ΑΡΗΣ: “…Και κείνοι που μετράν τη λευτεριά με τα νούμερα ή την περιμένουν από τους άλλους ποτέ δεν θα τη δουν”

Όταν ακόμα πρωτοξεκινούσε το αντάρτικο, ο Άρης νοιώθοντας την τακτική αυτή του ανταρτοπολέμου, έλεγε το Νοέμβρη του 1942, στα στελέχη του αντάρτικου της Ρούμελης:

“Ο εχθρός έχεις τάνκς, έχει αεροπλάνα. Έχει ντουφέκια. Μα έχουμε κι εμείς: τα τσαρούχια μας! Έχουμε κι’ εμείς στα πόδια μας φτερά, που σήμερα είμαστε εδώ κι’ αύριο στο Δομοκό. Χτυπάμε τον εχθρό εκεί που θέλουμε εμείς… Τα ντουφέκια απ’ αυτούς θα τα πάρουμε, όπως κι ο Κολοκοτρώνης. Θα πολεμήσουμε. Στρατός που δεν πολεμά διαλύεται. Θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε. Θα νικήσουμε γιατί έχουμε το δίκηο μαζύ μας. Πολεμάμε για τη λευτεριά μας. Και κείνοι που μετράν τη λευτεριά με τα νούμερα ή την περιμένουν από τους άλλους ποτέ δεν θα τη δουν”. 

(Λεύκωμα από τα αρχεία της ΧΙΙΙ μεραρχίας Ρούμελης – Ανατύπωση της έκδοσης του 1944 σε επιμέλεια Γεωργούλα Μπέικου, Πρόλογος Μίκης Θεοδωράκης – Διεθνείς σχέσεις Πολιτισμού) 

Ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης

Με την ευκαιρία ο “Ευρυτάνας Ιχνηλάτης” σας παρουσιάζει ένα πολύ σπάνιο ποίημα για τον Άρη Βελουχιώτη που είχε γράψει ο πρωταντάρτης Ευρυτάνας ποιητής, ο 24χρονος Δώρης Άνθης (φιλολογικό ψευδώνυμο του Νίκου Ζωγραφόπουλου) ο οποίος θυσιάστηκε-στην Αθήνα το Γενάρη του 1945 κατά την εξέλιξη των συγκρούσεων των Δεκεμβριανών- όταν ως ΕΛΑΣίτης καπετάνιος για να υπερασπιστεί τα παιδιά του λόχου του μπήκε μπροστά σε ένα αγγλικό τανκ με αποτέλεσμα να συνθλιβεί από αυτό (βλ. εδώ).

ΣΤΟΝ ΑΡΧΗΓΟ ΑΡΗ

Για, σε Αρχηγέ, τα λόγια μου σ’ ύμνους ας τα υψώσω τώρα
που μες στη σκέψη μου τερπνά σα γίγαντας ψηλώνεις
όσο σε κράζει , ημίθεο Λαός, Στρατός κι’ η χώρα
που με τον άνεμο πετάς και την ελευθερώνεις.

Δέξου, Αρχηγέ, τα λόγια μου, που ύμνος απ’ τα στήθεια
Πετιέται, αγνά κι’ αυθόρμητα, χυτός για να σε ράνη,
καθάρια κι’ ολοζώντανη κι’ αυθόρμητη αλήθεια
που σ’ ασημώνει αχτιδωτά, του επάθλου σου στεφάνι.

Λάμπει στα μάτια σου η φωτιά κι’ ο κεραυνός κι’ η μάχη
η λαύρα, η δόξα, ο θρίαμβος, η Λευτεριά κι η Νίκη,
το χαμογέλιο της χαράς και του καρπού το στάχυ,
της θέλησής σου της καρδιάς σου, ασήμι και τσελίκι.

Αναμεράν στο διάβα σου αητοί ταπεινωμένοι
κι’ αχολογεί ως τα σύννεφα τραγούδι τ’ όνομά σου.
τις διαταγές σου πειθαρχούν αντάρτες δοξασμένοι
που στη φωνή της Λευτεριάς ταχθήκανε σιμά σου.

Δαρμένοι σκύφτουν οι εχθροί. Θεριό με σε η ελπίδα
αναπτερώνει τις καρδιές, δίνει πνοή στην πάλη.
Σοφό της καθοδηγητή σ’ ευγνωμονεί η Πατρίδα
για τον αγώνα που κρατείς. Και μια ευλογιά μεγάλη

με μύρια τάματα μιλάει, με μύριες γλώσσες κρένει
για να μας ζήσης, Αρχηγέ, σαν τα ψηλά βουνά μας.
Κι’ αχολογεί ως τα σύννεφα η ευκή μας που ανεβαίνει:
«Να ζης, να σ’ έχουμε, Αρχηγέ, κοντά παντοτινά μας»

                                                                Δώρης Άνθης

Ο Δώρης Άνθης

(Το ποίημα δημοσιεύθηκε  στην παράνομη αντιστασιακή εφημερίδα “Αντάρτικη Ζωή” – Όργανο των Ομάδων του Αρχηγείου Ευρυτανίας του Ε.Λ.Α.Σ., φύλλο 5, 12 Αυγούστου 1943, ΑΣΚΙ)