Ντιέν Μπιέν Φου, Χο Τσι Μινχ, Βο Νγκουγιέν Γκιάπ: Θρυλικά ονόματα – Επική μάχη!

Στις 7 Μαΐου του 1954 ολοκληρώθηκε με ολοκληρωτική νίκη των Βιετναμέζων εναντίον του Γάλλων ιμπεριαλιστών η μάχη του Ντιέν Μπιέν Φου.Το 1941, η κατοχική κυβέρνηση της κατακτημένης «Γαλλίας του Βισύ», παραχωρεί το Βιετνάμ στους Γιαπωνέζους. Ξεκινά αντίσταση από τον αντάρτικο στρατό των Βιετμίνχ. Τον Αύγουστο του 1945, οι Γιαπωνέζοι αποχωρούν από το Βιετνάμ μετά την ήττα τους.  Ο Χο Τσι Μινχ και το Κ. Κ. Βιετνάμ ανακηρύσσουν το Σεπτέμβριο του 1945 την Λαϊκή Δημοκρατία του Βιετνάμ, μπροστά σε 500.000 κατοίκους. Όμως ο αποικιακός στρατός των Γάλλων, με τη βοήθεια των Κινέζων στο Βορά και των Άγγλων στο Νότο, επεμβαίνουν απροκάλυπτα στη χώρα, για να συνεχίσει να αποτελεί αποικία των Γάλλων. Την ώρα που ο πρόεδρος Χο Τσι Μινχ βρισκόταν στη γαλλική πρωτεύουσα για συνομιλίες με την Γαλλική … «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Λεόν Μπλουμ (του ίδιου που είχε πουλήσει και τη δημοκρατική Ισπανία), τα γαλλικά στρατεύματα άρχιζαν πόλεμο ενάντια στη Λ.Δ. Βιετνάμ κι όλη την Ινδοκίνα. Κατέλαβαν την πρωτεύουσα της χώρας, το Ανόι και άλλα στρατηγικά σημεία.

Η κυβέρνηση του Χο Τσι Μινχ καταφεύγει στη ζούγκλα, απ’ όπου αρχίζει νέο αγώνα και καλεί το λαό σε ξεσηκωμό ενάντια στους Γάλλους αποικιοκράτες. «Όποιος έχει τουφέκι να οπλιστεί με το τουφέκι. Όποιος έχει σπαθί να οπλιστεί με το σπαθί. Κι αν δεν υπάρχουν και σπαθιά ακόμα, οπλιστείτε με φτυάρια και με παλούκια» λέει ο Χο Τσι Μινχ στις 20 Δεκέμβρη του 1946.

Παίρνονται μέτρα για την αγροτική μεταρρύθμιση (μοίρασμα της γης των τσιφλικάδων κλπ.), για την ενίσχυση της πολεμικής οικονομίας, για την ενίσχυση του Βιετναμέζικου Λαϊκού Στρατού, που σε συνεργασία με τις αντάρτικες ομάδες των Βιετμίνχ και όλο το λαό ξεκινά την αντίσταση με σύνθημα «Όλα για το μέτωπο, όλα για την νίκη!».

Ο λαϊκός πόλεμος ενάντια στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, απλώθηκε σ’ ολόκληρη την Ινδοκίνα. Το 1950, το 90% του Βιετνάμ ήταν απελευθερωμένο και μόνο το 10% ήταν υπό γαλλικό έλεγχο. Η αρχή της απελευθέρωσης είχε γίνει από τις βόρειες επαρχίες που συνόρευαν με την Κίνα, που μόλις (Οκτώβρη 1949) είχε ανακηρυχθεί Λ.Δ. Τώρα οι Βιετμίνχ παίρνουν περισσότερη στρατιωτική βοήθεια από την Μόσχα, μέσω Κίνας. Η κυβέρνηση του Χο Τσι Μινχ αναγνωρίζεται από την ΕΣΣΔ και τις Λαϊκές Δημοκρατίες.

Στις 8 Μαρτίου 1950 η Ουάσιγκτον έκλεισε με το Παρίσι μια συμφωνία για στρατιωτική βοήθεια αναφορικά με το Βιετνάμ. Σκέφτηκαν μέχρι και η ρίψη ατομικής βόμβας στις περιοχές που έλεγχαν οι Βιετμίνχ. Αλλά απορρίφθηκε, επειδή ατομική βόμβα είχε ήδη και η ΕΣΣΔ. Όμως εγκρίθηκε η μεγάλη παροχή βοήθειας στους Γάλλους, η ρίψη βομβών ναπάλμ  και η χρήση αμερικάνικων αεροπλάνων, επιθετικών και μεταγωγικών, με Αμερικάνους πιλότους, σ’ όλο τον πόλεμο αυτό. Οι Αμερικάνοι προετοίμαζαν την μελλοντική τους παρουσία εκεί.

Το Νοέμβρη του 1953, οι Γάλλοι καταλαμβάνουν και οχυρώνουν το φρούριο Ντιέν Μπιέν Φου και μια περιοχή πάνω από 100 τετραγωνικά χιλιόμετρα, περιτριγυρισμένη από ψηλά και δύσβατα βουνά, στην οποία βρισκόταν και ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο. Ήταν στο Βόρειο Βιετνάμ, μέσα στην περιοχή των Βιετμίνχ και δίπλα στα σύνορα με την Λ.Δ. Κίνας και το Λάος, ελέγχοντάς έτσι τα περάσματα και τις μεταφορές. Όλη η επιχείρηση έγινε με αλεξιπτωτιστές και άλλες αερομεταφερόμενες μονάδες Γαλλικού στρατού. Τα οχήματα του στρατού και οι μπουλντόζες που θα έκαναν εργασίες οχύρωσης, αεροδιαδρόμου κλπ., έπεσαν κι αυτά στο έδαφος με αλεξίπτωτα.

Στο φρούριο του Ντιέν Μπιέν Φου οι Γάλλοι είχαν 16.000 άνδρες, σε έξι αυτόνομες βάσεις, πυροβολικό κι ένα αεροδρόμιο με πολλά ελικόπτερα και 170 μαχητικά αεροσκάφη. Ανάμεσά τους η περίφημη «Λεγεώνα των ξένων», η μονάδα «Charlemagne» (συνεργάτες των Βάφεν SS στην κατοχή) και η «Λεγεώνα Γάλλων Εθελοντών ενάντια στο Μπολσεβικισμό». Αυτός ο στρατός κατά τη διάρκεια της μάχης έλαβε ενισχύσεις πολλές φορές, με άλλες αερομεταφερόμενες μονάδες.

Από τα τέλη Φεβρουαρίου 1953, 65.000 Βιετμίνχ περνούν σε επίθεση, έχοντας κυκλώσει το οπλισμένο σαν αστακό, γαλλικό φρούριο στο Ντιέν Μπιέν Φου. Ο «κόκκινος Ναπολέων» (που όμως δε γνώρισε Βατερλό, ούτε ενάντια στους Γάλλους, ούτε ενάντια στους Αμερικάνους λίγα χρόνια αργότερα), ο στρατηγός Βο Νγκουγιέν Γκιαπ, είναι επικεφαλής των Βιετναμέζων.

Οι Βιετναμέζοι μετέφεραν τα βαριά πυροβόλα τους (καθένα ζύγιζε πάνω από δύο τόνους) και αντιαεροπορικά, αποσυναρμολογημένα και τα τοποθέτησαν σε καλυμμένες θέσεις βολής περιμετρικά του Γαλλικού φρουρίου. Ογδόντα χιλιάδες χωρικοί, μέσα από την απάτητη ζούγκλα, τα βράχια και τα ποτάμια, σχημάτιζαν ένα «ανθρώπινο τρένο» που μετέφερε στις βάσεις των Βιετμίνχ τα πυροβόλα, αλλά και 60 τόνους τροφής και πυρομαχικών… την ημέρα!!! Χωρίς αυτοκίνητα και υποζύγια.

Στις 13 Μαρτίου, πέφτει  η οχυρωμένη θέση Beatrice και τις επόμενες μέρες οι θέσεις Gabrielle και Anne-Marie. Οι γαλλικές δυνάμεις χάνουν τον έλεγχο του αεροδρομίου, με δραματικές συνέπειες για τον ανεφοδιασμό τους. Σκληρές μάχες δίνονται στα σημεία Dominique και Eliane. Ακολουθεί ένας πόλεμος χαρακωμάτων. Ενισχύσεις, που ρίχνονταν στο φρούριο με αλεξίπτωτα, απλά παρατείνουν το τέλος. Και, μέρα με τη μέρα, ο Γκιάπ κέρδιζε όλο και περισσότερα εδάφη, στριμώχνοντας περισσότερο τους πολιορκούμενους.

«Η θέση των Γάλλων μοιάζει με μπολ γεμάτο ρύζι. Καλά, δεν καταλαβαίνουν ότι έπεσαν μόνοι τους στην παγίδα που πήγαν να στήσουν;» είπε ο θρύλος Γκιάπ, στον άλλο θρύλο του Βιετνάμ, τον ηγέτη της χώρας τον Χο Τσι Μινχ. Η απάντηση του δεύτερου στο τηλεφώνημα ήταν μια λέξη: «Ξεκινήστε».

Ξημέρωνε η 7η Μαΐου του 1954. Ο αιφνιδιασμός των Γάλλων ήταν πλήρης. Αυτή τη μέρα οι Βιετμίνχ δε σταμάτησαν την συνηθισμένη επίθεση της νύχτας μόλις ήρθε το χάραμα. Αντίθετα με το χάραμα ξεκίνησαν μια πολύ πιο ισχυρή επίθεση. Την τελευταία. Παράλληλα με το μπαράζ από τα κανόνια του, ο στρατηγός Γκιάπ διέταξε όλες τις δυνάμεις του να επιτεθούν από κάθε σημείο στο οχυρό και τα χαρακώματα του εχθρού.

Όταν ξεκίνησε η επίθεση, ο διοικητής των Γάλλων συνταγματάρχης De Castries, πρόλαβε να πει «Πότε στο διάβολο οι κιτρινιάρηδες γέμισαν τα βουνά με κανόνια;» και διέταξε να σηκωθούν τα αεροπλάνα. Αλλά ούτε αυτά μπορούσαν. Όσα δεν καταστράφηκαν στο έδαφος από τις βόμβες, έπεφταν στην απογείωση από τα αντιαεροπορικά. Το ίδιο και τα μεταγωγικά που επιχειρούσαν να φέρουν βοήθεια στο… «μπολ του ρυζιού», που ήταν περικυκλωμένο από αντιαεροπορικά.

Τα κύματα των Βιετμίνχ του στρατηγού Γκιάπ πλήθαιναν. Η ορμή των επιθέσεων δυνάμωνε. Οι Γάλλοι μάχονταν απεγνωσμένα, υποχωρούσαν όμως συνεχώς. Τα χαρακώματα έπεφταν το ένα μετά το άλλο. Στη Γαλλία η κυβέρνηση έλεγε στον τύπο παραμύθια για «ηρωική αντίσταση» και προήγαγε τον De Castries σε ταξίαρχο. Τα παραμύθια όμως κράτησαν λίγο. Η «Le Monde» βγήκε με ένα κείμενο του στρατηγού Γκιάπ για τη νίκη στο Ντιεν Μπιέν Φου: «Ανακαλέστε στη μνήμη τη Γαλλική Επανάσταση. Ένας λαός που πολεμά για την ανεξαρτησία του κατορθώνει θρυλικές ηρωικές πράξεις» … έλεγε στους Γάλλους ο Γκιάπ, που ήταν επαγγελματικά … καθηγητής ιστορίας.

Όλα τέλειωσαν ως τις 5 το απόγευμα.  Όσοι Γάλλοι δεν ήταν νεκροί, είχαν παραδοθεί. Η Γαλλική σημαία αποκαθηλώθηκε και στον ιστό της κυμάτιζε η κόκκινη με το κίτρινο αστέρι. Στο δρόμο φάλαγγες Γάλλων αιχμάλωτων στρατιωτών είχαν ξεκινήσει μια πορεία για την προσωρινή τους φύλαξη.

Το Ντιέν Μπιέν Φου είχε πέσει. Οι Γάλλοι έφευγαν από το Βιετνάμ.  Στις 8 Μαΐου ξεκίνησε η συνδιάσκεψη της Γενεύης, όπου οι Γάλλοι υπέγραψαν το τέλος της παρουσίας τους στην Ινδοκίνα, αλλά το Βιετνάμ χωρίστηκε προσωρινά σε Βόρειο (Χο Τσι Μινχ) και Νότιο (Ανδρείκελα). Στις 31 Οκτωβρίου, οι τελευταίοι Γάλλοι αποχωρούσαν από τη χώρα. Οι Αμερικάνοι άρχισαν να αυξάνουν τη στήριξή τους στο Νότιο Βιετνάμ. Έψαχναν κι αυτοί για το δικό τους Ντιέν Μπιεν Φου που τους το «χάρισε» λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος «κόκκινος Ναπολέων», ο Γκιάπ.

Όταν τέλειωσε η μάχη του Ντιέν Μπιεν Φου, οι νικητές Βιετμίνχ, μέτρησαν 1.500 νεκρούς Γάλλους στρατιώτες, 4.000 τραυματίες και 11.700 αιχμαλώτους. Συνολικά κατά τη διάρκεια του αποικιακού πολέμου σκοτώθηκαν περίπου 92.000 Γάλλοι στρατιώτες. Αν συνυπολογιστούν οι τραυματίες και οι αιχμάλωτοι, οι απώλειες του στρατού των Γάλλων και των ανδρείκελων, έφθαναν τους 466.172 άντρες. Από τη μεριά της Λαϊκής Δημοκρατίας Βιετνάμ σκοτώθηκαν πάνω από 800.000 άνθρωποι, ένα μεγάλο μέρος από αυτούς ήταν πολίτες που έπεσαν θύματα μέτρων εκδίκησης και βομβαρδισμών με ναπάλμ κλπ.