Η αξία της ιστορικής γνώσης, η βιωματική μάθηση και η υποκρισία… – Πανελλαδικές 2022

Γενεές και γενεές μαθητών μεγάλωσαν και πέρασαν τα μαθητικά τους χρόνια, ιδίως στις τάξεις του Λυκείου, με αποκορύφωμα την τελευταία, ενσωματώνοντας το γνωστό αφήγημα: “Αν θέλεις να αριστεύσεις και να διαπρέψεις πρέπει να καταπιείς το βιβλίο. Μέχρι και τις τελείες. Μέχρι και τα κόμματα”.

Να θυμηθούμε και τη δήλωση του πρωθυπουργού μας: «Τι ενδιαφέρει έναν 17χρονο η δολοφονία του Λαμπράκη το 1963;».

Εύγλωττα λοιπόν και τα ερωτήματα που ανακύπτουν. Με ποια κριτήρια αξιολογείται  η άποψη αυτών των δεκαεπτάχρονων για την αξία της ιστορικής γνώσης όταν η επίσημη θέση του πρωθυπουργού είναι ότι οι νέοι αυτοί θα πρέπει να αδιαφορούν για αυτήν; Και το άλλο ερώτημα που προκύπτει είναι, γιατί ζητείται από αυτούς τους μαθητές να αναφέρουν τρόπους βιωματικής μάθησης της ιστορίας όταν στα μαθητικά τους χρόνια αυτοί οι τρόποι δεν εφαρμόστηκαν ποτέ ως μέθοδοι διδασκαλίας; Όταν η μόνη βιωματική μάθηση που πραγματοποιήθηκε στους φετινούς υποψήφιους,  αλλά και σε όσους  υπήρξαν υποψήφιοι πριν από αυτούς,  ήταν η μη βίωση αυτής της ιστορίας; Γιατί το βιωματικό προϋποθέτει αλήθειες που βιώνονται μέσω των προσομοιώσεων όταν το υποκείμενο μετέχει ενεργά στην αναζήτηση των πηγών από όπου θα αντλήσει αυτές τις αλήθειες.

Για ποια συμμετοχή λοιπόν να μιλήσουμε, όταν ο μοναδικός σκοπός είναι η “κατάποση” του βιβλίου; Και ποιο το κίνητρο της αναζήτησης, όταν δια στόματος πρωθυπουργού θεωρείται απολύτως φυσιολογικό ένας νέος να μην ενδιαφέρεται για γεγονότα που συνέβησαν πολλά χρόνια πριν γεννηθεί αυτός ο νέος ή η νέα; Όταν η ίδια η ιστορία παραχαράζεται από τους κυβερνητικούς εκπροσώπους διαρκώς; Να θυμηθούμε επίσης το τελευταίο μήνυμα της υπουργού Παιδείας στην επέτειο του Πολυτεχνείου, όπου οι αγωνιστές της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αυτοί που βασανίστηκαν στα μπουντρούμια του ΕΑΤ – ΕΣΑ, αποκαλούνται «αντιφρονούντες» και όπου αναφέρεται επίσης ότι η χώρα μας κατά τη διάρκεια της επταετίας «διχάστηκε»! Να θυμηθούμε ακόμη  ότι ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στη Βουλή αναφέρει χαρακτηριστικά ότι τους πρώτους έξι μήνες της ζωής του, κατά τη διάρκεια της επταετίας ήταν πολιτικός κρατούμενος ενώ  τα πρώτα έξι έτη της ζωής του ήταν πολιτικός εξόριστος. Και ο κατάλογος της παραχάραξης είναι μακρύς….Τι να πρωτοθυμηθούμε…

Όταν λοιπόν ζητείται από τους μαθητές να εκφράσουν την άποψή τους για την αξία της ιστορικής γνώσης , πρωτίστως πρέπει ως κράτος μέσω της εκπαιδευτικής σου πολιτικής να τους έχεις πείσει ότι το να ενδιαφερθούν για το τι συνέβη σε κάθε χρονική περίοδο που διαδραματίστηκαν συνταρακτικά γεγονότα, είναι η βάση πάνω στην οποία θα καταφέρουν να κατανοήσουν ότι η αξία της ιστορικής γνώσης δεν έγκειται στα γεγονότα μόνο, αλλά και στην αιτία αυτών. Και βέβαια εδώ ανακύπτει το μεγάλο ερώτημα: “Σε συμφέρει μέσω της πολιτικής σου να εκπαιδεύεις ανθρώπους που να αναζητούν τα αίτια;” Η απάντηση βέβαια και σε αυτό το ερώτημα είναι ξεκάθαρη και την γνωρίζουμε όλοι.

Άρα το μόνο που σου απομένει είναι να είσαι όσο το δυνατό γίνεται, μέσω των θεμάτων σου, λιγότερο υποκριτής και λιγότερο προκλητικός. Αν βέβαια είσαι γνώστης των ορίων της υποκρισίας και της προκλητικότητας.

Έχει και αυτό την αξία του!