Ο ΣΚΑΪ κι ο αντικομμουνισμός του καφενείου

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Κώστα Σκολαρίκου από το σημερινό Ριζοσπάστη για τον καφενειακό αντικομμουνισμό του ΣΚΑΪ και του ιστορικού του αφιερώματος στον… “ολοκληρωτισμό”, που προωθεί την κυρίαρχη ευρω-ενωσιακή κατεύθυνση και τη θεωρία των δύο άκρων.

Είναι η «μοντέρνα» εκδοχή του αντικομμουνισμού, που βρίθει γελοίων και άλλοτε επιφανειακών αναλύσεων, ιστορικών ανακριβειών και δανείων από τη νεοναζιστική προπαγάνδα. Αντιγράφουμε ορισμένα ενδεικτικά:

«…Αν δούμε την αλληλογραφία του Μαρξ, την κλαψιάρικη προς τον Ενγκελς, που συνεχώς του ζητούσε οικονομικές παροχές, φαίνεται ότι ο Μαρξ πολύ καλά απολάμβανε τα αγαθά της κεφαλαιοκρατίας».¹

«Ο Στάλιν στη Σιβηρία. Ο Λένιν και ο Τρότσκι εξόριστοι εκτός Ρωσίας. Είναι ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος που ανέδειξε αυτά τα άτομα. Ατομα εντελώς του περιθωρίου».²

«Οι Γερμανοί έστειλαν τον Λένιν στη Ρωσία».³

«Το σοβιετικό καθεστώς γεννάται από ένα ιστορικό ατύχημα. (…) Εχει φύγει το παλιό, το προηγούμενο καθεστώς (τσαρισμός), το οποίο με όλη του την απολυταρχία, την ανικανότητα, είχε μια νομιμοποίηση (!). Δεν έχουν μεγάλο αντίπαλο. Παίρνουν την εξουσία».⁴

«(Για τις διαπραγματεύσεις στο Μπρεστ – Λιτόφσκ)…το αστείο είναι ότι πήγε και ο Ρίκοφ (…) ο οποίος τι έκανε; Οι μπολσεβίκοι (…) αισθάνονταν ότι δεν πα’ να λένε αυτοί οι Γερμανοί, είναι βάρβαροι, μπορεί να ‘ναι καλοί στον πόλεμο και στην εκβιομηχάνιση, αλλά εμείς έχουμε την αλήθεια της Ιστορίας μπροστά μας. Και τους φύσαγε καπνό με την πίπα του στα μούτρα και τσαντίστηκαν οι Γερμανοί και είπαν: Ετσι είσαστε; Φέρτε όλη την Ουκρανία…».⁵

Θ. Διαμαντόπουλος: «…ο Στάλιν δε δεχόταν τη γυναίκα του Μολότοφ».

Θ. Βερέμης: «Γιατί ήταν Εβραία».⁶

«Ο πιο σφοδρός πολέμιος της ΕΟΝ (σ.σ. Εθνική Οργάνωση Νεολαίας, του Μεταξά) υπήρξε η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία, (…) γιατί η ΕΟΝ έμαθε στους νέους τα πάρτι, το συγχρωτισμό μεταξύ αγοριών και κοριτσιών. Εκεί έβλεπε φαινόμενα ενός φασιστικού ριζοσπαστισμού (…) που απομάκρυνε τους νέους από την Εκκλησία».⁷

«Μπορεί να σας πει ο αντίπαλος ιστορικός ότι ο Χίτλερ εμπόδισε τους Βουλγάρους να προσαρτήσουν την Ανατολική Μακεδονία (…) στα πρότυπα της Αλσατίας και της Λωραίνης. (…) Και όταν παραδόθηκε το οχυρό Ρούπελ έβαλε το συνταγματάρχη να κάνει “παρουσιάστε” στους μαχητές».⁸

«Αν ο Χίτλερ είχε πεθάνει το ’39, πριν κάνει τον πόλεμο με την Πολωνία, θα είχε μείνει στην Ιστορία ως επιτυχημένος πρωθυπουργός και Πρόεδρος πλέον, γιατί είχε λύσει πολλά οικονομικά προβλήματα».⁹

Ολα αυτά θα μπορούσαν να ήταν καλαμπούρι ή γραφικά, ή έστω ανιστόρητα υποθετικά, όπως το τελευταίο με τον Χίτλερ. Ομως, είναι επικίνδυνα, στο βαθμό που επαναλαμβάνονται όλο και πιο συστηματικά, ντυμένα με την αίγλη της ακαδημαϊκής «αυθεντίας», προκειμένου να προωθήσουν μια κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το ιδεολόγημα των δύο ολοκληρωτισμών. Μέσω αυτού επιχειρείται η αθώωση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού για την ανάδυση του φασισμού και η παράλληλη απαξίωση του κομμουνισμού ως ταυτόσημου με το φασισμό. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρεται σε ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου:

«Η Ευρώπη δεν θα είναι ενωμένη, εκτός εάν μπορεί να διαμορφώσει μια κοινή γνώμη για την ιστορία της, αναγνωρίζοντας το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως κοινή κληρονομιά και ανοίγοντας έναν τίμιο και επιμελή διάλογο για τα εγκλήματά τους…».¹⁰

Προφανώς οι εκπομπές του «ΣΚΑΪ» εντάσσονται στον «τίμιο» διάλογο. Εξάλλου, ο Ν. Μαραντζίδης είναι επιστημονικός υπεύθυνος των εκπομπών και παράλληλα επιστημονικός υπεύθυνος στο χρηματοδοτούμενο από την ΕΕ Πρόγραμμα «Θαλής» (Η Ελλάδα από τον Β’ Παγκόσμιο στον Ψυχρό Πόλεμο), στο πλαίσιο του οποίου έχουν δημοσιευτεί βιβλία αντίστοιχης στόχευσης¹¹. Επίσης, ο Α. Πορτοσάλτε του «ΣΚΑΪ» επισήμανε εξαρχής τις αντιδράσεις που συναντά στην ελληνική κοινή γνώμη η προσπάθεια ταύτισης φασισμού – κομμουνισμού:

«Στην Ελλάδα συζήτηση για τον ολοκληρωτισμό είναι αδύνατον να γίνει, από τη στιγμή που θα υποστηρίξει κάποιος ότι όπως ο ζόφος του ναζισμού και του φασισμού, αντιστοίχως το σκότος και ο τρόμος των κομμουνιστικών καθεστώτων, που αφάνισαν ανθρώπους…».¹²

Οι μετέπειτα τοποθετήσεις διάκρισης φασισμού – κομμουνισμού στην καλύτερη περίπτωση ενίσχυαν την ταύτιση και στη χειρότερη την αρνούνταν, στο βαθμό που θεωρούσαν χειρότερο τον κομμουνισμό:

«Στην ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα δεν υπάρχει τέτοια εξομοίωση. (…) Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι ολοκληρωτικά και τα δύο».¹³

«Οποιος αρνείται αυτά τα εγκλήματα (του κομμουνισμού) είναι σαν να αρνείται το Ολοκαύτωμα».¹⁴

«Διότι στο ναζιστικό ή στο φασιστικό ολοκληρωτισμό (…) αν δεν ήσουνα Εβραίος, αν δεν ήσουνα τσιγγάνος, αν δεν ήσουνα ομοφυλόφιλος και αν δεν επέλεγες να είσαι δημόσια αντιφρονών, δεν κινδύνευες πάρα πολύ. Στον κομμουνισμό, και ειδικά στη σταλινική περίοδο, δεν υπήρχε όριο. Οσο κοντά και αν ήσουν στο καθεστώς».¹⁵

Φυσικά, η συγκεκριμένη πολεμική δεν είναι καινούργια. Αντίθετα, τα περισσότερα ιστορικά παραδείγματα που προσκομίζουν οι μετέχοντες καθηγητές Πανεπιστημίου είναι χιλιοειπωμένα, από τον καιρό της καπιταλιστικής ψυχροπολεμικής προπαγάνδας.

Γι’ αυτό ο Μαραντζίδης, προσπαθώντας να προσδώσει επιστημονικό υπόβαθρο στο ιδεολόγημα, αναφέρεται στο έργο της Hannah Arendt. Ομως, όπως είναι πλέον γνωστό, η Arendt χρηματοδοτούνταν από τη CIA \, όπως εξάλλου και ο λογοτέχνης Τζ. Οργουελ (τον οποίο θυμήθηκε ο Πορτοσάλτε)¹⁶. Και ο κατάλογος των «επιστημόνων» δεν έχει τελειωμό. Ο Μαραντζίδης αναφέρεται και στον «Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Μπρεζίνσκι»! Πρόκειται φυσικά για τον γνωστό Αμερικανό διπλωμάτη και σύμβουλο των Αμερικανών Προέδρων Τζόνσον και Κάρτερ, που υπήρξε απολογητής του ιδεολογήματος στα μέσα της δεκαετίας του 1950¹⁷. Τότε, ανάμεσα σε άλλα υποστήριζε:

«Το καθοριστικό χαρακτηρισμό του ολοκληρωτισμού, η χρησιμοποίηση ή ακόμα και ο δοξασμός της βίας για την πραγματοποίηση των στόχων που θέτει η ιδεολογία…».¹⁸

Επρόκειτο για την εποχή που οι ΗΠΑ προωθούσαν το προφίλ του «ελεύθερου κόσμου». Ετσι, χαρακτηριστικό ολοκληρωτισμού και βίας δεν θεώρησε τις φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ ή τη συμβολή των ΗΠΑ σε δικτατορίες και πολεμικές επεμβάσεις στη Λατινική Αμερική και την Ασία. Αντίθετα, όπως αναφέρθηκε στην εκπομπή, βασικό στοιχείο θεωρήθηκε η απαγόρευση της ελεύθερης οπλοφορίας!

Σημειώνουμε ότι όταν ο Μπρεζίνσκι ανέλυε τον «ολοκληρωτισμό», στρατιωτικές δικτατορίες με στήριξη των ΗΠΑ κυριαρχούσαν στο Περού, στην Αϊτή, στην Κολομβία, στη Βενεζουέλα, στον Αγιο Δομίνικο, στη Γουατεμάλα, στη Νικαράγουα, στην Κούβα και στην Παραγουάη. Την περίοδο που ήταν σύμβουλος των Προέδρων: Στο Εκουαδόρ, στη Βολιβία, στη Βραζιλία, στον Παναμά, στη Χιλή και στην Αργεντινή. Παράλληλα διεξαγόταν ο πόλεμος στο Βιετνάμ.

Τον κατάλογο κλείνει ο Καρλ Πόππερ. Στον δεύτερο πρόλογο του βιβλίου του, ο Πόππερ ομολογεί ότι, αν και το βιβλίο συγγράφτηκε στη διάρκεια του πολέμου, έδωσε κύριο βάρος στην καταπολέμηση του μαρξισμού, που εκτίμησε ως μείζον πρόβλημα του μεταπολεμικού κόσμου¹⁹. Υπό αυτό το πρίσμα, ο Πόππερ ταυτίζει τον συλλογικό σχεδιασμό της οικονομίας με τον ολοκληρωτισμό²⁰, ενώ παραμένει παγερά αδιάφορος στα εγκλήματα της αγγλικής αποικιοκρατίας της εποχής του (ζούσε στη Μ. Βρετανία). Ετσι κι αλλιώς, η πρώτη έκδοση του βιβλίου ταυτίζεται σχεδόν, χρονικά, με τις δηλώσεις Τσόρτσιλ περί «σιδηρού παραπετάσματος»²¹.

Φυσικά, ο χώρος δεν επιτρέπει να επεκταθούμε στο σύνολο των ψευδών και των ιστορικών ανακριβειών (παλιών και καινούργιων), αλλά θα αναδείξουμε τις βασικές διαστρεβλώσεις του ιδεολογήματος.