Διακήρυξη της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ για τα 80 χρόνια από την Απελευθέρωση της Αθήνας: Τιμάμε τον ηρωικό αγώνα εκείνης της περιόδου συμβάλλοντας στην πάλη ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα

Σε διακήρυξή της η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ για τα 80 χρόνια από την Απελευθέρωση της Αθήνας στις 12 Οκτώβρη 1944 αναφέρει: 

«Από τις αρχές του 1944 μέχρι την Απελευθέρωση η Αθήνα ζει κάτω από την τρομοκρατία του ναζί κατακτητή. Καθημερινά οι κατοχικές δυνάμεις και τα ντόπια όργανά τους, τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας, σκορπούν τον τρόμο και τον θάνατο στις συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά. Προσπαθούν να κάμψουν την ΕΑΜική Αντίσταση και το ηθικό του λαού. Στα περιβόητα μπλόκα, οι ταγματασφαλίτες δολοφονούν, λεηλατούν και καίνε περιουσίες, βιάζουν, καταδίδουν αγωνιστές στις κατοχικές δυνάμεις, οι οποίες προβαίνουν σε χιλιάδες συλλήψεις και εκτελέσεις.

Η χιτλερική μηχανή βρισκόταν σε υποχώρηση, μετά τη μεγαλειώδη νίκη του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού και την επέλασή του για την απελευθέρωση της ΕΣΣΔ και της Ευρώπης. Το ναζιστικό τέρας, ενώ είχε διαφανεί η ήττα του, χτυπούσε με μεγαλύτερη βαρβαρότητα το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ ώστε να μην επικρατήσουν μετά από την απελευθέρωση. Το ίδιο επεδίωκαν και οι Άγγλοι σύμμαχοι της αστικής τάξης που είχαν αποφασίσει να μη χτυπήσουν τον χιτλερικό στρατό κατά την αποχώρησή του. Γι’ αυτό τον Δεκέμβρη του ΄44 όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος, με τα ένοπλα τμήματά του και τον αγγλικό στρατό χτύπησαν το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ, επιδιώκοντας να επανεγκαταστήσουν την αστική εξουσία.

Ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά, με επικεφαλής τον ΕΛΑΣ, βρίσκεται συνεχώς σε συναγερμό. Αντιστέκεται με το όπλο στο χέρι δίνοντας σκληρές και πολύνεκρες μάχες ενάντια στην εγκληματική δράση του υπέρτερου στρατιωτικά εχθρού. Δεκάδες συνοικίες γίνονται τόποι μαρτυρίου, σύμβολα θυσίας και αγώνα, Καισαριανή, Βύρωνας, Κοκκινιά, Πειραιάς, Δουργούτι, Περιστέρι, Καλλιθέα, Υμηττός και άλλες.

Ο ΕΛΑΣ δίνει πολλούς νεκρούς και τραυματίες στον αγώνα για την επιβίωση του λαού, για να σώσει υποδομές, λιμάνι, εγκαταστάσεις, βιομηχανικές υποδομές και εργοστάσια, τις οποίες απειλούσαν οι κατοχικές δυνάμεις να ισοπεδώσουν κατά την αποχώρησή τους.

Ήταν το ΚΚΕ που σάλπισε την Αντίσταση και έγινε ο οργανωτής, ο καθοδηγητής, η ψυχή του μεγαλειώδους αντιστασιακού αγώνα του λαού μας και της οργάνωσης μιας νέας ζωής στις απελευθερωμένες περιοχές.

Ο ΕΛΑΣ, ο θρυλικός λαϊκός στρατός, κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Ο λαός, οργανωμένος στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, είχε απελευθερώσει το 90% της χώρας, παίρνοντας τις τύχες στα χέρια του, οργανώνοντας την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τη Λαϊκή Δικαιοσύνη, τη Λαϊκή Παιδεία κλπ.

Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ήταν εντελώς απαξιωμένες στη λαϊκή συνείδηση, έχοντας εγκαταλείψει τον λαό στις τύχες του, καλώντας τον σε υποταγή στον ναζί κατακτητή, ενώ ένα μέρος τους συνεργάστηκε ανοιχτά με τους φασίστες και ένα άλλο έφυγε για Μέση Ανατολή και Λονδίνο, μαζί με τους Άγγλους συμμάχους του.

Αντίθετα το κύρος του ΚΚΕ και η οργανωτική του δύναμη αυξάνονταν σταθερά, όπως αυξάνονταν το κύρος και η δύναμη του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όπου ήταν οργανωμένη η συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Ο λαός μας έδινε τη ζωή του γράφοντας τις πιο λαμπρές σελίδες της λαϊκής πάλης στη χώρα μας, συμβάλλοντας στον αγώνα για τη συντριβή του φασισμού, στον οποίο πρωτοστατούσε η ΕΣΣΔ για την απελευθέρωση των κατεχόμενων χωρών της Ευρώπης.

Οι ανεβασμένες λαϊκές διαθέσεις, η κατάσταση που επικρατούσε στην Αθήνα είχε δημιουργήσει φόβο στους κόλπους της αστικής κυβέρνησης, ανησυχία για επαναστατική κατάληψη της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ. Έτσι οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, με τη στήριξη του βρετανικού ιμπεριαλισμού, εντείνουν τα σχέδια για τη μεταπολεμική στερέωση της αστικής εξουσίας, που οδήγησαν στο αιματοκύλισμα του λαού της Αθήνας, τον ηρωικό αγώνα των 33 ημερών του Δεκέμβρη του 1944 και στη συνέχεια στην τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ, την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στη χώρα μας.

Από τον Αύγουστο του 1944, στην Αθήνα ο ΕΛΑΣ και το ΕΑΜ, με το σύνθημα του ΚΚΕ “Όλοι επί ποδός πολέμου”, κατάφεραν αποφασιστικά χτυπήματα ενάντια στα γερμανοφασιστικά στρατεύματα. Στα μέσα Αυγούστου οι Ανατολικές Συνοικίες ήταν ελεύθερες, ο ΕΛΑΣ της Αθήνας ήλεγχε όλες τις συνοικίες της Αττικής.

Στις 12 του Οκτώβρη 1944, ημέρα Πέμπτη και ώρα 9 π.μ., ο μισητός αγκυλωτός σταυρός κατεβαίνει από το κοντάρι της Ακρόπολης. Σε λίγα δευτερόλεπτα η Αθήνα τυλίγεται στη γαλανόλευκη σημαία.

Ο λαός για τρεις μέρες συνέχεια γιορτάζει σε ένα απερίγραπτο πανηγύρι χαράς. Όλη η Αθήνα και ο Πειραιάς είναι μια απέραντη διαδήλωση.

Μια απέραντη λαοθάλασσα πλημμυρίζει τους δρόμους στις 12 Οκτώβρη, όλος ο λαός συμμετέχει στις συγκεντρώσεις που οργανώνει το ΕΑΜ. Διαδηλώσεις ξεχύνονται παντού, όπου αντηχεί και κυριαρχεί μια φωνή “ΕΑΜ! ΕΑΜ!”. Ο μπαρουτοκαπνισμένος λαός, που είχε υποστεί την πείνα και το βόλι του κατακτητή, διαλαλούσε τη ΝΙΚΗ.

Λίγο πριν την απελευθέρωση η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήταν συσπειρωμένη στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ, με δικό της στρατό, τον ΕΛΑΣ, ενώ είχε αρχίσει η οριστική απελευθέρωση περιοχών και πόλεων όπου είχαν εγκατασταθεί λαϊκά όργανα διοίκησης του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Είχαν, δηλαδή, δημιουργηθεί συνθήκες στις οποίες η εργατική τάξη, με τους συμμάχους της, έπρεπε να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εργατικής εξουσίας. Αλλά το ΚΚΕ δεν αξιοποίησε τον απελευθερωτικό αγώνα ώστε να μετεξελιχθεί σε πάλη για την εργατική εξουσία.

Στο όνομα της “εθνικής ενότητας”, με τη συμμετοχή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στην ανυπόληπτη αστική κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που ήταν στο Κάιρο, δόθηκε η δυνατότητα σωτηρίας της εξουσίας του κεφαλαίου στην Ελλάδα, όταν οι αστικές πολιτικές δυνάμεις μαζί με τους Βρετανούς σχεδίαζαν να χτυπήσουν τον οργανωμένο λαό, το ΕΑΜικό κίνημα, πράγμα που έκαναν τον Δεκέμβρη του ’44, σε έναν ταξικό αγώνα για το ζήτημα της εξουσίας. Βεβαίως, το ΚΚΕ δεν τα δίπλωσε, κάλεσε τον λαό να ξαναπάρει τα όπλα, να μην υποταχθεί στις αλυσίδες της τυραννίας.

Επιβεβαιώθηκε, και τότε, ότι δεν μπορεί να υπάρξει εθνική ενότητα των λαϊκών εργατικών δυνάμεων με την αστική τάξη, η οποία πλούτιζε με τη μαύρη αγορά, ενώ ο λαός πεινούσε αγωνιζόμενος. Δεν είναι προς το συμφέρον του λαού να αναζητά τη συμμετοχή του ΚΚΕ στην αστική διακυβέρνηση.

Οι αγωνιστές, οι φίλοι, οι απόγονοι, οι πολιτικοί πρόσφυγες είμαστε υπερήφανοι για τον μεγαλειώδη αγώνα της περιόδου 1941-44, όπως και για την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ που ακολούθησε. Πορευόμαστε με τα διδάγματα της πάλης εκείνης της περιόδου, συμβάλλοντας στην ενίσχυση του ρεύματος ριζοσπαστισμού ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος και της ΕΕ, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Παλεύουμε ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κλιμακώνεται, αγωνιζόμαστε για την απεμπλοκή της Ελλάδας, τη στιγμή που γίνεται όλο και πιο ορατή η γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία και στη Μέση Ανατολή.

Κλιμακώνεται η οικονομική και στρατιωτική αντιπαράθεση ΗΠΑ – Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα και μεγαλώνει τις πιέσεις στην ΕΕ, η οποία αυξάνει τις επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία για να αναβαθμιστεί η ανταγωνιστικότητά της και ο γεωπολιτικός της ρόλος, για να αντιμετωπίσει την επερχόμενη οικονομική κρίση. Η ΕΕ κάνει στροφή στην πολεμική οικονομία, προσθέτοντας στους λαούς και νέα βάρη.

Οι ΝΑΤΟικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σχεδιάζουν την παράδοση και άδεια χρήσης στην Ουκρανία οπλικών συστημάτων και χτυπήματα στη Ρωσία με δυτικούς πυραύλους. Η Ρωσία αναθεωρεί τη θέση της για τα πυρηνικά όπλα και δηλώνει ότι θα απαντήσει στη Δύση χρησιμοποιώντας πιο καταστροφικά όπλα.

Το κράτος-τρομοκράτης Ισραήλ προχωράει με τη στήριξη ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ σε ένα γενικευμένο πόλεμο εναντίον των λαών της Μέσης Ανατολής, με απρόβλεπτες συνέπειες. Καταρρέουν τα προσχήματα του κατοχικού κράτους του Ισραήλ περί “αυτοάμυνας”.

Παρακολουθούμε να διαμορφώνονται καθαρά τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα, ενώ υπάρχουν 56 ενεργές στρατιωτικές συγκρούσεις σε όλο τον πλανήτη, οι περισσότερες από τον Β΄ ΠΠ.

Τον πόλεμο τον προκαλεί ο ιμπεριαλισμός για τα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα. Άρα η πάλη των λαών, για να είναι αποτελεσματική, απαιτείται να έχει αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για ριζικές αλλαγές και ανατροπές στον συσχετισμό δυνάμεων.

Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ παλεύει απαιτώντας από την ελληνική κυβέρνηση να διεκδικήσει τις γερμανικές επανορθώσεις, γιατί είναι οφειλόμενες αποζημιώσεις στον λαό μας. Αγωνίζεται για να κλείσουν οι ΝΑΤΟικές βάσεις του θανάτου, για να επιστρέψουν οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που δρουν εκτός συνόρων, για την αποδέσμευση της χώρας μας από ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Η ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ τιμά τον μεγαλειώδη, ηρωικό αγώνα του λαού μας την περίοδο 1941-49 και παλεύει για την υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας, της διατήρησης της ιστορικής μνήμης. Για να μείνουν ζωντανά τα διδάγματα της Ιστορίας του Β΄ ΠΠ, ώστε να μην πληρώνουν πια οι λαοί την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Να πάρουν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια, οργανώνοντας τις κοινωνίες τους με ριζικά διαφορετικό τρόπο ανάπτυξης, με επίκεντρο την κάλυψη των ανθρώπινων αναγκών, χωρίς εκμετάλλευση, προσφυγιά και πολέμους».