Εγκληματικά μοτίβα ευαίσθητων φονιάδων

Αυτές τις ημέρες, όπως μας πληροφορούν οι «New York Times» (18 Μαΐου 2019) και ο «Guardian» (18 Μαΐου 2019), η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών πρόκειται να απονείμει χάρη στους καταδικασμένους Αμερικανούς στρατιωτικούς που διέπραξαν διάφορα εγκλήματα πολέμου στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται οι περιπτώσεις δολοφονιών διαφόρων αιχμαλώτων, οι βεβηλώσεις πτωμάτων, οι δολοφονίες άοπλων αμάχων, ο πυροβολισμός δεκάδων άοπλων Ιρακινών και η ούρηση πάνω στα πτώματα νεκρών μαχητών… Με άλλα λόγια, πρόκειται για συνήθεις πράξεις των αμερικανών στρατιωτικών στους πολέμους που διεξάγουν οι Η.Π.Α σε διάφορα μέρη του κόσμου «για την ελευθερία των λαών και τη Δημοκρατία». Αυτοί οι ευαίσθητοι φονιάδες, όπως αποδείχτηκε τόσες φορές στην Ιστορία, πλημμυρίζουν κάθε τόσο στο αίμα διάφορους λαούς, εξαφανίζουν Ναγκασάκια και Χιροσίμες, καίνε πόλεις και χωριά, βιάζουν και ξεκοιλιάζουν γυναίκες, παιδιά και αμάχους, και επιστρέφουν τελικά στις Η.Π.Α αποκτηνωμένοι, τρελαμένοι ή συσκευασμένοι σε φέρετρα. Κι όλα αυτά, κατ’ εντολή των ανωτέρων τους και για το συμφέρον της αστικής άρχουσας τάξης της πατρίδας τους, όπως οι νατοϊκοί σύμμαχοί τους για το συμφέρον της δικής τους αστικής τάξης.

Ας αναγνωρίσουμε το «αίσθημα δικαίου» και τον «ανθρωπισμό» των αμερικανών συμμάχων μας: Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, όπως ισχυρίζονται, δεν έστειλαν ποτέ τους στρατηγούς και τους στρατιώτες τους να διαπράξουν τα διάφορα εγκλήματα πολέμου που αυτοί διέπραξαν. Αντιθέτως,  τιμώρησαν όλες αυτές τις χιλιάδες των στρατιωτικών τους που διέπραξαν τα διάφορα εγκλήματα πολέμου σε βάρος των άμαχων πληθυσμών και των γυναικόπαιδων, ζητώντας συγχρόνως συγγνώμη για τις παράπλευρες απώλειες και τις μαζικές ή ατομικές εκτελέσεις στις οποίες οι στρατοί τους προέβησαν. Ελάχιστα ιστορικά παραδείγματα:

Η «Σφαγή του My Lai» στο Βιετνάμ, όπου ο αμερικανικός στρατός πήγε «για να απελευθερώσει το λαό του Βιετνάμ από τους κομμουνιστές». Και στα πλαίσια του “απελευθερωτικού” αυτού έργου μια στρατιωτική τους μονάδα κατέσφαξε στις 16 Μαρτίου του 1968 από 347 (σύμφωνα με την εκτίμηση του στρατού των Η.Π.Α) έως 504 (σύμφωνα με τις λίστες της κυβέρνησης του Βιετνάμ) άμαχους  πολίτες του Νότιου Βιετνάμ.  Η πλειονότητα των θυμάτων ήταν γυναίκες, παιδιά (ανάμεσά τους αρκετά βρέφη) και ηλικιωμένοι. Πολλά από τα θύματα κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, χτυπήθηκαν, βασανίστηκαν και μερικά από τα πτώματα βρέθηκαν ακρωτηριασμένα. Η σφαγή έγινε στα χωριουδάκια του My Lai και του Khe της αγροτικής περιοχής Son My. Ενώ αρχικά κατηγορήθηκαν 26 στρατιώτες των ΗΠΑ για τις αξιόποινες πράξεις και τις ενέργειές τους κατά τη σφαγή του My Lai, καταδικάστηκε μόνο ένας: Ο William Calley. Η ποινή του: 3 χρόνια κατ’ οίκον περιορισμός. [Περισσότερες πληροφορίες για τη σφαγή του My Lai μπορεί να βρει κανείς στο λήμμα «My Lai massacre» στη Wikipedia.]

Η αποκτήνωση, όμως, από την εποχή του My Lai προχώρησε, εξελίχτηκε και έφτασε στα πρόσφατα χρόνια να παρουσιάζει μορφές κανιβαλισμού. Έτσι, όπως δημοσίευσαν διάφορα δυτικά διεθνή Μ.Μ.Ε, μια άλλη μονάδα του στρατού των Η.Π.Α, στην περιοχή της Κανταχάρ του Αφγανιστάν, έκανε σπορ τη δολοφονία ηλικιωμένων, γυναικών και παιδιών («sport killing» το ονομάζουν τα Μ.Μ.Ε των Η.Π.Α σαν το CNN). Αλλά δεν περιορίστηκαν στην «κλασική» αυτή δολοφονία αμάχων: Άρχισαν να κόβουν διάφορα μέλη του σώματος των θυμάτων (κεφάλια, χέρια, πόδια…) και κάποιοι να βάζουν φωτιά στα θύματά τους, όσο αυτά είναι ακόμα ζωντανά. Άλλοι …λιγότερο αποκτηνωμένοι, συνηθίζουν να κόβουν μικρότερα μέλη του σώματος των θυμάτων τους (δάχτυλα, ας πούμε) και να τα κρατάνε για σουβενίρ. Και, φυσικά, μια τέτοια συμπεριφορά δε θα μπορούσε να γίνει ανεκτή από το «ανθρωπιστικό» καθεστώς των Η.Π.Α, ιδιαιτέρως από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε στα διεθνή Μ.Μ.Ε (βλ., μεταξύ άλλων, BBC NEWS US & CANADA, 02.12.2010, και CNN, 01.12.2010). Έτσι οδήγησαν 12 απ’ αυτούς τους σύγχρονους κανίβαλους σε δίκη, όπως έκαναν και τότε με τους 26 σφαγείς του My Lai.

Το ξέρουμε πια καλά από την Ιστορία: Δεν υπάρχει ιμπεριαλιστικός πόλεμος χωρίς «εγκλήματα πολέμου», όπως δεν υπάρχει αστικό κράτος χωρίς «καταχρηστική» άσκηση της εξουσίας του από τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει (βασανιστήρια, τραυματισμοί, άνοιγμα κεφαλιών, χημικά, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων, θάνατοι…). Κι όπως, επίσης, δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς υπερεκμετάλλευση, φτώχεια και δυστυχία. Υποτίθεται ότι υπάρχουν τα «όρια» και οι «περιορισμοί» που θέτει ο Νόμος. Μπορείς σύμφωνα με το δίκαιο του πολέμου να σκοτώσεις, μάλλον είναι πατριωτικό καθήκον σου να σκοτώσεις ει δυνατόν εκατοντάδες «εχθρούς», αλλά… εντός «ανθρωπιστικών» ορίων. Μπορείς να ξεκοιλιάσεις χίλιους Αφγανούς, αλλά δεν επιτρέπεται να κόψεις για σουβενίρ ένα δάκτυλό τους. Μπορείς να εκμεταλλευτείς όσο θέλεις τον μισθωτό σου και να τον πετάξεις στο δρόμο όταν σε συμφέρει, κι ας μένει έτσι χωρίς μέσα επιβίωσης. Δεν επιτρέπεται, όμως, να τον σκοτώσεις, όπως είχαν δικαίωμα οι δουλοκτήτες πάνω στους δούλους, γιατί είναι «ελεύθερος» και «ίσος» μ’ εσένα που τον εκμεταλλεύεσαι. Έτσι μιλάει η δικαιοσύνη του αστικού Κτήνους.

Υπήρξαν, όμως, και περιπτώσεις που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν «απέδειξαν» μόνο ότι συνιστούν ένα κράτος δικαίου που διέπεται από ανθρωπιστικές αρχές, αλλά κι ένα κράτος υψηλού πολιτισμού και ευαισθησίας. Όταν κάποιοι στρατιωτικοί τους άρχισαν να ουρούν πάνω στα σώματα των σκοτωμένων, θίχτηκε βαθέως η ευαισθησία των Αμερικανών αυτοκρατόρων του πολέμου. Προφανώς, οι πολιτισμένοι και ευαίσθητοι αυτοί Φονιάδες θα ήθελαν να σκοτώνουν οι στρατιώτες τους με χειρουργική λεπτότητα κι αβρότητα αγγέλων, κι ύστερα να θάβουν τα θύματά τους με σεβασμό, αντί να τους κόβουν τα κεφάλια, να παίρνουν ως αναμνηστικά διάφορα μέλη των θυμάτων και να ουρούν πάνω στα νεκρά σώματά τους. Και τους καταδίκασαν τότε τα στρατιωτικά δικαστήρια σε διάφορες ποινές. Για να έλθουν σήμερα να απονείμουν σε όλους αυτούς χάρη: η αστή μαμά πατρίς στέλνει τα στρατευμένα τέκνα της να σκοτώσουν για χάρη της, αλλά τα τιμωρεί επειδή έκοψαν ένα δάκτυλο από το θύμα  ή ούρησαν επάνω του· κι ύστερα έρχεται η συγγνώμη της, για να μπορέσουν εκείνα να το ξανακάνουν και να τα ξανατιμωρήσει, να τα συγχωρήσει και πάλι και να τα ξαναστείλει για να εξοντώσουν άλλους λαούς και να ουρήσουν πάνω στα πτώματα άλλων νεκρών μαχητών.

Μα θα σ’ άρεσε να ουρούν οι δολοφόνοι πάνω στα θύματά τους; Όχι βέβαια. Αλλά θα μ’ άρεσε να μην υπάρχουν θύματα πολέμου για να ουρούν πάνω τους οι δολοφόνοι ή να τα καίνε, να τα βιάζουν, να τα κατακρεουργούν…  Για να συμβεί, όμως, αυτό, θα πρέπει να καταργηθούν όλοι αυτοί οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί των φονιάδων που στέλνονται στις διάφορες χώρες για να εξοντώνουν λαούς. Αλλά για να καταργηθούν αυτοί οι στρατοί και να πάψουν να στέλνονται οι φονιάδες τους για να υποτάξουν και να σφάξουν λαούς, θα πρέπει να καταργηθεί η εξουσία και τα συμφέροντα εκείνων που τους στέλνουν και τους πληρώνουν και τους δικάζουν όταν… πληγώνεται η «ανθρωπιά» και η «ευαισθησία» τους. Αλλά αστικές τάξεις, αστικά κράτη,  ιμπεριαλιστικοί στρατοί, στρατιωτικο-βιομηχανικά συμπλέγματα, εταιρείες πολέμου κι όλη η αστική σαβούρα δεν πρόκειται να καταργηθούν με τη θέλησή τους. Κι εδώ, αναγκαία, τον ρόλο τον έχει ένας άλλος «πόλεμος», αυτός που θα καταργήσει τις αστικές τάξεις μαζί με τα αντίστοιχα κράτη και τις εξουσίες τους. Τότε, θα εξαφανιστούν απ’ την Ιστορία και οι ένστολοι δολοφόνοι που αρέσκονται να ουρούν πάνω στα πτώματα των θυμάτων τους.