Αλέξης Πάρνης: Ένα «γεια σου» στους συντρόφους του κόσμου – Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ
Γι’ αυτούς που κρατάνε το όπλο του λαϊκού στρατού, για τους απλούς εργάτες και αγρότες που βρίσκονται μέσα στις μεραρχίες του, για τη δύναμη μιας δημοκρατικής συνέλευσης, για την αγάπη του λαού, για το κόμμα…
Πριν από λίγες μέρες, στις 10 του Μάρτη 2023, έφυγε από σε ηλικία 99 ετών ο σπουδαίος λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης (Σωτήρης Λεωνιδάκης), αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, μαχητής του ΔΣΕ, ποιητής, δραματουργός, πεζογράφος, μεταφραστής, ένας πολυγραφότατος δημιουργός.
Ως ανταρτοΕΠΟΝίτης ο Αλέξης Πάρνης πολέμησε με τα τμήματα του ΕΛΑΣ Περιστερίου. Συμμετείχε στην αντίσταση ενάντια στους Άγγλους εισβολείς στα Δεκεμβιανά και τραυματίστηκε από έκρηξη βόμβας, έξω από το Εθνικό Θέατρο. Ο τραυματισμός θα κόστιζε και τη ζωή του, αν δε μεταφερόταν στην Αλβανία, όπου θεραπεύτηκε. Στον Εμφύλιο εντάσσεται στο ΔΣΕ. Αγωνίζεται στην πρώτη γραμμή του μετώπου ως πολεμικός ανταποκριτής της εφημερίδας του Γενικού Αρχηγείου, «Προς τη Νίκη». Μετά την ήττα και υποχώρηση του ΔΣΕ στις Λαϊκές Δημοκρατίες, ο Αλέξης Πάρνης έζησε στην Τασκένδη και μετά στη Μόσχα, όπου σπούδασε στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο «Μαξίμ Γκόρκι».
Στα εμφυλιακά χρόνια, ο Α. Πάρνης ξεχώρισε για το μεγάλο λογοτεχνικό ταλέντο του, στο οποίο πίστεψαν οι συναγωνιστές του, αλλά και ο ηγέτης του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος (σύμφωνα με λεγόμενα του Πάρνη) τον βοήθησε να σπουδάσει και τον παρότρυνε στη δημιουργία. (Περισσότερα για τον Αλέξη Πάρνη δείτε στον ακόλουθο σύνδεσμο):
Τον Απρίλη του 1949 τυπώθηκε και κυκλοφόρησε το βιβλίο του Αλέξη Πάρνη «Είμαι μαχητής του Δημοκρατικού Στρατού (Σελίδες από πολεμικό ημερολόγιο)».
Στην άσβεστη μνήμη του σπουδαίου λογοτέχνη-μαχητή του ΔΣΕ, η στήλη μεταφέρει τον πρόλογο και το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου αυτού:
Ήταν κείνες τις ανήσυχες μέρες του 46. Τρεις – τέσσερις άντρες είχαν αφήσει απ’ τη νύχτα το χωριό κι ανηφορίζανε τα βουνά γυρεύοντας τους αντάρτες. Δεν ξέρανε σε ποιο μέρος θα τους σμίγανε. Στ’ αφτιά τους βούιζε ακόμα ο αντίλαλος απ’ τις πρώτες ντουφεκιές του Λιτόχωρου που το άκουσμά τους είχε φτάσει ως την τελευταία άκρη της Ελλάδας. Αυτός ο αντίλαλος τους οδηγούσε στη μακρινή τους πορεία. Τραβάγανε μέρες ολόκληρές νηστικοί, χάνονταν μέσα στα δάση και κάθε τόσο κάποια φήμη που τους έφερνε κανένας περαστικός τσοπάνος τούς άλλαζε το δρομολόγιο.
Έντεκα μέρες ύστερα απ’ το ξεκίνημά τους πέσανε σ’ ενέδρα. Ένα απόσπασμα από χωροφύλακες πήρε χαμπάρι και τούς κύκλωσε σε μια χαράδρα. Η μάχη που δώσανε με τις δυο αραβίδες και τις λιγοστές σφαίρες τους δεν κράτησε πολύ. Οι δυο σκοτώθηκαν με τις πρώτες κιόλας ριπές. Ο άλλος έπεσε με σπασμένο το πόδι σ’ ένα γκρεμό και κει τον βρήκανε οι χωροφύλακες και τον έσουραν σαν το μισοσφαγμένο δαμάλι στο κεφαλοχώρι που ήταν η διοίκησή τους.
Όταν ήρθε ο υπομοίραρχος να του πάρει την πρώτη ανάκριση ο αντάρτης ανασηκώθηκε με κόπο και στηρίχτηκε στους αγκώνες του.
– Ποιος είσαι συ ρε; τον ρώτησε ο υπομοίραρχος. Σε ποια ομάδα ήσουνα;
Ο αντάρτης έβαλε δύναμη, τεντώθηκε πιο πολύ στον τοίχο κι είπε με καθαρή επίσημη φωνή.
– Δεν ήμουνα σε ομάδα.
– Αλλά;
– Είμαι στρατιώτης του Δημοκρατικού Στρατού. Ανήκω στον 1ο λόχο του 2ου τάγματος της 75 Ταξιαρχίας της IV Μεραρχίας…
Μια κλωτσιά στο στόμα τού μπέρδεψε τα λόγια μέσα στα θρυμματισμένα του δόντια.
– Κοροϊδεύει κιόλας το παλιόσκυλο… Τους τρεις ξεβράκωτους που βγήκαν στο βουνό τούς έκανε Μεραρχία.
Τον πετάξανε σ’ ένα κελί πού ήταν γεμάτο κρατούμενους. Το άλλο πρωί θα τον σκοτώνανε. Όμως κείνη τη νύχτα ο αντάρτης ξεψύχησε. Λίγη ώρα πριν πεθάνει μίλησε σ’ αυτούς που τον τριγύριζαν.
– Δεν είπα ψέματα στους χωροφύλακες. Αν δε με πιάνανε, θάμουνα κι εγώ ύστερα από κανένα χρόνο ο στρατιώτης μιας Μεραρχίας. Γιατί έτσι θα γίνει.
Τούτο το δραματικό χρονικό κείνης της ηρωικής εποχής το άκουσα το χειμώνα, όταν η ενδεκάτη Μεραρχία σμπαράλιαζε πίσω στα μετόπισθεν του εχθρού τη μια ύστερα απ’ την άλλη τις οχυρωμένες πολιτείες που ήταν γύρω απ’ το Σινιάτσικο.
Σήμερα πάλι το ξαναθυμήθηκα. Ήθελα να πω για κείνο πούνε η μεγάλη αρχή και το θεμέλιο του στρατού μας. Την πίστη στη νίκη. Και ζωντάνεψα τη μορφή τού νεκρού ανώνυμου πρωτοπόρου κείνης της εποχής. Αυτό ήταν ένας απαραίτητος πρόλογος. Τώρα μπορώ να μιλήσω για όλα τ’ άλλα. Γι’ αυτούς που κρατάνε το όπλο του λαϊκού στρατού, για τους απλούς εργάτες και αγρότες που βρίσκονται μέσα στις μεραρχίες του, για τη δύναμη μιας δημοκρατικής συνέλευσης, για την αγάπη του λαού, για το κόμμα… Για όλα εκείνα που μέσα απ’ τις δυσκολίες τρανεύουνε κάθε μέρα και πιο πολύ τις φάλαγγες της λαϊκής επανάστασης:
το Δημοκρατικό Στρατό της Ελλάδας.
ΕΝΑ «ΓΕΙΑ ΣΟΥ» ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Αυτός ο σκοπός που ρίχνει τη σκιά του στο αντικρινό τσουγκάρι είναι ένας μαχητής τού Δημοκρατικού Στρατού. Πιο πέρα είναι τ’ αμπρί μιας μικρής ομάδας. Άχυρα ριγμένα πάνω στο χώμα, από πάνω ένα αντίσκηνο και δυο κουβέρτες. Ο ένας κοντά στον άλλο κοιμούνται ήσυχα οι έξη άνδρες της ομάδας. Κάτω απ’ το μαξιλάρι ενός κοιμισμένου βρίσκεται το βιβλίο του Πολεβόι: «Η ιστορία ενός πραγματικού ανθρώπου». Αντίκρυ τα προχειροφτιαγμένα ράφια από σανίδια κασονιών είναι φορτωμένα με βιβλία. Τη μέρα εδώ στο μέτωπο βρίσκεις πάντοτε καιρό να διαβάσεις. Ο εχθρός είναι αντίκρυ και βλέπει. Δεν πρέπει να κάνεις πολλές βόλτες γύρω απ’ τα πολυβολεία. Η φωτιά π’ ανάβει στο τζάκι τους μαζεύει όλους κοντά – κοντά. Αρχίζει το διάβασμα. Σ’ αυτό τ’ αμπρί εδώ σε μίαν άκρη της Μακεδόνικης γης ζωντανεύουν ο ένας ύστερα από τον άλλο οι ήρωες των βιβλίων. Οι αδελφοί Ιγνάτωφ που σκοτώθηκαν ανατινάζοντας τα φασιστικά τραίνα, η Τάνια απ’ το Σμολένσκ κι ο αεροπόρος Αλεξέι…
Ο καινούργιος νεοσύλλεχτος απ’ την Ποντοκώμη κι ο νεαρός χωριάτης της Θεσσαλίας ανοίγουν διάπλατα τα μάτια.
Αυτός εκεί ο Ρώσος που βρίζει τους φασίστες βασανιστές του, λέει τα ίδια λόγια που είπε κι αυτός στο νωματάρχη του χωριού του όταν τούκαψε το σπίτι. Και κείνη η Τάνια που έμεινε δίχως οικογένεια, έτσι ολόιδια μισεί όπως αυτός.
Πολλοί πούμαστε αλήθεια μέσα στον κόσμο!
Στο παιδικό μυαλό ενός καινούργιου μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού ξεχύνει το φως του το μεγάλο κόκκινο αστέρι που κρέμεται στον ουρανό του κόσμου. Δεν είμαστε μονάχα εμείς που πολεμάμε το φασισμό σε τούτα τα τσουγκάρια. Τούτη τη στολή που φοράμε, τη φοράνε εκατομμύρια στρατιώτες σ’ όλα τα πέρατα του κόσμου.
………………………………………………………………………………………………………
Έλα λοιπόν απόψε δοξασμένε κομσομόλε του Κρασνοντάρ, έλα και σύ μικρέ κούλη της Κίνας που ζώστηκες τα φυσεκλίκια και βαδίζεις μαζί με το στρατό του Μάο – Τσε – Τουγκ διώχνοντας προς τη θάλασσα τούς ληστές της Υόρκης, ελάτε σύντροφοι από όλα τα πέρατα τού κόσμου να συντροφέψετε το μικρό νεοσύλλεχτο απ’ την Ποντοκώμη που σήμερα εδώ στο ζεστό αμπρί έμαθε τη δύναμή του. Ο σκοπός κει στο τσουγκάρι άγρυπνάει. Αγρυπνάει στη σκοτεινή νύχτα και σκέφτεται. Τώρα νοιώθει μια μεγάλη περηφάνεια γιατί κρατάει τούτο το όπλο. Νοιώθει πίσω του τη ζεστή ανάσα του κόσμου πούρχεται από παντού.
Χτες ο επίτροπος τού έμαθε ένα τραγούδι.
Ένα «γειά σου» σύντροφε αν φωνάζεις
θάχεις κιόλας έναν αδελφό.Μπορεί απόψε να γυρίσει στους τέσσερις ορίζοντες και να φωνάξει από τούτο το ταπεινό τοουγκάρι της Ελλάδας αυτό το «γειά σου».
Απόψε νοιώθει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά την ανάγκη να φέρει κοντά του έναν αδελφό. Αύριο ίσως να κάνουν επίθεση οι φασίστες, θαρθούν τ’ αεροπλάνα και θα κάψουνε το μικρό αυτό ύψωμα τού Βίτσι με τις βόμβες τους. Αυτός θάναι με το ντουφεκάκι του δίπλα στο πολυβολείο, θάχει αραδιάσει τις χειροβομβίδες και θα περιμένει. Οι φασίστες θάρχονται κύματα – κύματα, η μικρή ομαδούλα που κρατάει το ύψωμα θάχει χαθεί μέσα στους καπνούς και τις φλόγες. Όμως αυτός θα σταθεί εδώ. Ξέρει σε ποιο στρατό βρίσκεται, ξέρει γιατί πολεμάει…
«Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ». Η στήλη παρουσιάζει πτυχές από γνωστά και λιγότερο γνωστά γεγονότα, φιλοξενεί αναμνήσεις αγωνιστών και καταγράφει μικρές και μεγάλες στιγμές, που χαράχτηκαν με αγώνες και αίμα στις χρυσές σελίδες της Εθνικής μας Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.
Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ: Δείτε τις όλες εδώ.
