Παλαιστίνη: Το ιστορικό «νήμα» της γενοκτονίας (Σφαγές και διωγμοί 1948-2021)
Ξανά στην Παλαιστίνη εξελίσσεται μια νέα σφαγή στη Γάζα, που ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί εμφανίζουν ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα του Ισραήλ», του κράτους – τρομοκράτη δηλαδή, που για δεκαετίες με τη βάρβαρη κατοχή καταπιέζει τον Παλαιστινιακό λαό, στην αποκλεισμένη Γάζα και στη Δυτική Οχθη, κλέβει τη γη του, με χιλιάδες δολοφονημένους, φυλακισμένους και εκατομμύρια εκτοπισμένους και πεινασμένους
Καθώς ξανά στην Παλαιστίνη εξελίσσεται μια νέα σφαγή στη Γάζα, που ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί εμφανίζουν ως «δικαίωμα στην αυτοάμυνα του Ισραήλ», του κράτους – τρομοκράτη δηλαδή, που για δεκαετίες με τη βάρβαρη κατοχή καταπιέζει τον Παλαιστινιακό λαό, στην αποκλεισμένη Γάζα και στη Δυτική Οχθη, κλέβει τη γη του, με χιλιάδες δολοφονημένους, φυλακισμένους και εκατομμύρια εκτοπισμένους και πεινασμένους, αξίζει να πιάσουμε το ιστορικό «νήμα» αυτής της γενοκτονίας:
ΝΑΚΜΠΑ (Καταστροφή) – 1948
Η αρχή του ξεριζωμού για τον Παλαιστινιακό λαό, που ζούσε τους τελευταίους αιώνες υπό τον ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και στη συνέχεια της βρετανικής κατοχής, ήρθε το 1947, όταν με το ψήφισμα 181 του ΟΗΕ παραχωρήθηκε το 56,47% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ, με πληθυσμό 608.000 ανθρώπων. Τα υπόλοιπα παρέμεναν στους Αραβες, που ξεπερνούσαν τους 1,4 εκατ. ανθρώπους. Στις 14/5/1948 ιδρύεται και επίσημα το Ισραήλ. Η εβραϊκή παραστρατιωτική οργάνωση «Χάγκαναχ» αναλαμβάνει τον ρόλο τακτικού στρατού, με αμερικανοβρετανικό εξοπλισμό. Μία μέρα μετά, στρατεύματα της Αιγύπτου, της Ιορδανίας, του Λιβάνου, της Συρίας και του Ιράκ συγκρούονται με τις ισραηλινές δυνάμεις. Το Ισραήλ επικρατεί στρατιωτικά, διώχνει διά της βίας περίπου 800.000 Παλαιστίνιους (το 67% του πληθυσμού) από τις εστίες τους στην Παλαιστίνη και προσαρτά τα εδάφη τους. Η Ιερουσαλήμ διχοτομείται: Η δυτική ελέγχεται από το Ισραήλ και η ανατολική από την Ιορδανία. Οι Παλαιστίνιοι, έκτοτε, αναφέρονται σε αυτόν τον διωγμό χαρακτηρίζοντάς τον «Νάκμπα» («Καταστροφή»). Τους επόμενους μήνες, οι ισραηλινές δυνάμεις διώχνουν και 90.000 χριστιανούς (τα 2/3 του παλαιστινιακού χριστιανικού πληθυσμού).
Στις 11/12/1948 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 194, επιβεβαιώνοντας το δικαίωμα επιστροφής των Παλαιστινίων στη γη τους. Μεταξύ 1948 και 1951 μεταναστεύουν στο Ισραήλ περίπου 700.000 Εβραίοι έποικοι. Το 1956, κατά την κρίση του Σουέζ, το Ισραήλ εισβάλλει στην Αίγυπτο, καταλαμβάνει το όρος Σινά και αποχωρεί δύο μήνες μετά.
ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ 6 ΗΜΕΡΩΝ – 1967
Τον Ιούνη του 1967 ακολουθεί ο «πόλεμος των 6 ημερών», που τελειώνει με το Ισραήλ να έχει εξασφαλίσει έδαφος διπλάσιο της έκτασης που είχε μέχρι τότε. Ξεριζώνονται άλλοι 300.000 Παλαιστίνιοι. Τον ίδιο μήνα, η έκτακτη ειδική Σύνοδος της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, που συγκλήθηκε με πρωτοβουλία της Σοβιετικής Ενωσης, αποφάσισε ότι η προσάρτηση αραβικών εδαφών από το Ισραήλ ήταν παράνομη. Ωστόσο, με τις «πλάτες» των ΗΠΑ και συμμάχων τους, η ισραηλινή κυβέρνηση δηλώνει ότι δεν πρόκειται να πάρει υπόψη της «ούτε τις διεθνείς εγγυήσεις, ούτε τον ΟΗΕ».
Αντίστοιχα, τον Νοέμβρη του 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε την απόφαση 242, προβλέποντας την «ανάγκη για δίκαιη και βιώσιμη λύση στη Μέση Ανατολή, όπου κάθε κράτος της περιοχής θα μπορεί να ζει με ασφάλεια». Μισό αιώνα μετά, τα ισραηλινά στρατεύματα και η κατοχή παραμένουν ακλόνητα (το Ισραήλ αποχώρησε μόνο από ένα τμήμα της Χερσονήσου του Σινά και των Υψιπέδων του Γκολάν), αψηφώντας επιδεικτικά το πλήθος ψηφισμάτων του ΟΗΕ.
ΠΡΩΤΗ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ (ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ) – 1987
Το 1980, το Ισραήλ ανακηρύσσει την «αδιαίρετη» Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του και το 1982, τα ισραηλινά στρατεύματα εισβάλλουν στον Λίβανο για να καταστρέψουν βάσεις της παλαιστινιακής οργάνωσης «Φατάχ». Τον Δεκέμβρη του 1987 ξεκινά η πρώτη παλαιστινιακή «Ιντιφάντα» («Ξεσηκωμός»), ενάντια στην ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Οχθης και της Λωρίδας της Γάζας, με πάνω από 1.400 Παλαιστίνιους νεκρούς.Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και ενώ έχουν μεσολαβήσει οι ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, ξεκινούν μυστικές διαπραγματεύσεις για «επίλυση» του Παλαιστινιακού. Τον Αύγουστο του 1993, το Ισραήλ και οι εκπρόσωποι των Παλαιστινίων καταλήγουν στο Οσλο σε «ειρηνευτικό» σχέδιο, που κατακερματίζει τα παλαιστινιακά εδάφη, συνεχίζει την κατοχή, υπονομεύει τα δικαιώματα κυριαρχίας. Τον Απρίλη του 1995 το Ισραήλ δημιουργεί νέους εβραϊκούς εποικισμούς σε παλαιστινιακή γη. Τον Σεπτέμβρη του 1995 υπογράφεται και η δεύτερη Συμφωνία του Οσλο.
Η ΣΦΑΓΗ ΤΗΣ ΚΑΝΑ – 1996
Τον Απρίλη του 1996, ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις σφάζουν εκατοντάδες Παλαιστίνιους (ανάμεσά τους 100 παιδιά) στον προσφυγικό καταυλισμό της Κανά του Λιβάνου. Τον Μάη του 1996, στις εκλογές στο Ισραήλ βγαίνει για πρώτη φορά νικητής ο σημερινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, υποσχόμενος νέους εβραϊκούς εποικισμούς στα κατεχόμενα. Το 1997, το Ισραήλ συνεχίζει την πολιτική καθεστώτος απαρτχάιντ, προχωρώντας στην ανέγερση πολυκατοικιών «μόνο για Εβραίους» στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΙΝΤΙΦΑΝΤΑ – 2002
Τον Μάη του 2000, το Ισραήλ επιλέγει να αποσύρει τα στρατεύματά του από τον νότιο Λίβανο. Τον Σεπτέμβρη του 2000 ακολουθεί η δεύτερη «Ιντιφάντα». Το 2002 το Ισραήλ εξαπολύει επίθεση στη Δυτική Οχθη με την ονομασία «Επιχείρηση Αμυντική Ασπίδα» και ξεκινά την ανέγερση τείχους εντός και πέριξ της Δυτικής Οχθης, με στόχο την υφαρπαγή περισσότερης παλαιστινιακής γης.Τον Ιούνη του 2003, το λεγόμενο κουαρτέτο για το Παλαιστινιακό (ΗΠΑ, Ρωσία, ΟΗΕ, ΕΕ) προωθεί νέο «οδικό χάρτη» για «επίλυση» της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης, προτείνοντας ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Τον Σεπτέμβρη του 2005, οι ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις προχωρούν σε στρατηγικό ελιγμό και αποσύρουν όλους τους εποίκους και τα στρατεύματα από τη Λωρίδα της Γάζας, ελέγχοντας τον εναέριο χώρο, την ακτογραμμή, τα θαλάσσια ύδατα και τα «σύνορα» της Λωρίδας της Γάζας.
ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟΝ ΛΙΒΑΝΟ – 2006
Τον Ιούνη του 2006, μετά την αιχμαλωσία του Ισραηλινού στρατιώτη Γκιλάντ Σαλίτ από μέλη της «Χαμάς», ξεκινούν συγκρούσεις στη Λωρίδα της Γάζας και τον Αύγουστο οι ισραηλινές δυνάμεις εισβάλλουν στον Λίβανο, με αφορμή την επίθεση της «Χεζμπολάχ» και την απαγωγή δύο Ισραηλινών στρατιωτών. Η σύγκρουση σταματά με εκεχειρία και τη λιβανέζικη «Χεζμπολάχ» να διατηρεί σχεδόν άθικτες τις δυνάμεις της.
Τον Δεκέμβρη του 2008 ισραηλινές δυνάμεις επιτίθενται στη Γάζα και τον Μάη του 2010 ισραηλινές δυνάμεις επιτίθενται σε νηοπομπή της οργάνωσης «Ελευθερώστε τη Γάζα», που διαμαρτύρεται για το εμπάργκο του Ισραήλ. Τον Ιούλη του 2013 ξαναρχίζουν οι ισραηλινο-παλαιστινιακές «ειρηνευτικές» διαβουλεύσεις, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, δίχως αποτέλεσμα.
ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ – 2014, 2021
Το καλοκαίρι του 2014 το Ισραήλ εξαπολύει νέα χερσαία και αεροπορική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας. Οι συγκρούσεις σταματούν τον Αύγουστο με εκεχειρία, με μεσολάβηση της Αιγύπτου.
Τον Φλεβάρη του 2017, η ισραηλινή Βουλή εγκρίνει νόμο που νομιμοποιεί αναδρομικά δεκάδες εβραϊκούς εποικισμούς στη Δυτική Οχθη. Τον Δεκέμβρη του 2017, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντ. Τραμπ αναγνωρίζει την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και τον Γενάρη του 2020 ο Τραμπ παρουσιάζει το «όραμά» του για τη «συμφωνία του αιώνα» και δήθεν για την «επίλυση» του Παλαιστινιακού. Το σχέδιο Τραμπ αξιοποιήθηκε για να σπάσει και επίσημα η «απομόνωση» του Ισραήλ από τις αραβικές χώρες (πλην Αιγύπτου και Ιορδανίας, με τις οποίες είχε συμφωνίες εδώ και δεκαετίες).
Τον Σεπτέμβρη του 2020 υπογράφονται οι λεγόμενες «Συμφωνίες του Αβραάμ», του Ισραήλ με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Μπαχρέιν και αργότερα με το Μαρόκο και το Σουδάν. Τον Απρίλη του 2021 εντείνονται οι προσπάθειες Εβραίων εποίκων, με την κάλυψη του ισραηλινού κράτους, για μαζικές εξώσεις Παλαιστινίων από τη συνοικία Σέιχ Τζαράχ της Ανατολικής Ιερουσαλήμ. Στις 10 Μάη 2021, αξιοποιώντας την απάντηση της «Χαμάς» με εξαπόλυση ρουκετών προς το Ισραήλ, η ισραηλινή κυβέρνηση ξεκινά 11ήμερο δολοφονικό σφυροκόπημα στη Λωρίδα της Γάζας, από αέρα και στεριά.
Είναι φανερό πως δίχως δίκαιη λύση που θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ανεξάρτητο και βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ειρήνη ούτε «ασφάλεια» στην περιοχή.
Ριζοσπάστης
