«Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν τουφέκια ανάρια, ο Άρης κάνει πόλεμο μ’ αντάρτες παλικάρια…»

Οχτώ μήνες μετά την επίσημη ανακοίνωση για τη συγκρότησή του, ο ΕΛΑΣ περνάει σε εντονότερη δράση εναντίον των χιτλερικών καταχτητών, καταφέρνοντας γερά χτυπήματα στη στρατιωτική μηχανή τους. Τα τιμημένα όπλα των ανταρτών βροντούν, στη Ρικά, στο Κρίκελο, στο Γοργοπόταμο, στη σιδηροδρομική γέφυρα Αξιού, στο χωριό Χρύσω, στο Μεταλλείο Πηγής, στο Μικρό Χωριό.

Η σημαντικότερη μάχη αυτής της περιόδου ήταν αυτή που δόθηκε στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, στις 18 του Δεκέμβρη 1942, όταν δυνάμεις του ΕΛΑΣ, χτύπησαν σε ενέδρα την εμπροσθοφυλακή ιταλικού συντάγματος, που είχε βγει από το Καρπενήσι για καταδίωξη των ανταρτών. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο διοικητής του ιταλικού συντάγματος.

Για τη μάχη του Μικρού Χωριού, η οποία τραγουδήθηκε από τη λαϊκή μούσα με τους στίχους του τίτλου της ανάρτησής μας, αντιγράφουμε τμήμα από ανάρτηση του μπλογκ «Ευρυτάνας Ιχνηλάτης», με τίτλο “Κλέαρχος – Μικρό Χωριό”, που μπορείτε να δείτε ολόκληρη εδώ.

Η μάχη του Μικρού Χωριού

Η μάχη του Μικρού χωριού θεωρείται από τις σημαντικότερες στην αντιστασιακή εποποιία του τόπου. Τέτοιες μέρες ήταν, Δεκέμβρης του 1942, όταν ο Άρης με τα πιο διαλεχτά παλικάρια του ΕΛΑΣ, περνά από το Μικρό Χωριό Ευρυτανίας, το οποίο διαθέτει έναν από τους πιο δυνατούς εαμικούς πυρήνες, και γίνεται δεκτός από τους κατοίκους με ενθουσιώδεις εκδηλώσεις. Η φήμη του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού φτερουγίζει ήδη από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη τη Ρούμελη με επίκεντρο πάντα την αδάμαστη Ευρυτανία. Στα πρόσωπα των παιδιών τους, των αδούλωτων ανταρτών, οι χωρικοί βλέπουν το συμπαραστάτη, τον αρωγό, τον απελευθερωτή από τη μαύρη κατοχή και γενικότερα από την αφόρητη εκμετάλλευση του παρελθόντος. Είναι ξημερώματα της 18ης Δεκέμβρη, όταν οι αντάρτες πληροφορούνται, από ένα σύνδεσμο στο Κλαψί, ότι δύο πολυπληθείς ιταλικές φάλαγγες (1000 άντρες, άλλες πηγές κάνουν λόγο και για 2000) ξεμύτισαν από το κατεχόμενο Καρπενήσι και κατηφορίζουν προς το Μικρό και το Μεγάλο χωριό, για επίδειξη δύναμης και αρπαγές στα χωριά. Υπάρχει και μία εκδοχή ότι οι Ιταλοί ειδοποιήθηκαν από κάποιον προδότη πρόκριτο για την παρουσία ανταρτών στην περιοχή! Να σημειώσουμε, εδώ, κάτι που έχει μεγάλη σημασία: πριν λίγες μέρες, στις 7 Δεκέμβρη 1942, είχε προηγηθεί η πυρπόληση και η λεηλασία της Χρύσως με την εκτέλεση 7 πατριωτών, καθώς και το κάψιμο, στις 10 Δεκέμβρη, του πανέμορφου ιστορικού χωριού των Αγράφων. Οι αντάρτες που βρίσκονται εκείνη την ημέρα στο φιλόξενο Μικρό Χωριό δεν ξεπερνούν τους 200, αλλά δεν πτοούνται. Με ενθουσιασμό και επαναστατική φλόγα αποφασίζεται αμέσως το χτύπημα του φασίστα καταχτητή που επελαύνει. Ο Άρης, με τη βοήθεια και των ντόπιων, μαθαίνει τα πάντα για την περιοχή, χαρτογραφεί, εποπτεύει και εξετάζει προσεκτικά τον τρόπο και το σημείο που θα λάβει χώρα η επιχείρηση.

Η ενέδρα στήνεται στη Ρεματιά, στο δρόμο πριν το Μικρό Χωριό στου “Τσίρη”. Tην κομβική ρεματιά, όπως και τα πλαϊνά περάσματα, καθώς και κάποιες επιλεγμένες εξόδους διαφυγής, ελέγχουν διάσπαρτα ακροβολισμένα αντάρτικα τμήματα του “Λάμπρου” του “Νικηφόρου”, του Νάκου Μπελή και του Νίκου Καρκάνη. Παρόντες, επίσης, στα πιο καίρια πόστα είναι ο ανθός του αντάρτικου, οι: “Θάνος”, “Πελοπίδας”, “Λευτεριάς”, “Παπα-κουμπούρας” και άλλοι ακόμη. Ο Άρης μπροστάρης και συντονιστής!

Οι Ιταλοί της μίας φάλαγγας που βαδίζουν σε πυκνή πολεμική διάταξη, δέχονται ξαφνικά τα πρώτα πυρά των “Αρειανών” που τους χτυπούν σε απόσταση αναπνοής και με καλό οπτικό πεδίο. Πρώτος σωριάζεται ο επικεφαλής “γαλονάτος”. Είναι ο Διοικητής του Συντάγματος Καρπενησίου! Το σύνθημα είχε ήδη δοθεί. Οι ΕΛΑΣίτες χτυπούν ακατάπαυστα και συντονισμένα και οι επιδρομείς φασίστες πέφτουν σαν τα στάχυα. Πανικόβλητοι οι Ιταλοί προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν και σε λίγο αρχίζουν να ανταποδίδουν τα πυρά. Ταυτόχρονα, η άλλη εχθρική φάλαγγα που έχει περάσει απέναντι στο Μεγάλο Χωριό, εντοπίζει τις θέσεις των ανταρτών και “βάζει” με όλμους. Η μάχη μαίνεται, επικρατεί “χαλασμός Κυρίου”, αντιβουίζουν οι ρεματιές, καίγεται ο τόπος από τα πυκνά πυρά των αντιμαχόμενων. Αλλά ο αντάρτικος αιφνιδιασμός αποδεικνύεται απόλυτα επιτυχημένος και οι καταχτητές παθαίνουν καθολική πανωλεθρία. Δεκάδες Ιταλοί κείτονται νεκροί, πληροφορίες κάνουν λόγο για 70. Από τους αντάρτες νεκρός είναι μόνο ένας : ο αλησμόνητος “Κλέαρχος” το 16χρονο ατρόμητο ανταρτόπουλο από το Περίβλεπτο Φθιώτιδας. Ο Κλέαρχος, σύμφωνα με μαρτυρίες συμπολεμιστών του, πρόλαβε μονάχα να πει: “αχ, τους κερατάδες, μες την καρδιά με χτύπησαν” και πέταξε για να συναντήσει τον Κατσαντώνη και τον Μπότσαρη. Ο θάνατός του συγκλόνισε βαθιά τους συντρόφους του. Με τo προσυμφωνημένο σύνθημα της σάλπιγγας, οι αντάρτες, μετά τη μεγάλη τους επιτυχία, αποχωρούν όπως ακριβώς προστάζει η δοκιμασμένη ταχτική του αιφνιδιασμού. Ξημερώματα βρίσκονται στα Φιδάκια, κατόπιν στην Αγία Βλαχέρνα και στις 20 του Δεκέμβρη περνάνε στο Παπαρούσι, φτάνουν στο φουσκωμένο Μέγδοβα από όπου, ομάδες- ομάδες, περνάνε με το “καρέλι” απέναντι το ποτάμι και καταλήγουν στο χωριό Μαραθιάς όπου φιλοξενούνται στο σχολείο και σε σπίτια.

“Tο δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει”…

Τα αιμοβόρα κτήνη του Μουσολίνι σκύλιασαν. Οι άνανδροι φασίστες ξεχύνονται στο “δόλιο το Μικρό Χωριό” και το πυρπολούν: σπίτια, αποθήκες, καλύβια, γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Ληστεύουν όλα τα υπάρχοντα των κατοίκων που τα φορτώνουν σε καμιόνια. Πολλοί χωρικοί, γέροι, μανάδες και μικρά παιδιά καταφεύγουν στα γύρω βουνά παρακολουθώντας με σπαραγμό το βιός και τον κόπο τους να καίγεται και να λεηλατείται. Οι αδίστακτοι Ιταλοί όμως έχουν στο νου τους ακόμη πιο φρικιαστική συνέχεια.

Η ελεεινή επιχείρηση τρόμου ξετυλίγεται στην περιοχή. Και αφορά όχι μόνο το Μικρό μα και το γειτονικό Μεγάλο Χωριό. Συλλαμβάνουν κόσμο (ανάμεσά τους και κάποιους προκρίτους που δεν αποφάσιζαν να αποδράσουν έγκαιρα παρά τις προτροπές της τοπικής εαμικής οργάνωσης) και μέσα στο σχολείο τους υποβάλλουν σε ανείπωτα βασανιστήρια! Τους κρεμάνε με τριχιές, σπάνε χέρια και πόδια, βγάζουν μάτια με τις ξιφολόγχες, χαράζουν τα πρόσωπα των κρατουμένων, κι όλα αυτά για να προδώσουν οι χωρικοί τους αντάρτες, τα μαχόμενα παιδιά τους και τους συγχωριανούς τους. Αλλά οι περήφανοι Ευρυτάνες στέκουν παλικάρια και αλύγιστοι. Κανείς δεν μαρτυράει τίποτε! Οι βάνδαλοι δεν έχουν ιερό και όσιο.

Παραμονές Χριστουγέννων, στις 24 Δεκέμβρη, βασανίζουν και καίνε ζωντανούς τον αξιαγάπητο 42χρονο δασκαλόπαπα Δημήτρη Βαστάκη και τον ενωμοτάρχη Χ. Κατσίμπα.

Επιπλέον 11 κρατούμενοι -κυρίως Μεγαλοχωρίτες αλλά και Μικροχωρίτες- οδηγούνται έξω από το χωριό στη θέση Άνω Λόγγοβες όπου οι φασίστες του Μουσολίνι τους βάζουν να σκάψουν ζωντανοί τους τάφους τους. Στη συνέχεια τους εκτελούν αναγκάζοντας με τη βία το χωριό να παρακολουθήσει το αποτρόπαιο θέαμα της κτηνωδίας τους. Ήταν οι : Γιάννης Καριοφύλλης δάσκαλος, Χρήστος Μέρμηγκας αρχίατρος, Δ. Ματσιούτας τηλεγραφητής, Ανδρέας Σιταράς, Δημ. Δασκαλάκης ανάπηρος, Θεόδωρος Οικονόμου ανάπηρος, Γιάννης Μεσίρης ανάπηρος, Βασίλης Παλιούρας επαγγελματίας, Κώστας Αραπογιάννης επαγγελματίας, Νίκος Κυρίτσης καφετζής, Χρήστος Φλέγκας μετανάστης. Ο αείμνηστος δάσκαλος Γιάννης Καριοφύλλης με υψωμένη τη γροθιά βροντοφωνάζει μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: “ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η ελευθερία”, στέλνοντας ουρανόμηκες μήνυμα λεβεντιάς ως τα πέρατα του αγωνιζόμενου κόσμου! Έτσι με σφιγμένη τη γροθιά βρήκαν τον λεβέντη Ευρυτάνα κάποιοι στενοί συγγενείς και συγχωριανοί του!

Η θυσία των ηρώων έδωσε νέα τεράστια ώθηση στον αντιστασιακό αγώνα του τόπου μας και ο ΕΛΑΣ εγκαθιδρύεται πλέον παντού. Γίνεται ο φόβος και ο τρόμος του μισητού εχθρού καταφέρνοντας σημαντικά χτυπήματα στον καταχτητή. Οι Ιταλοφασίστες, δεν θα ξεμυτίσουν πάλι, μέχρι που 4,5 μήνες αργότερα, στα τέλη του Απρίλη 1943, θα αποχωρήσουν για ασφάλειά τους από το Καρπενήσι προς τη Λαμία. Τα χωριά ανασαίνουν, η πνοή της λευτεριάς και ο σπόρος της αναδημιουργίας ριζώνουν για τα καλά στον τόπο μας. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα βρει την πιο έμπρακτη έκφρασή της στην ανταρτομάνα Ευρυτανία.

Αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι στο Μικρό χωριό στεγάστηκε και το περίφημο Τυπογραφείο της Εθνικής Αντίστασης, αυτό το σπουδαίο επαναστατικό κέντρο πληροφόρησης, όπου τυπώνονταν πλήθος εφημερίδων της Ελεύθερης Ελλάδας των βουνών (πολλές από τις οποίες παρουσιάσαμε και θα συνεχίσουμε να παρουσιάζουμε από το blog μας) και το οποίο πυρπόλησαν παρακρατικοί επιδρομείς το 1946.

Επίσης, εδώ έδρασε και η νεαρή Επονίτισσα η Ναυσικά Φλέγκα-Παπαδάκη, η μετέπειτα γυναίκα του καπετάν Λευτεριά, η οποία οργανώνει τα πρώτα εθελοντικά παιδικά συσσίτια και δίνει το παράδειγμα για να οργανωθεί παντού η Αλληλεγγύη με αποτέλεσμα να γλιτώσουν από τη φονική πείνα 13.000 παιδάκια της Ρούμελης. Αυτή η θρυλική νεαρή κοπέλα έγραψε και τους στίχους για το τραγούδι του Άρη και του Μικρού Χωριού που πέρασε από στόμα σε στόμα και τραγουδιέται ακόμη:

“Βαρια στενάζουν τα βουνά, ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το μικρό χωριό και πάλι ανταριάζει

Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν τουφέκια ανάρια,
ο Άρης κάνει πόλεμο, με αντάρτες παλικάρια

Έλα βρε άπιστε Ιταλέ, φασίστα Μουσολίνι
να μετρηθούμε οι δυο μαζί, να δεις το τι θα γένει

Δεν έχεις γέρους και άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάξεις,
ούτε κορίτσια ντροπαλά, ούτε χωριά να κάψεις

Παπάδες για να τυρρανάς, στη μέση στο παζάρι,
έχεις μπροστά σου σήμερα, τον Καπετάνιο Άρη

Που γρήγορος σαν τον αητό, σαν το γοργό το αγέρι,
φασίστες έσφαξε πολλούς, με δίκοπο μαχαίρι”!

Μία εφημερίδα της εποχής θα γράψει : “Το 21 τους λέγαν κλέφτες, σήμερα τους λεν ληστές. Τώρα, όπως και τότε, είναι οι αγωνιστές της Λευτεριάς”!