Χο Τσι Μινχ: Ο πολιτισμός που σκοτώνει (Μερικά γεγονότα που οι ιστορίες δεν αναφέρουν)

Στις 25 του Αυγούστου 1945 οι αντάρτες Βιετμίνχ καταλαμβάνουν την πρωτεύουσα του Βιετνάμ, Σαϊγκόν. Την επόμενη μέρα η Εθνική Επιτροπή Απελευθέρωσης του Βιετνάμ μετατρέπεται σε Προσωρινή Κυβέρνηση της Δημοκρατίας του Βιετνάμ, με πρόεδρο τον Χο Τσι Μινχ.

Με αφορμή την επέτειο μεταφέρουμε στο διαδίκτυο κείμενο του βιετναμέζου κομμουνιστή ηγέτη, γραμμένο το 1924, από το βιβλίο του Εκλεκτά έργα (μετάφραση: Πέτρος Πεντελικός, εκδ. Μνήμη).

***

Ο πολιτισμός που σκοτώνει (1924)
Πώς οι λευκοί εκτοπίζουν τους μαύρους – μερικά γεγονότα που οι ιστορίες δεν αναφέρουν

Εάν το λυντσάρισμα -τρόπος βασανιστικής εκτέλεσης των νέγρων από τον αμερικάνικο όχλο- είναι κάτι το απάνθρωπο, δεν ξέρω πώς να ονομάσω τις μαζικές ανθρωποκτονίες που διαπράττουν οι Ευρωπαίοι σε βάρος των λαών της Αφρικής, στ’ όνομα του πολιτισμού.

Από τη μέρα που οι λευκοί πάτησαν το πόδι τους σε αυτά τα μέρη, η μαύρη ήπειρος δε σταμάτησε να είναι βουτηγμένη στο αίμα. Οι μαζικές δολοφονίες εκεί ευλογούνται από την Εκκλησία, επικυρώνονται νόμιμα από τους βασιλιάδες και τα κοινοβούλια, εκτελούνται ευσυνείδητα από τους δουλέμπορους κάθε ποιότητας, από τους χτεσινούς δουλέμπορους μέχρι τους σημερινούς διοικητές των αποικιών.

Η Θρησκεία

Για να διαδώσουν τ’ αγαθά του Χριστιανισμού, κατά το 1442, οι Ιππότες της Καθολικοτάτης Μεγαλειότητας, βασιλιά της Ισπανίας, ξεμπάρκαραν στην παραλία της Αφρικής… Το αποστολικό έργο τους άρχισε με σφαγές… «Και τέλος, λέει το ημερολόγιό τους, ο Κύριός μας, που ανταμείβει την εργασία και κάθε τι που επιχειρείται για τη δόξα του, δώρισε στους πιστούς υπερέτες του νίκες πάνω στους εχθρούς του. Δάφνινο στεφάνι μας έδωσε για τη δουλειά μας και πληρωμή για τα έξοδά μας, και αιχμαλωτίσαμε, με τη χάρη Εκείνου, 165 άντρες, γυναίκες και παιδιά, χωρίς να λογαριάσουμε το μεγάλο αριθμό των σκοτωμένων και πληγωμένων».

Αυτοί οι ευσεβείς κονκιστατόρες θεμέλιωσαν μια παράδοση. Η απογραφή των αγαθών που δημεύθηκαν από τους Ιησουίτες της Βραζιλίας, το 1768, περιλάμβανε, ανάμεσα στους σταυρούς για τις προσευχές και τ’ άλλα αντικείμενα λατρείας, σιδερένιες σφραγίδες για το μαρκάρισμα των σκλάβων.\

Στις 12 Φλεβάρη του 1835, η Ανεξάρτητη Ενοριακή Εκκλησία «Εκκλησία του Χριστού» (Νότια Καρολίνα) ανάγγειλε με τις εφημερίδες πως θα πούλαγε «μία ομάδα από 10 σκλάβους εξασκημένους στην καλλιέργεια του βαμβακιού». Πόσα τέτοια γεγονότα δεν μπορεί ν’ αναφέρει κανείς!

Οι Βορειοαμερικάνικες εκκλησίες υπήρξαν οι πιο αποφασισμένοι εχθροί της κατάργησης της δουλείας.

Οι Βασιλιάδες

Από τον Κάρολο Κουίντ μέχρι τον Λεοπόλδο το ΙΙ, βασιλιά των Βέλγων, από την ενάρετη βασίλισσα της Αγγλίας Ελισσάβετ μέχρι το Ναπολέοντα, όλες οι εστεμμένες κεφαλές της Ευρώπης επιδίδονταν σε δουλεμπόριο νέγρων. Όλοι οι αποικιοκράτες βασιλιάδες υπόγραψαν συνθήκες και συμφώνησαν με τα μονοπώλια για την εκμετάλλευση της μαύρης σάρκας.

Στις 27 Αυγούστου 1701, η Αυτού Καθολικοτάτη Μεγαλειότης της Ισπανίας και η Αυτού Χριστιανικοτάτη Μεγαλειότης της Γαλλίας, συμφώνησαν να παραχωρήσουν για δέκα χρόνια το μονοπώλιο του δουλεμπόριου των νέγρων στις αποικίες της Αμερικής, στη Βασιλική Εταιρία της Γουϊνέας… «με το σκοπό να προμηθεύσουν, με το μέσο αυτό, σημαντικά και αμοιβαία οφέλη στις Μεγαλειότητές τους και τους υπηκόους τους…»

Οι δουλέμποροι

«Η Αυτού Μεγαλειότης της Βρεττανίας αναλαμβάνει να εισάγει στην Ισπανική Αμερική 144.000 Ινδούς των δύο φύλων, κάθε ηλικίας, με 33 πιάστρα συν 1/3 του πιάστρου για κάθε κεφάλι…»

Το 1824 ένα δουλεμπορικό καράβι ερχόταν στην παραλία της Αφρικής για να μαζέψει νέγρους και να τους μεταφέρει στις Αντίλλες, όταν ένα καταδρομικό το κυνήγησε. Κατά την καταδίωξη πολλά βαρέλια που επίπλεαν πέρασαν δίπλα από το καταδρομικό. Πίστεψαν πως το δουλεμπορικό απαλλάχτηκε από τα βαρέλια με το νερό για να ξαλαφρώσει και να φύγει γρηγορότερα.

Αλλά όταν το πλοίο πιάστηκε, ακούστηκαν αναστεναγμοί που ξέφευγαν από ένα βαρέλι που βρίσκονταν στη γέφυρα. Εκεί μέσα βρέθηκαν δυό νέγρες πεθαμένες σχεδόν, από ασφυξία. Οι δουλέμποροι αυτό το μέσον εφευρήκαν για ν’ αλαφρώσουν το πλοίο τους.

Ένα εγγλέζικο καράβι έσωσε ένα δουλεμπορικό πού ’κανε νερά, περισυνέλλεξε τους νέγρους και το πλήρωμα. Αλλά σαν διαπίστωσαν πως τους λείπανε τα τρόφιμα, αποφάσισαν να θυσιάσουν τους μαύρους. Τους παράταξαν στη γέφυρα και τους ντουφέκισαν εν ψυχρώ.

Η Μοίρα των σκλάβων

Οι μαύροι που πιάνονταν, δενόντουσαν δυό – δυό από το λαιμό, τα χέρια και τα πόδια. Σε συνέχεια, τους έδενε κατά ομάδες από 20 ή 30, μια μακριά αλυσσίδα. Έτσι σφιχτοδεμένους τους υποχρέωναν να περπατούν μέχρι το λιμάνι που θα μπαρκάρανε. Τους στοίβαζαν στ’ αμπάρια ασφυχτικά, χωρίς φως, χωρίς αέρα. Για «λόγους υγείας», τους υποχρέωναν να χορεύουν, κάτου από μια βροχή βουρδουλιές, μια ή δυό φορές τη μέρα. Πολλές φορές, με την ελπίδα να εξοικονομήσουν μια θέση, οι άντρες αλληλοστραγγαλιζόντουσαν, οι γυναίκες μπήγανε καρφιά στα κρανία των γειτονισσών τους. Οι άρρωστοι, σαν εμπόρευμα άχρηστο και απούλητο πετάγονταν στη Θάλασσα. Όταν έκανε κακό καιρό, πνίγανε τους σκλάβους για ν’ αλαφρώσουν το πλοίο. Γενικά, κατά το ταξίδι, το τέταρτο αυτού τού ζωντανού φορτίου υπόκυπτε σε μολυσματικές αρρώστιες ή έσκαγε. Οι σκλάβοι που επιζούσαν μαρκάρονταν και αριθμηζόντουσαν με πυρωμένα σίδερο, όπως τα χτήνη, και λογαριάζονταν με τούς τόνους, με τα «δέματα». Έτσι η Πορτογαλική Εταιρία της Γουινέας υπόγραφε το 1700, ένα συμβόλαιο με το όποιο υποχρεωνόταν να προμηθεύσει 11.000 «τόνους» νέγρους.

Περισσότερο από 15 εκατομμύρια νέγροι μεταφέρθηκαν στην Αμερική με αυτούς τους όρους. Περίπου 3 εκατομμύρια πέθαναν στο δρόμο ή πνίγηκαν. Εκείνοι που σκοτώθηκαν αντιστεκόμενοι και επαναστατώντας δεν έχουν καταγραφεί. Αυτό το άτιμο εμπόριο τέλειωσε κατά το 1850, παραχωρώντας τη θέση του σ’ ένα άλλο τύπο σκλαβιάς, πιο απλωμένο: την αποικιοκρατία.

Η αποικιοκρατία

Τα παραδείγματα για τις φρικαλεότητες που αναφέραμε είναι τέτοια, που εάν δεν τα απόδειχναν ντοκουμέντα αναμφισβήτητα, εάν δεν αναφέρονταν από τους ίδιους τους Ευρωπαίους, μετά δυσκολίας θα τα πίστευε κανείς.

Κάποιος Γάλλος έμπορος στη Μαδαγασκάρη, διαπιστώνοντας μια κλοπή στο ταμείο του, εκτέλεσε με ηλεκτρισμό πολλούς υπαλλήλους του, σαν ύποπτους για την κλοπή. Λίγο μετά, διαπιστώθηκε πως τα λεφτά τάχε πάρει ο γιος του.

Ένας αποικιακός διοικητής αναγκάζει μια νέγρα να μείνει όλη τη μέρα κάτου από τον θερμό ήλιο με μια βαριά καυτή πέτρα πάνου στο κεφάλι. Μετά τη σφιχτόδεσε και της έχυσε βραστό καουτσούκ στα σεξουαλικά της όργανα.

Άλλος αποικιοκράτης, οργισμένος γιατί οι δυο υπερέτες του δεν δουλεύανε τζάμπα, τους έδεσε σε παλούκια, τους περιέχυσε με πετρέλαιο και τους έκαψε ζωντανούς.

Άλλοι αποικιοκράτες μπάζανε φυσίγγια με δυναμίτη στο στόμα ή στον πισινό των νέγρων και τα σκάγανε.

Κάποιος κρατικός υπάλληλος καυχιόταν πως είχε, μόνος του, σκοτώσει 150 ιθαγενείς, πως είχε κόψει 60 χέρια, σταυρώσει πολλές γυναίκες και παιδιά και κρεμάσει σωρό πτώματα ακρωτηριασμένα στους τοίχους των χωριών που διοικούσε. Κάποια εργολαβική εταιρία εξόντωσε 1.500 ιθαγενείς μόνον σε μια φυτεία της.

Περιπτώσεις εξαιρετικές, μεμονωμένες; Όχι! Χαρακτηριστικές. Αλλά ας αναφέρουμε μερικά ομαδικά εγκλήματα, που δεν μπορεί κανείς να αποδώσει στα βάρβαρα ένστικτα ορισμένων ατόμων, αλλά για τα οποία είναι υπεύθυνο μπροστά στην Ιστορία ολόκληρο το καθεστώς.

«Στην Αλγερία μας, διηγιέται ένας Γάλλος συγγραφέας, εκεί που αρχίζει η έρημος, είδα τούτο: Μια μέρα, στρατιώτες αιχμαλώτισαν Άραβες που δεν είχαν κάνει κανένα έγκλημα παρά μόνον το ότι φύγανε για να γλυτώσουν από τις χτηνωδίες των καταχτητών τους. Ο συνταγματάρχης διάταξε να θανατωθούν αμέσως. Και να τιέγινε… Ήταν 30. Άνοιξαν 30 τρούπες στον άμμο, τους χώσανε εκεί μέχρι το λαιμό, γυμνούς, το κεφάλι γυρισμένο στο μεσημεριάτικο ήλιο. Κι’ όπως δεν πέθαιναν γλήγορα, πότιζαν γύρω – γύρω τον τόπο, όπως τα λάχανα… Σε μισή ώρα, τα βλέφαρα πρήστηκαν, τα μάτια πετάχτηκαν απ’ τις κόγχες. Οι τουμπανιασμένες γλώσσες γιόμιζαν τα ανοιχτά κατά τρόπο φριχτό στόματα… και το πετσί έσκαζε, καβουρντισμένο πάνου στο κρανίο»!

Μια φυλή των Μπανγκουί δεν μπόρεσε να παραδώσει την ποσότητα το καουτσούκ που απαιτούσε η εταιρία. Και για να τους αναγκάσει να συμπληρώσουν το έλλειμμα, έπιασε 58 γυναίκες και 10 παιδιά σαν όμηρους. Οι όμηροι στερήθηκαν τον αέρα, το φως, τροφή, ακόμα και νερό. Κάθε τόσο τους βασάνιζαν. Τα σκουξίματά τους χρησίμευαν, κατά τους ανθρώπους της εταιρίας, στο να δραστηριοποιούν τη δουλειά. Στερνά από 3 βδομάδες με φριχτά βασανιστήρια, οι 58 γυναίκες και 2 παιδιά πέθαναν.

Είχε ξερασία κείνη τη χρονιά. Η συγκομιδή χάθηκε. Όλη αυτή η αφρικανική περιοχή λεηλατήθηκε. Οι κάτοικοι τρώγανε χορτάρια και ρίζες. Οι γέροι πέθαιναν από ασιτία. Η κυβέρνηση των «εκπολιτιστών» ζητούσε όμως τους φόρους της. Κείνοι που ’παθαν τις ζημιές, παρατούσαν χωράφια, κήπους, καλύβες και σωνόντουσαν στα βουνά. Ο διοικητής έστειλε στρατιώτες με κυνηγόσκυλα να τους κυνηγήσουν. Οι φυγάδες πιάστηκαν σέ μια σπηλιά. Και κει τους πνίξανε με τον καπνό.

Το 1895, οι Άγγλοι σκότωσαν 3.000 Ματαμπελέ που είχαν επαναστατήσει, αλλά παραδοθήκανε.

Από το 1901 μέχρι το 1906, οι Γερμανοί δεν σκότωσαν λιγότερους από 25.000 Χερέρος της Δυτικής Αφρικής.

Το 1911 οι Ιταλοί είχαν, για τρεις μέρες, μεταβάλει τα περίχωρα του Ματσίγια σέ σφαγείο, 4.000 ιθαγενείς σκοτώθηκαν εκεί.

Αυτές οι δολοφονίες γίνανε για πολιτικούς λόγους. Είναι η πολιτική του ξολοθρεμού. Μια κυβέρνηση του Ακρωτηρίου δήλωνε: «Εάν οι ιθαγενείς παρασυρθούν σε ανυπακοή ή σε εξέγερση, θα σαρωθούν αλύπητα από τη χώρα. Άλλοι λαοί θα τους αντικαταστήσουν».

Σήμερα, δέκα χρόνια μετά τον πόλεμο για «το δικαίωμα των λαών για αυτοδιάθεση», οι Ισπανοί και οι Γάλλοι συνεχίζουν τη ματωμένη διείσδυση στο Μαρόκο κάτου απ’ τα ευνοϊκά βλέμματα των ποντίφηκων της Κοινωνίας των Εθνών.

Η ιστορία της διείσδυσης των Ευρωπαίων στην Αφρική —όπως όλη η Ιστορία της αποικιοκρατίας— έχει γραφτεί από τη μια μέχρι την άλλη άκρη με το αίμα των ιθαγενών.

Μετά από τους απλούς και καθαρούς σκοτωμούς, είναι οι αγγαρείες, τα κουβαλήματα, οι καταναγκαστικές δουλειές, το αλκοόλ, η σύφιλη, που αποτελειώνουν το καταστροφικό έργο του «πολιτισμού». Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτού του τερατώδους συστήματος, είναι το ξερίζωμα της μαύρης ράτσας.

Είναι οδυνηρά ενδιαφέρον να παραθέσω σε αυτά τα γεγονότα μερικά νούμερα. Διαπιστώνει κανείς πώς ο γρήγορος πλουτισμός μερικών αποικιοκρατών ανταποκρίνεται ακριβώς στην αραίωση του πληθυσμού —όχι λιγότερο γρήγορη— των εκμεταλλευόμενων χωρών. Από το 1783 έως το 1793, η εταιρία του Λίβερπουλ πραγματοποίησε περίπου 1.117.700 στερλίνες κέρδη από το εμπόριο των σκλάβων. Στο ίδιο διάστημα, η περιοχή που επισκεπτόταν αυτή η εταιρία έχασε 304.000 κατοίκους.

Σε εννιά χρόνια ο βασιλιάς Λεοπόλδος ο II έβαλε στο Ταμείο του 3.179.120 στερλίνες από την εκμετάλλευση του Κογκό. Το 1908 ο πληθυσμός του Βελγικού Κονγκό ήταν 20.000.000. Το 1911 δεν ήταν πια παρά 8.500.000.

Στο γαλλικό Κονγκό, φυλές 40.000 κατοίκων ελαττώθηκαν σέ 20.000 σε δυο χρόνια, άλλες φυλές εξαφανίστηκαν εντελώς.

Οι Χοττέντος ήταν 20.000 το 1894, εφτά χρόνια αποικιοκρατίας τους κατέβασαν στις 9.700.