του στα πεδία των μαχών στην Πίνδο ανέκοψαν προσωρινά την εισβολή.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή σάλπισε την αντίσταση στον εισβολέα, παρά το γεγονός ότι το ίδιο ήταν σοβαρά χτυπημένο από τη μεταξική δικτατορία, με χιλιάδες μέλη του στις φυλακές και τις εξορίες.Επίσης, οι φυλακισμένοι κομμουνιστές, από την πρώτη στιγμή, ζήτησαν να αποφυλακιστούν για να πολεμήσουν στο μέτωπο, η μεταξική δικτατορία αρνήθηκε και στη συνέχεια τους παρέδωσε στους κατακτητές.
Στις 27 Απρίλη 1941, γερμανικά στρατεύματα μπήκαν στην Αθήνα και η χώρα βρέθηκε υπό την τριπλή κατοχή της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας. Ενα μέρος του αστικού πολιτικού κόσμου επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές. Ενα άλλο διέφυγε, μαζί με το Παλάτι, στο εξωτερικό (Κάιρο και Λονδίνο), παίρνοντας μαζί του τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό. Ενα τρίτο, που έμεινε στην Ελλάδα, απείχε από τον αγώνα, προσβλέποντας καιροσκοπικά σε μελλοντικές εξελίξεις, ενώ ένα άλλο συμμαχικό της Βρετανίας, που ανέλαβε να διεξαγάγει αντικατοχικό αγώνα, συνεργαζόταν στην πλειοψηφία του και με τους κατακτητές, για να χτυπηθούν το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ έδωσε όλες του τις δυνάμεις για να οργανωθεί η αντίσταση στον κατακτητή. Αποτέλεσε τον βασικό εμπνευστή, καθοδηγητή και αιμοδότη της ΕΑΜικής Αντίστασης. Εδωσε σε αυτόν τον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του. Με πρωτοβουλία του, αμέσως μετά την έναρξη της κατοχής, δημιουργήθηκαν το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ – 16 Ιούλη 1941) και στις 27 Σεπτέμβρη 1941 το ΕΑΜ. Στο ΕΑΜ και στις οργανώσεις του (ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ, Εθνική Αλληλεγγύη, ΕΤΑ, ΟΠΛΑ, ΕΛΑΝ) συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Το ΕΑΜ οργάνωσε την ένοπλη λαϊκή αντίσταση και έσωσε τον λαό από την πείνα. Δημιούργησε φύτρα εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές (Αυτοδιοίκηση, Λαϊκή Δικαιοσύνη). Τροφοδότησε τη λαϊκή πολιτιστική ανάταση. Στις 10 Μάρτη 1944 ορκίστηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), το κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών.
Χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ΕΑΜίτες έδωσαν τη ζωή τους. Η Καισαριανή, το Κούρνοβο, η Ακροναυπλία, η Κοκκινιά, το Χαϊδάρι, ο Αϊ – Στράτης, το Μονοδένδρι, το στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» είναι μερικοί μόνο από τους τόπους της θυσίας.
Αυτός ο μαζικός λαϊκός αγώνας δεν κατόρθωσε να φθάσει στην τελική νίκη. Το ΚΚΕ, παρά την προσφορά του, δεν ήταν επαρκώς στρατηγικά – πολιτικά προετοιμασμένο να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας ως αποτέλεσμα της αντιστασιακής πάλης και έπαθλο του λαϊκού αγώνα. Δεν κατόρθωσε να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις μιας πορείας που μπορούσε, τουλάχιστον από την άποψη του υποκειμενικού παράγοντα, να οδηγήσει στη νίκη, στην εργατική εξουσία.
Αποσπάστηκε η πάλη ενάντια στον πόλεμο και στον φασισμό – ναζισμό από την ανάγκη της πάλης για την εργατική εξουσία.
Τεράστια η προσφορά της Ενωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ)
Η Σοβιετική Ενωση σήκωσε το κύριο βάρος του πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι και το καλοκαίρι του 1944, όταν στη δυτική Ευρώπη οι αμερικανοβρετανικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν 75 γερμανικές μεραρχίες, ο Κόκκινος Στρατός είχε καθηλώσει 200 στο ανατολικό μέτωπο! Η ΕΣΣΔ είχε την καθοριστική συμβολή με τεράστιο κόστος. Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά: Οι νεκροί της ξεπέρασαν τα 20 εκατομμύρια, ανάμεσά τους το άνθος των κομμουνιστών, οι πιο νέες, ικανές και παραγωγικές ηλικίες. Αντίστοιχα, οι νεκροί της Βρετανίας έφτασαν τις 375.000 και των ΗΠΑ τις 405.000. Οι ανθρώπινες θυσίες της ΕΣΣΔ, μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματισμένους, πλησίασαν τα 30 εκατομμύρια!
Το μεγαλύτερο μέρος των υποδομών, των εργοστασίων, του πλούτου που είχε δημιουργήσει με μεγάλο μόχθο και ενθουσιασμό ο σοβιετικός λαός με τη σοσιαλιστική οικοδόμηση δύο δεκαετιών, καταστράφηκε και λεηλατήθηκε από τους ναζί εισβολείς. Τα στοιχεία είναι ασύλληπτα: Σε σωρούς ερειπίων μετατράπηκαν 1.710 πόλεις. Κάηκαν 70.000 χωριά και κεφαλοχώρια. Καταστράφηκαν ολοκληρωτικά ή εν μέρει 32.000 βιομηχανικές επιχειρήσεις και 65.000 χιλιόμετρα σιδηροδρομικών γραμμών. Καταληστεύτηκαν 98.000 κολχόζ, 5.000 σοβχόζ και μηχανοτρακτερικοί σταθμοί, χιλιάδες νοσοκομεία, σχολεία, ανώτερα ιδρύματα και βιβλιοθήκες.
Η νίκη της Σοβιετικής Ενωσης κατά της ναζιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της, με ηγέτη τον Ι. Β. Στάλιν, επιτεύχθηκε χάρη: Στον ρόλο της εργατικής σοβιετικής εξουσίας στη δημιουργία και στην οργάνωση της αμυντικής θωράκισης της Σοβιετικής Ενωσης. Στα πλεονεκτήματα που προσφέρουν η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών, με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη. Στον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας. Αποτελεί ένα τεράστιο ιστορικό δίδαγμα για το παρόν και το μέλλον του επαναστατικού κινήματος.
Θα ήταν αδύνατη η σωτηρία της Σοβιετικής Ενωσης αν δεν είχε διανύσει, στα μόλις 20 χρόνια από τη λήξη του εμφύλιου πολέμου που ακολούθησε την Οκτωβριανή Επανάσταση, μια τεράστια απόσταση στον δρόμο της συνειδητά σχεδιασμένης κοινωνικοοικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.
Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της χώρας μας αναδείχθηκε σε ένα από τα πιο μαζικά των κατεχόμενων χωρών, δίπλα σε αυτό της Γιουγκοσλαβίας. Ολα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τα παρτιζάνικα τμήματα, με την ηρωική και ένοπλη πάλη τους καθήλωσαν εκατοντάδες εχθρικές μεραρχίες. Προξένησαν σημαντικές καταστροφές στα στρατεύματα κατοχής.
Υπερασπιζόμαστε την ιστορική αλήθεια, προβάλλουμε τα διδάγματα από την ηρωική πάλη των λαών
Για την 9η Μάη του 1945, ως σύμβολο της Αντιφασιστικής Νίκης, τρέφουν άσβεστο μίσος οι διακρατικές ενώσεις, τα κάθε λογής διαπιστευμένα όργανα, που υπηρετούν τον καπιταλισμό. Επιχειρούν να τη σβήσουν από τη μνήμη, παραχαράσσουν το περιεχόμενό της, αντιστρέφουν την ιστορική αλήθεια. Αυτό αποτελεί συστατικό της αντικομμουνιστικής – αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας τους, προκειμένου να κρύψουν την οργανική διασύνδεση που έχει το τερατούργημα του ναζισμού – φασισμού με τον μονοπωλιακό καπιταλισμό και τις μεγάλες ευθύνες των αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Στις πρώτες θέσεις αυτής της μεθοδευμένης βρώμικης εκστρατείας βρίσκεται η καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ενωση.
Ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (1989 – 1991), η προσπάθεια να ξαναγραφτεί η Ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου πήρε διαστάσεις συντονισμένης και ξέφρενης εκστρατείας.
Ο ιμπεριαλισμός επιχειρεί να σβήσει την προσφορά του Κομμουνιστικού Κινήματος, να κρύψει τις κατακτήσεις του σοσιαλιστικού συστήματος. Επιχειρούν να χειραγωγήσουν τις νεότερες γενιές, με τη μαύρη προπαγάνδα, να τις υποτάξουν μαζικά στα σημερινά του εγκλήματα. Ο αντικομμουνισμός αποτελεί παγκόσμια ιδεολογική και πολιτική δράση των δυνάμεων του κεφαλαίου, προκειμένου να υψωθούν απέραστα τείχη, για να μη βγει ο κόσμος από το πισωγύρισμα που τον έφερε η αντεπανάσταση του 1989 – 1991.
Πρωτοστατώντας η Ευρωπαϊκή Ενωση στην αντικομμουνιστική υστερία, καθιέρωσε την 9η Μάη ως «Μέρα της Ευρώπης», απαλείφοντας τη «Μέρα της Νίκης των Λαών»! Καθόλου τυχαίο το ότι η εκδίωξη των γερμανικών στρατευμάτων από τον Κόκκινο Στρατό και η απελευθέρωση των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ονοματίζονται κατοχή! Στη Γερμανία και στην Αυστρία, οι λιποτάκτες του γερμανικού στρατού, που αυτομόλησαν στους αντιπάλους, κυρίως στον σοβιετικό Στρατό, ουσιαστικά θεωρούνται «εθνική ντροπή»!
Η ΕΕ και οι ΗΠΑ στηρίζουν την επιχείρηση ιστορικής αποκατάστασης και δικαίωσης των φασιστών στις χώρες της Βαλτικής και στην Ουκρανία, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου συντάχθηκαν με τους ναζί. Τους βάφτισαν «αγωνιστές της δημοκρατίας», επειδή πολέμησαν ενάντια στον Κόκκινο Στρατό και στη σοβιετική εξουσία.
Η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός
Εβδομήντα εννιά χρόνια μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, τα διδάγματα από αυτόν ενισχύουν τη θέση ότι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη εναλλακτική λύση είναι ο σοσιαλισμός – κομμουνισμός. Είναι η απαλλαγή της εργατικής τάξης από την εκμετάλλευση, η θεμελίωση των νέων κοινωνικών σχέσεων, της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, της ενεργητικής συμμετοχής των εργαζομένων στην οργάνωση – διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών.
Η όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και οι κλιμακούμενες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και οι πόλεμοι, σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Βαλκάνια κ.α. σκιαγραφούν όλο και πιο έντονα την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου στην ευρύτερη περιοχή, με συμμετοχή και της χώρας μας.
Απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην κρίσιμη κατάσταση που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, από την άποψη των αντιθέσεων που οξύνονται, η στάση του ΚΚΕ είναι η μόνη που μπορεί να εκφράσει το πραγματικό συμφέρον του λαού: Να μην παγιδευτεί στις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, να μη διαλέξει ιμπερια-ληστή! Να δώσει οργανωμένα τη μάχη για απεμπλοκή από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δυναμώνοντας την πάλη για ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, που φέρνει μόνο φτώχεια, πολέμους και εκμετάλλευση.
Αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη, Παρασκευή 3 Μάη 2024 – Κυριακή 5 Μάη 2024
