«Επέσατε θύματα…» της Μεγάλης Ιδέας – Ο Β. Ραφαηλίδης για τη δίκη και εκτέλεση των έξι

Σαν σήμερα, στις 15 του Νοέμβρη 1922 εκτελούνται στο Γουδή οι έξι κατηγορηθέντες ως πρωταίτιοι της Μικρασιατικής Καταστροφής Γεώργιος Χατζηανέστης, Δημήτριος Γούναρης, Νικόλαος Στράτος, Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, Γεώργιος Μπαλτατζής και Νικόλαος Θεοτόκης.

Από το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974» (εκδ. του Εικοστού Πρώτου), μεταφέρουμε σχετικό απόσπασμα.

***

Μια εθνική καταστροφή με 300.000 νεκρούς θα ήταν αδύνατο να μην αναταράξει εκ βάθρων την ελληνική κοινωνία. Η μικρασιατική καταστροφή έχει και τα καλά της. Σιγά σιγά αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε εμείς οι Έλληνες πως δεν είμαστε ο «περιούσιος λαός» αλλά μια χούφτα άνθρωποι, οι μισοί τουλάχιστον απ’ τους οποίους, κλέφτες και απατεώνες του κερατά, που λέμε. Που όχι την Ελλάδα, αλλά ούτε καν τον εαυτό τους δεν θα μπορούσαν να σώσουν, αν δεν είχαν μακρύ χέρι για να το χώνουν στο δημόσιο ταμείο και οπουδήποτε αλλού τους έρθει βολικό.

Την 11η Σεπτεμβρίου 1922 εκδηλώνεται επαναστατικό κίνημα (πιο σωστά, στάση), ανάμεσα στους στρατιώτες του καταρρεύσαντος μικρασιατικού μετώπου, που είναι στοιβαγμένοι στη Χίο και τη Μυτιλήνη. Αρχηγοί της στάσης (μα, γιατί όλοι οι επίσημοι ιστορικοί χρησιμοποιούν το ψευδώνυμο επανάσταση; μήπως διότι ο ελληνικός στρατός δεν στασιάζει ποτέ;) είναι δυο συνταγματάρχες (πάλι συνταγματάρχες!), ο Στυλιανός Γονατάς και ο Νικόλαος Πλαστήρας, και ένας αντιπλοίαρχος, ο Δ. Φωκάς.

Τα επαναστατημένα (τέλος πάντων!) στρατεύματα, μπαίνουν στα πλοία και αποβιβάζονται στο Λαύριο, σχεδόν σαν πεζοναύτες που επιτίθενται σε εχθρική χώρα. Με ρίψη από αεροπλάνο, γεμίζουν την Αθήνα προκηρύξεις, όχι για να καλέσουν το λαό σε εξέγερση, α μπα, δεν ήταν οι δημόσιοι υπάλληλοι της Αθήνας που έφαγαν στο κεφάλι τον κεραυνό του Κεμάλ, αλλά για να κάνουν γνωστό στο βασιλιά, μ’ αυτόν τον θεαματικό τρόπο, πως πρέπει να τα μαζεύει και να στρίβει, αφού διαλύσει την κυβέρνηση, που έτσι κι αλλιώς δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης μέσα σε ένα διαλυμένο κράτος.

Οι αυλικοί προτείνουν στο βασιλιά Κωνσταντίνο να χτυπήσει ο ελληνικός στρατός τους στασιαστές (κοίτα, φίλε μου μυαλό, κόψε, αδερφούλη μου, πατριώτες!) αλλά ο ξένος βασιλιάς, πιο μυαλωμένος απ’ τους «καθαρούς» Έλληνες παλατιανούς, τους λέει πως το καλύτερο για όλους είναι να την κοπανήσει και πάλι. Πράγματι, ο Κωνσταντίνος, τρεις μόνο μέρες μετά την εκδήλωση της επανάστασης, παραιτείται από βασιλιάς.

Και τώρα; Τι, και τώρα. Όλοι οι βασιλιάδες έχουν και διαδόχους, για να μη λείψει η φύτρα. Βασιλιάς ορκίζεται, την ίδια μέρα της παραίτησης του Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) ο διάδοχος Τζωρτζ. Το βασιλικό του όνομα, Γεώργιος Β’. Να που φτάσαμε κιόλας στο βήτα! Και διάδοχος του Γεωργίου Β’ ορίζεται, κατά την επετηρίδα, ο Παύλος. (Γειά σου Παύλο με τη Φρειδερίκη σου!). Αυτοί οι δυο μένουν στην Ελλάδα. Όλα τα άλλα μέλη της βασιλικής οικογένειας, με επικεφαλής τον αρχηγό της οικογένειας βασιλιά Κωνσταντίνο, φεύγουν.

Και τώρα; Τι, και τώρα. Και τώρα πώς θα πάρουμε την Πόλη και την Αγιά Σοφιά, ω μεγάλε βασιλιά; Έλα, ντε! Μη βιάζεστε κύριοι, μη βιάζεστε. Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά μας θα ’ναι. Ναι, αλλά, ο μαρμαρωμένος βασιλιάς θα πουντιάσει τόσους αιώνες εκτεθειμένος στο βοριαδάκι του Βοσπόρου. Δε βαριέσαι, θα του κάνουμε καμία εντριβή με πετρέλαιο. Ρε, άσε την πλάκα, ας του κάνουμε καλύτερα καμία επάλειψη με λάδι ελιάς για να μη φάει η πούντα το μάρμαρο. Ελιά ελιά και Κώτσο βασιλιά! Δώσμου ελιά, και την Πόλιν κυριεύσω…

Η δίκη και η εκτέλεση των έξι

Η επαναστάτες ανάθεσαν την διακυβέρνηση της διαλυμένης χώρας στον Αλέξανδρο Ζαΐμη, που όμως έκανε το κορόιδο από κει που βρισκόταν στο εξωτερικό και δεν απάντησε αν δέχεται το διορισμό. Κι έτσι, πρόεδρος της κυβέρνησης έγινε ο αντιπρόεδρός της, Σωτ. Κροκιδάς. Όμως, ό,τι είχε σχέση με τα συνέδρια και τις διαβουλεύσεις που ασφαλώς θα γίνονταν σύντομα ανάμεσα στους νικητές Τούρκους και τους νικημένους Έλληνες, οι επαναστάτες τα εμπιστεύθηκαν στο Βενιζέλο. Είχαν μυαλό αυτοί οι επαναστάτες, αν και ο Βενιζέλος δεν θα μπορούσε πια [να] κάνει και πολλά, έτσι που ήρθαν τα πράγματα.

Πράγματι, με το πρωτόκολλο που υπογράφεται την 28η Σεπτεμβρίου 1922 στα Μουδανιά μεταξύ των συμμάχων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και των Τούρκων προκειμένου να διευθετηθούν κάποιες εκκρεμότητες που είχαν απομείνει, οι σύμμαχοι αποφασίζουν να εκχωρήσουν στους Τούρκους την Ανατολική Θράκη, που προηγουμένως την είχαν παραχωρήσει στους Έλληνες. Ιδού η κύρια συνέπεια της απόπειρας των μεγαλοϊδεατών να μεγαλώσουν την Ελλάδα εκστρατεύοντας στη Μικρά Ασία. Προσέξτε, όσο μεγαλώνει η Μεγάλη Ιδέα, τόσο μικραίνει η Ελλάδα. Και που ’σαι ακόμα! Η Μεγάλη Ιδέα και οι ιδέες που παράγει το φυσιολογικό ανθρώπινο μυαλό είναι ποσά αντιστρόφως ανάλογα.

Όμως, το μεγάλο πρόβλημα το δημιουργούν οι πρόσφυγες που αρχίζουν να καταφτάνουν στην Ελλάδα μπουλουκηδόν. Κι ακόμα η ανταλλαγή των πληθυσμών δεν έχει αρχίσει. Μιλούμε για τους εθελοντές πρόσφυγες. Τι εθελοντές, δηλαδή, που δεν έχουν πού την κεφαλήν κλίναι εκεί πέρα, στην περίπτωση που η κεφαλή βρίσκεται στη θέση της πάνω στους ώμους.

Αλλά και δω που ήρθαν, οι δύστυχοι, πρόκοψαν. Οι ιθαγενείς θα τους χαρακτηρίσουν εξ αρχής «τουρκόσπορους». Βλέπεις, όταν υποπτεύεσαι πως το φαΐ θα λιγοστέψει γιατί θα το μοιράσεις μ’ άλλους, λες ό,τι σου κατέβει, αν και «γνήσιος» Έλληνας. Τόσο γνήσιος, που να μην ανέχεσαι κανέναν άλλον Έλληνα. Μόνο τους ιθαγενείς. Τουρκόσποροι οι πρόσφυγες, Βούλγαροι οι Έλληνες κομουνιστές αργότερα, χέσε μέσα, όπως θα ’λεγε κι ένας καραγωγέας.

Και ο λαός να ζητάει εξιλαστήρια θύματα, για να τα θυσιάσει στο βωμό της μωρίας. Οι επαναστάτες έπρεπε να τιμωρήσουν παραδειγματικά τους πρωταίτιους της μικρασιατικής καταστροφής. Όχι, όμως, και τον πρωταίτιο των πρωταιτίων, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που άρχισε την εκστρατεία στη Μικρά Ασία. Αυτός πήγαινε να μεγαλώσει την Ελλάδα. Αν τελικά δε τη μεγάλωσε, ούτε ο ίδιος φταίει ούτε ο Κεμάλ Ατατούρκ. Φταιν οι πρωταίτιοι της καταστροφής! Όλοι οι πρωταίτιοι, εκτός απ’ τον Βενιζέλο. Α, όλα κι όλα, μη θίγετε τα είδωλα σ’ αυτόν τον τόπο γιατί θα σας σουβλίσουν οι ειδωλολάτρες.

Λοιπόν, οι καταδικασθέστες σε θάνατο και εκτελεσθέντες χωρίς αργοπορία, ως βασικοί υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής, είναι πέντε πολιτικοί, οι Δ. Γούναρης, Ν. Στράτος, Π. Πρωτοπαπαδάκης, Γ. Μπαλτατζής και Ν. Θεοτόκης, και ένας στρατιωτικός, ο αρχιστράτηγος Χατζηανέστης. Σύνολο έξι. Η δίκη, που έγινε στη παλιά Βουλή, διάρκεσε δυο βδομάδες (31 Οκτωβρίου – 14 Νοεμβρίου 1922) ενώ η εκτέλεση που έγινε στο Γουδί την επόμενη της έκδοσης της απόφασης, την 15η Νοεμβρίου 1922, διάρκεσε μερικά δευτερόλεπτα. Εγώ, ο αριστερός, αισθάνομαι την ανάγκη να τραγουδήσω και γιαυτούς το «επέσατε θύματα». Της Μεγάλης Ιδέας.