“Δεν μπορώ να κάνω αξιωματική αντιπολίτευση το ΚΚΕ” – Όταν ο Σαμαράς έκανε τον “αντιμνημονιακό” από φόβο για την επιρροή των κομμουνιστών

Δε θα άξιζε να ασχοληθεί κανείς εκ πρώτης όψεως ιδιαίτερα με το ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ “Η ελληνική χρεοκοπία” που προβλήθηκε πριν λίγες μέρες, καθώς δεν κομίζει τίποτε καινούριο στο αφήγημα του σταθμού αλλά και των υπόλοιπων εν Ελλάδα νεοφιλελευθέρων για το αναπότρεπτο των μνημονίων και τους “δανειστές που μας κρατούσαν στη ζωή”, όπως ειπώθηκε επί λέξει μέσα στην εκπομπή.

Αξίζει όμως μνεία ένα στιγμιότυπο από τη μαρτυρία της Ντόρας Μπακογιάννη, που ως γνωστόν είχε τεθεί ένα διάστημα εκτός ΚΟ της ΝΔ, λόγω της απόφασής της να υπερψηφίσει το πρώτο μνημόνιο, στο οποίο το κόμμα της είχε τότε υποκριτικά ταχθεί ενάντια. Σύμφωνα λοιπόν με τη Μπακογιάννη η ίδια, είχε συναντηθεί “με πατερίτσες” όπως λέει κι όπως δείχνει και το σχετικό βίντεο, με τον τότε πρόεδρο της ΝΔ, για να του πει πως ήταν αναγκαίο τα δύο κόμματα (δηλαδή το ΠΑΣΟΚ τότε και η ΝΔ) να συμφωνήσουν για να “διορθώσουν το πρώτο μνημόνιο” αλλά και να “προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να σκίσουμε τη γάτα”. Η απάντηση που έλαβε από τον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο είχε διαβεβαιώσει για τις αγνές της προθέσεις (υπενθυμίζουμε ότι λίγους μήνες πριν την είσοδο στο πρώτο μνημόνιο, η ίδια είχε βρεθεί αντιμέτωπή του στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ) ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα: “Εγώ δε θα δημιουργήσω (sic) αξιωματική αντιπολίτευση το Κομμουνιστικό Κόμμα”. Αν και οι δημοσιογράφοι δεν μπήκαν στον κόπο να πάρουν επιβεβαίωση από τον Αντώνη Σαμαρά γαι τη φράση, δεδομένου ότι δεν έχει υπάρξει κάποιου είδους διάψευση επ’ αυτού, μπορούμε να θεωρήσουμε το διάλογο καθ’ όλα αυθεντικό. Κι αυτή η μικρή πρόταση έχει μεγαλύτερο ζουμί απ’ όλα όσα ειπώθηκαν στο συγκεκριμένο προπαγανδιστικό κατασκεύασμα, ίσως και γι’ αυτό οι συντελεστές της απέφυγαν να επιμείνουν σε αυτή.

Ουσιαστικά υπάρχει εμμέσως η παραδοχή από τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετέπειτα πρωθυπουργό πως ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν προχώρησε εξαρχής στη συνυπογραφή της εισόδου στα μνημόνια, ήταν ο φόβος του πως έτσι θα ενίσχυε τους κομμουνιστές, τους μόνους συνεπείς αντιπάλους κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, ό,τι όνομα και μανδύα αν είχε κάθε φορά. Εξάλλου εκείνη την περίοδο το κίνημα βρισκόταν σε αναβρασμό, με συνεχείς απεργιακές κινητοποιήσεις και πορείες, με τους κομμουνιστές να διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο. Ανεξάρτητα από το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα στην πορεία, επίκαιρο παραμένει το μήνυμα πως οι αστοί αναγνωρίζουν ως μόνο πραγματικά σοβαρό εχθρό τους το ΚΚΕ και το μαζικό κίνημα στο οποίο πρωτοστατεί. Αν μπορούσε να προκαλεί τέτοιο πανικό στην ηγεσία του παραδοσιακού αστικού κόμματος της χώρας, σε βαθμό που να το εξαναγκάζει σε τέτοιους ελιγμούς, γίνεται φανερό ότι το σύνθημα του κόμματος που ισχύει και σήμερα για ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευσημ, στη βουλή και κυρίως στους δρόμους,  παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.

Μπορούμε και πρέπει να τους κάνουμε να φοβηθούν ξανά και ακόμα περισσότερο, ώστε κανένα επικοινωνιακό τρικ να μην μπορεί να διασώσει την πολιτική τους.