Το δις εξαμαρτείν κι οι εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 – Τρία χρόνια “δεύτερη φορά Αριστερά”

Λένε πως το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, αλλά αν ίσχυε αυτό ο κυρίαρχος λαός δε θα είχε δώσει εξ αρχής βάση στο παραμύθι του ξαναζεσταμένου ΠΑΣΟΚ. Τελικά απέδειξε απλώς πως σε ένα μεγάλο βαθμό ήθελε να παραμυθιαστεί και είχε ανάγκη να πιστέψει αυτό που του σέρβιραν.

Άλλοι μίλησαν για το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου καταλήγεις να ερωτεύεσαι το βιαστή σου και αυτόν που σου φόρεσε το τρίτο αριστερό μνημόνιο μες στο 15αύγουστο -λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα και το 62% του ΟΧΙ, κι άλλος για τα στάδια του πένθους που καταλήγουν στην αποδοχή του γεγονότος.

Το πιο εντυπωσιακό στις εκλογές του Σεπτέμβρη του ’15 ήταν πως δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα στο γενικό συσχετισμό, αφήνοντας ίδια ακόμα και τα ποσοστά των κομμάτων σε πολλές περιπτώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε μεν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρων, αλλά κρατήθηκε πάνω από 35%. Η ΝΔ του Μεϊμαράκη δεν μπόρεσε να τσιμπήσει τίποτε από τη μνημονιακή κωλοτούμπα της κυβέρνησης, οι νεοναζί παρέμειναν στο 7% και σταθερά τρίτη δύναμη, ενώ οι ΑΝΕΛ ανέτρεψαν εκ νέου τα προγνωστικά, επιβιώνοντας εκλογικά για άλλη μια – και πιθανότατα τελευταία- φορά.

Την ίδια στιγμή το ΚΚΕ επιβεβαίωνε το 5,5% ως μια από τις παγκόσμιες σταθερές του πλανητικού μας συστήματος, που δεν άλλαξε ακόμα κι όταν όλες οι ενδείξεις οδηγούσαν στην αντίθετη εκτίμηση. Προφανώς το ΚΚΕ πλήρωσε το κόστος για τη στάση του στο φρέσκο τότε δημοψήφισμα, παρά την ταχύτατη επιβεβαίωσή του για το πραγματικό διακύβευμα και τις προθέσεις της κυβέρνησης.

Αυτή η ισορροπία, που διατηρήθηκε σχεδόν αναλλοίωτη, παρά τα πολύ πυκνά γεγονότα των προηγούμενων μηνών, έδειχνε εμφατικά πως το αστικό πολιτικό σύστημα και ο νέος δικομματισμός σταθεροποιούνταν, αφήνοντας πίσω τις ανακατατάξεις και τη ρευστότητα των προηγούμενων ετών. Το μόνο που μπορεί να σημειωθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση ως προς τη συνεχιζόμενη απαξίωση του συστήματος είναι ο διαρκώς μικρότερος αριθμός σε απόλυτες ψήφους που αναδεικνύουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Από τα τρία και πλέον εκατομμύρια ψηφοφόρων που εξέλεγαν κυβερνήσεις ακόμα και μέχρι την περασμένη δεκαετία, φτάσαμε σταδιακά στα μόλις δύο και κάτι εκατομμύρια, που έπιασαν αθροιστικά τα συμβαλλόμενα μέρη της συγκυβέρνησης Σύριζα- Ανέλ, ως έκφραση της απογοήτευσης και μαζικής αποστοίχισης από τα κυρίαρχα κόμματα, που δεν έβρισκε όμως διέξοδο.

Η πιο σημαντική διεργασία ήταν βασικά και αυτή που προκάλεσε τις εκλογές, με τη διαφοροποίηση τριάντα περίπου βουλευτών του Σύριζα και του λεγόμενου “Αριστερού ρεύματος” που αρνήθηκαν να ψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο, συνέχιζαν όμως να στηρίζουν την κυβέρνηση, όπως δήλωνε χαρακτηριστικά, ο επικεφαλής τους, Π. Λαφαζάνης, για να επιλέξουν τελικά τη διακριτή συγκρότηση σε διαφορετικό κομματικό φορέα, μόνο αφού έγινε σαφές πως δε θα περιλαμβάνονταν στα ψηφοδέλτια του Σύριζα και θα έμεναν εκτός βουλής. Αυτό το τελευταίο το κατάφεραν τελικά με τις δικές τους δυνάμεις και με ανεξάρτητους συνεργαζόμενους όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου, παρά την εντυπωσιοθηρική εκλογική καμπάνια που τους ετοίμασε εταιρεία με κεντρική ιδέα το Λαφαζάνη στο νομισματοκοπείο, που ήταν ίσως και πηγή έμπνευσης για το Casa de Papel.

O Tσίπρας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, απαλλάχτηκε σ’ένα καλοκαίρι από τους πιο σημαντικούς δελφίνους του θρόνου του, ακόμα και από τον Βαρουφάκη που δε συμμετείχε ως υποψήφιος με τη ΛΑΕ, κι έκτοτε έχει επανιδρύσει 3-4 φορές το δικό του, προσωπικό κόμμα. Ο Τσίπρας έμεινε απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού και τα εναπομείναντα στελέχη του Σύριζα θα δικαιούνταν να επαναλάβουν παραλλαγμένη μια φράση του παλιού ΠΑΣΟΚ του ορθόδοξου, πως χωρίς τον Αλέξη δε θα τους γνώριζε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους κι αυτή τη φορά να κυριολεκτούν – εκτός κι αν δεν είχαν καν θυρωρό. Η αποτυχία της ΛΑΕ ήταν ίσως κι ένα δείγμα κατά πόσο ήταν ή όχι έτοιμο και πρόθυμο αυτό το 62% του δημοψηφίσματος για ένα “ΟΧΙ μέχρι τέλους” ή έστω για μια μερική ρήξη, πχ με την Ευρωζώνη, κάτι που χρειάζεται πάντως ξεχωριστή ανάλυση. Πάντως το 2,87% που συγκέντρωσε η ΛΑΕ παραπέμπει συνειρμικά στο 2,94% που είχε συγκεντρώσει στις εκλογές του ’93 το νύν κυβερνών κόμμα, κι αν η ιστορία επαναληφθεί σα φάρσα, σε 20 χρόνια μπορεί να γίνουν ξανά κυβέρνηση. Προς το παρόν βιώνουμε την τραγωδία του Σύριζα κι όσων των πίστεψαν, που έβλεπαν τον Αλέξη να δηλώνει προεκλογικά και προμνημονιακά πως δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού, για να εφαρμόσει μια μνημονιακή πολιτική, και μετεκλογικά έβλεπαν όλους τους Συριζαίους να θεωρούν εαυτούς εξαγνισμένους για την κωλοτούμπα, καθώς η κάλπη του Σεπτέμβρη λειτούργησε ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, με το σκεπτικό πως ρώτησαν τον κυρίαρχο λαό κι αυτός αποφάνθηκε.

Η βουλη πάντως ήταν οκτακομματική και συμπληρωνόταν:

-Από το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, που έμεινε συνεπής στην αγάπη του για την καρέκλα κι όχι στην αρχική του δέσμευση πως θα πήγαινε σπίτι του αν δεν έπιανε το 10%
-Από το αναγκαίο κακό των ΑΝΕΛ
-Από την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη που έκανε μια πολύ στοχευμένη εκστρατεία σε ραδιόφωνα και σόσιαλ μίντια κι ήταν η φούσκα αυτών των εκλογών, που πρόλαβε ωστόσο να πιάσει το 3% πριν ξεφουσκώσει αρκετά. Το πιο εντυπωσιακό πώς τα ΜΜΕ ανήγαγαν ένα γραφικό κωμικό της μεταμεσονύχτιας ζώνης, που το κοινό μαζευόταν στις ομιλίες κάτω από το μπαλκόνι του και τον έπαιρνε στο ψιλό, σε σοβαρό πολιτικό αρχηγό και πώς φτάσαμε από το “παράπονο” “κάποια ζώα δε με πιστεύανε”, στο “να τον πιστέψουν και να τον ψηφίσουν μαζικά σε περιοχές όπως η Θεσσαλονίκη”.

Στα αξιοσημείωτα της εκλογικής περιόδου κρατάμε και τα δύο ντιμπέι, με το Σύριζα να προσαρμόζεται ταχύτατα στο νέο του ρόλο στο πλαίσιο του δικομματισμού και να καθορίζει δεύτερη συζήτηση παρουσία μόνο του Τσίπρα και του Μεϊμαράκη, ο οποίος θα μείνει στη μνήμη μας πιο πολύ για το ζωντανό τρολάρισμά του στις κάμερες και το σκηνοθέτη, πιστεύοντας πως τον εμφανίζουν πιο κοντό από τον Τσίπρα.

Επίλογος

Λέμε επίλογος, αλλά μπορεί να είμαστε απλώς στην αρχή ενός νέου κύκλου σταθερότητας για το αστικό πολιτικό σύστημα, το οποίο υπερψήφισε μάλιστα το τρίτο μνημόνιο, με την πιο ευρεία πλειοψηφία στην ιστορία των μνημονίων και με 222 ψήφους – που επί τρία μας δίνουν το 666, όπως σατανικά σημείωσε ο όχι και τόσο νηφάλιος Γρηγόρης Ψαριανός σε ένα πάνελ με τον Παφίλη.

Κι αν οι επίλογοι έχουν συνήθως συμπεράσματα, το βασικό είναι να τα βγάλει ο ….κυρίαρχος και πάντα γελασμένος λαός, από τη συσσωρευμένη πείρα του, χωρίς να του τα δίνει κάποιος μασημένη τροφή.