Ιδιώνυμο: Η μεγάλη “εθνική, πατριωτική” στιγμή του Ελ. Βενιζέλου…

Όταν ακούω “Εθνάρχης”, ή “Μεγάλος”, ή “Γέρος της Δημοκρατίας” και τέτοια, κάτι ανεκατεύεται το στομάχι μου. Έτσι και με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Τον “εμπνευστή” της “Μεγάλης Ελλάδας” και της πρόσδεσης στο άρμα των συμμάχων, που οδήγησε στη Μικρασιατική καταστροφή.

Μια τέτοια “μεγαλειώδης” στιγμή του Εθνάρχη, είναι η ψήφιση του “Ιδιώνυμου”… Σαν σήμερα, το 1929, η κυβέρνηση του Ελευθέριου Βενιζέλου υποβάλλει για συζήτηση στη Βουλή το σχέδιο του νόμου «Για την υπεράσπιση του κοινωνικού καθεστώτος», το περιβόητο «Ιδιώνυμο». Ψηφίστηκε τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου. Ήταν ο πρώτος νόμος που θεσμοθετούσε τον αντικομουνισμό, τις εξορίες, τις διώξεις.

Η κυβέρνηση Βενιζέλου, για να ανακόψει και να χτυπήσει το ανερχόμενο απεργιακό κίνημα της εργατικής τάξης και γενικά τους αγώνες των εργαζομένων, ψήφισε τον αντικομμουνιστικό νόμο «περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος», το γνωστό «ιδιώνυμο». Μετά την ψήφιση του «ιδιώνυμου» εντάθηκαν οι συλλήψεις, οι φυλακίσεις, οι εκτοπίσεις, οι ξυλοδαρμοί και οι τραυματισμοί, ακόμα και οι δολοφονίες αγωνιστών.

Ο νόμος αυτός που χαρακτήριζε την κομμουνιστική δράση και ιδεολογία «ιδιώνυμο αδίκημα» στρεφόταν κατά κύριο λόγο ενάντια στο ΚΚΕ και τη δράση του, αλλά απαγόρευε, επίσης, τη δράση σειράς συνδικαλιστικών οργανώσεων, που καθοδηγούνταν από την αρχή της ταξικής πάλης και είχε γενικότερα στόχο τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού.

Το “ιδιώνυμο” καταγγέλθηκε από δεκάδες οργανώσεις, έγιναν κινητοποιήσεις κι η κατάργησή του ήταν στόχος του εργατικού λαϊκού κινήματος. Αλλά και στόχος πολλών προσωπικοτήτων που το κατάγγειλαν με δηλώσεις τους, όπως οι Γρ. Ξενόπουλος, Γαλάτεια Καζαντζάκη, ο Α. Σβώλος, ο Κ. Τσουκαλάς, ο Θρ. Πετμεζάς, η Ειρήνη Δενδρινού, ο Κ. Αμαντος, ο Δ. Γληνός κ.ά. Υπήρξαν όμως έντονες αντιδράσεις κι από διεθνείς προσωπικότητες, όπως ο Αϊνστάιν και άλλοι.

Χαρακτηριστικό είναι το τηλεγράφημά αρ. 7568, της 24/7/1929, προς την Ελληνική κυβέρνηση από την Φραγκφούρτη και το συνέδριο του Αντιιμπεριαλιστικού Συνδέσμου, που διαμαρτύρεται έντονα για το ιδιώνυμο και τις διώξεις, δολοφονίες κλπ που αυτό προκαλεί. “Καταδικάζει αυτά τα μέτρα, που λαμβάνονται εναντίον των εργατών, των χωρικών, των φοιτητών και των εθνικών μειονοτήτων, εναντίον των οργανώσεών τους, που αγωνίζονται για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση”. Και “απαιτεί γενική αμνηστία και πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες”.

Το τηλεγράφημα υπέγραφαν οι Καθηγητής Αλμπέρ Αϊνστάιν, Ανρί Μπαρμπίς, Ρ. Μπίντγκερμαν, Κάμιλος Ντουεβέ, καθηγητής Νετζέλνι, Ζάμις Μάξτον, Ν. Π. Μουγκπούντεν, καθηγητής Θεόδωρος Λέσινκ, Σεν Καταγιάμα, δόκτωρ, Ελένη Στεκφ, Δόκτωρ Κουρτ Χέλερ, Σιέγκφριντ Γιάκομπι, Βιλμ Μέγκενβεργ, καθηγητής Ζ. Φορντ, Αρθουρ Σέχολ, Καθηγητής Αλφόνς Γκόλντε, Φαν Νόλι κ.ά

Αμέσως μετά την ψήφιση του «ιδιώνυμου» άρχισαν οι μαζικές διώξεις των κομμουνιστών, τέθηκε εκτός νόμου με δικαστική απόφαση η Ενωτική ΓΣΕΕ και η Εργατική Βοήθεια Ελλάδας (ΕΒΕ) και κάθε αγωνιστική κινητοποίηση των εργαζομένων χαρακτηριζόταν από τις αρχές «ιδιώνυμο» αδίκημα και αντιμετωπιζόταν βάναυσα.

Κομμουνιστές κρατούμενοι στις φυλακές της Αίγινας εξ αιτίας του “ιδιώνυμου”

Από τότε μέχρι το Δεκέμβρη του 1932 δολοφονήθηκαν 32 εργάτες, αγρότες και επαγγελματίες, τραυματίστηκαν 1.335 άτομα και συνελήφθησαν περιοδικά 1.200 άτομα. Με το «ιδιώνυμο» στάλθηκαν στις φυλακές και τις εξορίες εκατοντάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και του συνεπούς συνδικαλιστικού κινήματος. Στο ίδιο διάστημα στάλθηκαν στους «Πειθαρχικούς Ουλαμούς» του Καλπακίου και της Μαρμάρως 150 στρατιώτες και ναύτες, όπου υποβλήθηκαν σε συστηματικά βασανιστήρια. Ορισμένοι απ’ αυτούς πέρασαν από στρατοδικεία και καταδικάστηκαν σε θάνατο, όπως οι Πανούσης και Μαρκοβίτης, άλλοι σε ισόβια δεσμά και μερικοί σε πολύχρονη φυλάκιση.