Χρώμα δεν αλλάζουν τα όνειρά μας – Το πρώτο Φεστιβάλ στα Ιλίσια

Το 23ο Φεστιβάλ ήταν ιδιαίτερο. Το πρώτο όπου συγκρινόταν ευθέως με το ένδοξο παρελθόν, χωρίς να το νοσταλγεί, μετά τα δύσκολα χρόνια και την ανηφόρα της ανασυγκρότησης. Η Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια γίνεται η έδρα του για την επόμενη δεκαετία -μέχρι που αυτό μεγάλωσε και δε χωρούσε πια. Η Μαρία Δημητριάδη επιστρέφει συγκινημένη σπίτι της και δονεί το κοινό με τα λόγια και τη φωνή της. Η Κανά και ο Ανδρεάτος ξεκίνησαν το πρόγραμμα λέγοντας “είμαστε στο πλευρό σας για τα δύσκολα και τα ευχάριστα“. Ο Βασίλης ήταν πάντα εκεί -μαζί με τον Κροκίδη- στη γνώριμη στάση των χεριών του, που αποτυπώνεται και στην παρακάτω εικόνα.

Το Φεστιβάλ τιμούσε τη μνήμη της Σωτηρίας Μπέλλου, που πέθανε λίγες βδομάδες πριν την κορύφωση των φεστιβαλικών εκδηλώσεων στα Ιλίσια. Κι εμείς αναδημοσιεύουμε την αναφορά του 902 στο 23ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, το 1997, παραπέμποντας στο πλούσιο αρχείο του Ριζοσπάστη για περισσότερες λεπτομέρειες -πχ εδώ και εδώ.

Στην Πανεπιστημιούπολη στα Ιλίσια φιλοξενήθηκε το 23ο Φεστιβάλ ΚΝΕ – «Οδηγητή», 18 – 21 Σεπτέμβρη 1997, στο φιλόξενο χώρο όπου διοργανώθηκαν τα Φεστιβάλ για περισσότερα από 10 χρόνια, μέχρι να μεταφερθούν στο Ίλιον. Ωστόσο, αν και ο χώρος ήταν 2,5 φορές μεγαλύτερος από αυτόν του Σκοπευτηρίου της Καισαριανής, αποδείχθηκε ιδιαίτερα μικρός για να χωρέσει τον κόσμο που επισκέφθηκε το Φεστιβάλ.

Σύνθημά του ήταν: «Έχουμε τα ίδια όνειρα, έχουμε τον ίδιο εχθρό, μαζί στην αντεπίθεση».

Από το πλούσιο καλλιτεχνικό του πρόγραμμα, ξεχώρισε το αφιέρωμα στην Σωτηρία Μπέλλου, τη φωνή – σύμβολο του λαϊκού τραγουδιού, που είχε «φύγει» από τη ζωή λίγες μέρες νωρίτερα, καθώς και τα αφιερώματα στον Μάνο Λοΐζο και στο πολιτικό τραγούδι. Εκεί, συμμετείχε και η Μαρία Δημητριάδη, που δήλωνε πως «για μένα η σημερινή ημέρα έχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Μετά από πολλά χρόνια στο σπίτι μου, αποφάσισα αυτό το καλοκαίρι να αρχίσω να ξανατραγουδάω, και πιστεύω ότι ήταν πολύ σωστό και αναγκαίο συγχρόνως, να ξεκινήσω από το χώρο μου. Γιατί το θεωρώ χώρο μου το Φεστιβάλ. Εκτός από το πολιτικό μέρος, υπάρχει και κάτι το πολύ συγκινησιακό, γιατί αισθάνομαι ότι έχω επιστρέψει σπίτι μου».

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι συζητήσεις για την Ολυμπιάδα του 2004, καθώς μόλις είχε ανατεθεί στη χώρα μας η διοργάνωσή τους, αλλά και τα νέα μέτρα στην Παιδεία.

Από τα πρώτα πράγματα που τραβούν το βλέμμα του επισκέπτη είναι ένα μεγάλο ταμπλό με το πορτρέτο του Λένιν που τοποθετείται σταθερά στα Φεστιβάλ μέχρι και σήμερα.

Χιλιάδες νέες και χιλιάδες νέοι περνούν καθημερινά τις πύλες του. Η συμμετοχή της νεολαίας είναι πραγματικά εντυπωσιακή. «Το Φεστιβάλ δεν νοσταλγεί πια το παρελθόν του, συγκρίνεται μ’ αυτό, συνεχίζοντας με την ίδια δυναμική την πορεία του προς το μέλλον», όπως έγραψε σε άρθρο του ο τότε Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, Νίκος Σοφιανός.