«Εγώ, παιδί του Λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ…»

Σαν σήμερα, στις 27 του Δεκέμβρη 1946, με τη διαταγή αρ. 19 του Γενικού Αρχηγείου Ανταρτών, οι αντάρτικες δυνάμεις που είχαν συγκροτηθεί για ν’ αντισταθούν στις στυγνές διώξεις των αγωνιστών, των κομμουνιστών και του δημοκρατικού λαού απ’ τον αγγλόδουλο μοναρχοφασισμό, μετονομάζονται σε Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας.

“Η δημιουργία του Λαϊκού Επαναστατικού Στρατού (ΔΣΕ) αποτέλεσε την ανώτερη βαθμίδα οργανωτικής, πολεμικής, διοικητικής και επιτελικής δομής των αντάρτικων μονάδων. Αυτή ήταν η ανώτερη φάση της ανάπτυξης των τμημάτων του ένοπλου αγώνα. Έτσι γεννήθηκε ο ταξικός επαναστατικός στρατός πάνω σε νέα βάση με αρχές λειτουργίας, ενιαίας πειθαρχίας, στρατιωτικής διοίκησης, πολιτικών επιτρόπων, δημοκρατικών συνελεύσεων σε όλη την ιεραρχία από την Ομάδα μέχρι και το Γενικό Αρχηγείο (ΓΑ).

(…) Αναφέρουμε στη συνέχεια το περιεχόμενο του όρκου που δίνανε οι μαχήτριες, οι μαχητές, οι υπαξιωματικοί, οι αξιωματικοί και οι πολιτικοί επίτροποι του ΔΣΕ.

«Εγώ, παιδί του Λαού της Ελλάδας και μαχητής του ΔΣΕ, ορκίζομαι να πολεμήσω με το όπλα στο χέρι, να χύσω το αίμα μου και να δώσω την ίδια τη ζωή για να διώξω από τα χώματα της Πατρίδας μου και τον τελευταίο ξένο κατακτητή. Για να εξαφανίσω κάθε ίχνος φασισμού. Γιο. να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω την εθνική ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της Πατρίδας μου. Για να εξασφαλίσω και να υπερασπίσω τη Δημοκρατία, την τιμή, την εργασία, την περιουσία και πρόοδο του Λαού μου.

Ορκίζομαι νάμαι καλός, γενναίος και πειθαρχικός στρατιώτης, να εκτελώ όλες τις Διαταγές των ανωτέρων μου, να τηρώ όλες τις διατάξεις του κανονισμού και να κρατώ τα μυστικά του ΔΣΕ.

Ορκίζομαι νάμαι υπόδειγμα, καλής συμπεριφοράς προς το Λαό, φορέας και εμψυχωτής στη λαϊκή ενότητα και συμφιλίωση και να αποφεύγω κάθε πράξη που θα με εκθέτει και θα με ατιμάζει σαν άτομο και σα μαχητή. Ιδανικό μου έχω τη λεύτερη και ισχυρή Δημοκρατική Ελλάδα και πρόοδο και ευημερία του Λαού. Και στην υπηρεσία του ιδανικού μου θέτω το όπλο μου και τη ζωή μου.

Αν ποτέ φανώ επίορκος και από κακή πρόθεση παραβώ τον όρκο μου, ας πέσει πάνω μου αμείλικτο το τιμωρό χέρι της Πατρίδας και το μίσος και η καταφρόνια του Λαού μου».

Όταν ιδρύθηκε ο ΔΣΕ έθεσε δυο βασικούς στρατηγικούς σκοπούς στον αγώνα που έκανε. Ο πρώτος στρατηγικός σκοπός ήταν η ένοπλη πάλη για το διώξιμο των νέων ξένων κατακτητών του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Η αστική τάξη της χώρας μας δεν μπορούσε να ορθοποδήσει, δεν είχε λαϊκά ερείσματα. Η Αγγλία τη στήριξε οικονομικά και πολιτικά, κυρίως ανέλαβε την ευθύνη για την ανασύνταξη, ανάπτυξη και εξοπλισμό του κυβερνητικού ελληνικού στρατού.

Δεύτερος βασικός στρατηγικός σκοπός ήταν ο αγώνας ανατροπής της αστικής τάξης από την εξουσία, την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας και την αξιοποίηση της εμπειρίας από τις Λαϊκές Δημοκρατίες. Ακριβώς αυτοί οι στόχοι της ένοπλης πάλης προσδιόρισαν και το λαϊκό, επαναστατικό, και ταξικό χαρακτήρα του ΔΣΕ.”

*Νίκου Κυρίτση, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάσας, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2012