Διακήρυξη 9 μελών του ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967-1974: Συνέχιση του αγώνα για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Λαϊκή Κυριαρχία. ΄Εξω οι ΗΠΑ – ΕΞΩ το ΝΑΤΟ»

Την ανάγκη συνέχισης του αγώνα για «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Λαϊκή Κυριαρχία. Έξω οι ΗΠΑ – ΕΞΩ το ΝΑΤΟ», 50 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, επισημαίνουν σε ανακοίνωσή τους τα εννέα μέλη του ΔΣ του ΣΦΕΑ 1967 – 1974.

Συγκεκριμένα, οι Δούρος Βασίλης, Κούκου Κωνσταντίνα, Παπαμιχαλάκης Γιάννης, Σαχίνης Αγάπιος, Σεφέρης Κώστας, Σκουρτόπουλος Σταύρος, Τζιατζής Θεόδωρος, Τριανταφύλλου Νίκος και Χαλβατζής Σπύρος, αναφέρουν πως «σήμερα, παρά τις αλλαγές που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια ως αποτέλεσμα των λαϊκών αγώνων, θεωρούμε ότι τα οικονομικά, κοινωνικά, και δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες του Λαού μας ακρωτηριάζονται από την κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων και τις κυβερνήσεις τους, την ανεξέλεγκτη δράση τους για το μέγιστο κέρδος σε βάρος του λαού μας, στα πλαίσια τόσο της οικονομικής κρίσης όσο και της ανάπτυξης, αλλά και του παγκόσμιου ανταγωνισμού συμφερόντων». Παράλληλα τονίζουν ότι «η ζωή καταγράφει ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε, που αποτελεί στρατηγική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, δεν εξασφαλίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, ούτε εξασφαλίζει την ασφάλεια της χώρας, που την έχουν εναποθέσει όλες οι κυβερνήσεις σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ούτε θα εξασφαλίσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του» φέρνοντας ως παράδειγμα τη χούντα και την τραγωδία της Κύπρου, ενώ εκφράζουν και την αλληλεγγύη τους στο λαό της Παλαιστίνης ενάντια στην ισραηλινή επιθετικότητα και κατοχή.

Αναλυτικά το κείμενο των μελών του ΔΣ του ΣΦΕΑ:

«Εμείς, τα 9 μέλη του Δ.Σ. του ΣΦΕΑ 1967-1974, με τη συμπλήρωση 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου υπογραμμίζουμε την ανάγκη συνέχισης του αγώνα για “Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Λαϊκή Κυριαρχία. ΄Εξω οι ΗΠΑ – ΕΞΩ το ΝΑΤΟ”.

Πριν 50 χρόνια με επίκεντρο το Πολυτεχνείο στην Αθήνα ξέσπασε ένα ισχυρό κύμα αντίθεσης και αντίστασης στο καθεστώς της χούντας, με τα γνωστά συνθήματα (“Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία”, “Κάτω η Χούντα”, “Δεν περνά ο φασισμός”, “Λαϊκή Κυριαρχία – Ανεξαρτησία”, “Έξω οι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ”). Μέσα σε τρεις μέρες πήρε το χαρακτήρα ενός λαϊκού ξεσηκωμού, που απλωνόταν ώρα την ώρα στο κέντρο της Αθήνας, σε λαϊκές γειτονιές, σε τεχνικές σχολές, σε γυμνάσια, σε τόπους δουλειάς και σε άλλες πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Γιάννενα). Ήταν εντυπωσιακή η γρήγορη εξάπλωση της λαϊκής πάλης, στην οποία εντάχθηκαν μαζικά χιλιάδες άνθρωποι συμμετέχοντας με αυταπάρνηση, αυτοθυσία, ηρωισμό και πνεύμα αφοβίας απέναντι στους κατασταλτικούς μηχανισμούς της χούντας. Ήταν μια έκρηξη λαϊκής πρωτοβουλίας, συλλογικότητας, αλληλεγγύης.

Δεν ήταν ένα ξέσπασμα της στιγμής. Είχε τη βάση του στους αγώνες που προηγήθηκαν. Τροφοδοτήθηκε από την αντιχουντική δράση των προηγούμενων χρόνων, στα Πανεπιστήμια, σε χώρους δουλειάς, σε λαϊκές γειτονιές, στις Τεχνικές σχολές,στα Νυχτερινά Γυμνάσια. Οι φοιτητές απόκτησαν πείρα από τη δράση τους τα προηγούμενα χρόνια, αλλά επέδρασε και η αδύνατη αρχικά, αλλά μεγαλύτερη στη συνέχεια λαϊκή δράση.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου είχε ρίζες στη σθεναρή αντίσταση των πολιτικών κρατούμενων της χούντας στους τόπους εξορίας και φυλακής που έγιναν κάστρα αντίστασης. Στην ίδρυση και δράση των αντιδικτατορικών οργανώσεων. Στις εργατικές, αγροτικές, φοιτητικές κινητοποιήσεις. Ηταν ένας φοιτητικός, αλλά και εργατικός λαϊκός ξεσηκωμός.

Το Πολυτεχνείο ήταν καταλύτης για το τέλος της Χούντας. Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της αντιδικτατορικής πάλης.

Ανέδειξε ότι ο αγώνας για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία – Λαϊκή Κυριαρχία συνδέεται με τον όρο να φύγει η χούντα αλλά και να απαλλαγεί ο Λαός από τις βαθύτερες αιτίες που την έθρεψαν, την επέβαλαν και τη στήριξαν. Φαίνεται και από τα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου δεν θα είχε τις διαστάσεις που πήρε αν περιοριζόταν μόνο στους φοιτητές. Πήρε ανώτερα χαρακτηριστικά από τη σημαντική εργατική, λαϊκή κινητοποίηση. Στους δρόμους βρέθηκαν μαζικά οι Οικοδόμοι, Ιδιωτικοί Υπάλληλοι, εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αγρότες από τα Μέγαρα, ενώ είχαν εκφράσει την αλληλεγγύη τους οι εργαζόμενοι στα ΗΛΠΑΠ, οι Κλωστοϋφαντουργοί κ.α.

Η εξέγερση του Νοέμβρη ’73 διέλυσε τις αυταπάτες αυτών που περίμεναν τη διέξοδο από την όξυνση των αντιθέσεων στους κόλπους της χούντας και από την παρέμβαση των δήθεν φίλων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΟΚ.

Διέλυσε τις προσδοκίες εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που «είδαν» στο πείραμα Μαρκεζίνη τη δυνατότητα της “φιλελευθεροποίησης” του καθεστώτος και του “εκδημοκρατισμού” του. Έδειξε ότι η στέρεη ελπίδα βρίσκεται στη δύναμη του μαζικού λαϊκού αγώνα και όχι στο συμβιβασμό, στην ηττοπάθεια, στη συμμόρφωση προς τας υποδείξεις, στην υπόκλιση στο μικρότερο κακό, που και τότε όπως και σήμερα αντιπαλεύουμε.

Σήμερα, παρά τις αλλαγές που έγιναν όλα αυτά τα χρόνια ως αποτέλεσμα των λαϊκών αγώνων, θεωρούμε ότι τα οικονομικά, κοινωνικά, και δημοκρατικά δικαιώματα και οι ελευθερίες του Λαού μας ακρωτηριάζονται από την κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων και τις κυβερνήσεις τους, την ανεξέλεγκτη δράση τους για το μέγιστο κέρδος σε βάρος του λαού μας, στα πλαίσια τόσο της οικονομικής κρίσης όσο και της ανάπτυξης, αλλά και του παγκόσμιου ανταγωνισμού συμφερόντων.

Η ζωή καταγράφει ότι η ενσωμάτωση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, στην Ε.Ε, που αποτελεί στρατηγική όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, δεν εξασφαλίζει τα κυριαρχικά δικαιώματα του λαού, ούτε εξασφαλίζει την ασφάλεια της χώρας, που την έχουν εναποθέσει όλες οι κυβερνήσεις σε αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ούτε θα εξασφαλίσει την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Γι’ αυτό και η χούντα, η τραγωδία της Κύπρου την οποία προκάλεσε η δράση της, με συνέπεια την Τουρκική εισβολή και κατοχή. Οι γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο που αναγνωρίζουν ΗΠΑ-ΕΕ-ΝΑΤΟ, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία για τους υδρογονάνθρακες και τη μοιρασιά τους, αλλά και το ρόλο καθεμιάς στην περιοχή στα πλαίσια του ΝΑΤΟ με κινδύνους για τους λαούς Η φτώχεια που ολοένα και μεγαλώνει για τους πολλούς και ο πλούτος στους λίγους και από κοντά ο πόλεμος να μας γυροφέρνει και να μας σημαδεύει με τη δυστυχία του, είναι ζητήματα πρώτης γραμμής για τη λαϊκή πάλη.

Γι΄ αυτό και σήμερα αντιμετωπίζουμε, αντιπαλεύουμε, την πολιτική των κυβερνήσεων, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, που οικοδομούν τον εργασιακό Μεσαίωνα. Που μετατρέπουν τους εργαζόμενους σε απασχολήσιμους χωρίς δικαιώματα. Που εμπορευματοποιούν την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, όλα τα κοινωνικά αγαθά.

Που εντείνουν τον αυταρχισμό, το ηλεκτρονικό φακέλωμα, την καταστολή. Που συμμετέχουν στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή κι αλλού, με θύματα τους λαούς για τα συμφέροντα και τα κέρδη του Κεφαλαίου.

Οι Παλαιστίνιοι βρίσκονται υπό την κατοχή του Ισραήλ από το 1948 που ιδρύθηκε αυτό το κράτος και διαιωνίζεται μέχρι σήμερα, με τη στήριξη των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Η κυβέρνηση της Ν.Δ, συνεπικουρούμενη από ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχει βάλει την Ελλάδα μέχρι τα μπούνια στον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά εμπλέκεται ακόμη πιο βαθιά στη Μέση Ανατολή ως στρατηγικός σύμμαχος των ΗΠΑ, του Ισραήλ και του ΝΑΤΟ. Εχει μετατρέψει τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο με τις βάσεις και άλλες στρατιωτικές εγκαταστάσεις, σε μαγνήτη ολέθρου σε μια γενικότερη ανάφλεξη.

Χρειάζεται λαϊκή στήριξη και αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, ενάντια στην ισραηλινή επιθετικότητα και κατοχή, για ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος στα σύνορα του 1967 με έδρα την Ανατολική Ιερουσαλήμ επιστροφή όλων των Παλαιστίνιων προσφύγων, άμεση απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων κρατουμένων από τις ισραηλινές φυλακές.

Χρειάζεται αγώνας ενάντια στην εμπλοκή της χώρας μας στους σχεδιασμούς των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ για τη στήριξη της εγκληματικής πολιτικής του Ισραήλ. Να γυρίσουν πίσω στην Ελλάδα τα πολεμικά πλοία που δρουν στην περιοχή. Να σταματήσει κάθε οικονομική – πολιτική – στρατιωτική συνεργασία με το κράτος – δολοφόνο Ισραήλ.

Άμεση αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους με βάση το ομόφωνο ψήφισμα της ελληνικής Βουλής του 2015 που αγνόησαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

50 χρόνια μετά τον ξεσηκωμό του Πολυτεχνείου διδασκόμαστε από την ιστορία μας.

Τιμάμε τους πάνω από 150 νεκρούς του αντιδικτατορικού αγώνα.

Τους χιλιάδες πολιτικούς δεσμώτες των φυλακών και των εξοριών.

Τους χιλιάδες πολίτες που ανακρίθηκαν και βασανίστηκαν.

Τους φοιτητές που στρατεύτηκαν και διώχτηκαν.

‘Όσους αναμετρήθηκαν με τη χουντική βαρβαρότητα.

Συνεχίζουμε τον αγώνα!

Για Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία, κόντρα στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Για απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο του Ισραήλ κατά του Παλαιστινιακού λαού, από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Για να κλείσουν όλες οι βάσεις του θανάτου. Ούτε σπιθαμή εδάφους, ούτε λιμάνια και αεροδρόμια, άλλες εγκαταστάσεις στους ΝΑΤΟϊκούς φονιάδες των λαών.

Για να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Για ζωή με δικαιώματα, για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, με την κατάργηση κάθε καταπίεσης και εκμετάλλευσης

Καλούμε το λαό και τη νεολαία στον τριήμερο γιορτασμό και στην πορεία στην Αμερικάνικη πρεσβεία».