Η ιστορική αλήθεια πίσω από το Σιδηρούν Σταυρό του ΜΑΤατζή στη δίκη της Χρυσής Αυγής

Αρκετή αίσθηση προκάλεσε αυτές τις μέρες η εικόνα του άνδρα των ΜΑΤ έξω από το Εφετείο, που είναι επιφορτισμένος με το φύλαξη της δίκης της ΧΑ, μεταξύ άλλων και επιτιθέμενος, όπως οι συνάδελφοί του σε αντιφασίστες διαδηλωτές. Το εν λόγω όργανο της τάξης και του “τείχους της δημοκρατίας” έχει ένα ευμέγεθες και εξαιρετικά ευδιάκριτο τατουάζ ενός σιδηρού σταυρού, το οποίο ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται ούτε καν να κρύψει.

Η επιλογή αυτού του συμβόλου σίγουρα δεν μπορεί να είναι τυχαία. Ο Σιδηρούς Σταυρός, που θεσπίστηκε ως πολεμική διάκριση από το βασίλειο της Πρωσίας ήδη από την εποχή των Ναπολεόντειων Πολέμων το 1813, δε συνδέθηκε μόνο με τον μιλιταρισμό της Γερμανίας του Κάιζερ από τα τέλη του 19ου αιώνα ως το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κυρίως με τη ναζιστική Γερμανία. Πράγματι, ο Χίτλερ επανεισήγαγε το σιδηρούν σταυρό, που ως σύμβολο πρωσικού μιλιταρισμού είχε καταργηθεί επί της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, με το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προσθέτοντας και έναν αγκυλωτό σταυρό στο κέντρο του σταυρού και διαιρώντας το παράσημο σε τέσσερις τάξεις.

Δεν είναι ωστόσο απολύτως ακριβές αυτό που γράφτηκε κατά την αποκάλυψη της είδησης, ότι δηλαδή ο σιδηρούς σταυρός απαγορεύτηκε στη μεταπολεμική Γερμανία. Για την ακρίβεια, στην ΟΔΓ, αφού προφανώς στην “άλλη Γερμανία” η ρήξη με το ναζιστικό παρελθόν δε θα μπορούσε παρά να είναι πλήρης και σε συμβολικό επίπεδο. Είναι γεγονός πως μετά το 1945 δε θεσπίστηκε κάποιο πολεμικό παράσημο από τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο της ΟΔΓ, ωστόσο από το 1956 ο σιδηρούς σταυρός εμφανίζεται ξανά στα εθνόσημα των πολεμικών αεροπλάνων και τεθωρακισμένων του στρατού της ΟΔΓ. Επιπλέον ανευρίσκεται ως μοτίβο σε τιμητικά μετάλλια και άλλα παράσημα, όπως και σε επίσημα επιστολόχαρτα και κάρτες του Ομοσπονδιακού Στρατού.

Μάλιστα, από το 2007 ξεκίνησε μια συστηματική προσπάθεια βετεράνων και εφέδρων να επανεισαχθεί ο σιδηρούς σταυρός ως βραβείο ανδρείας για τις αποστολές του γερμανικού στρατού στο εξωτερικό “για το οποίο δε θα έπρεπε να ντρεπόμαστε”, μέσω συλλογής υπογραφών και υποβολής τους στη γερμανική βουλή. Τελικά ο τότε πρόεδρος της ΟΔΓ, κατόπιν πρότασης του χριστιανοδημοκράτη Υπουργού Αμύνης Φραντς Γιόζεφ Γιουνγκ, προτίμησε μια μέση λύση, δηλαδή όχι την πλήρη αναβίωση του σιδηρού σταυρού, λόγω των αρνητικών ναζιστικών συνυποδηλώσεων, αλλά μέσω της “επέκτασης” του υφιστάμενου τιμητικού παράσημου, με τη θέσπιση το 2018 του “Τιμητικού Σταυρού Ανδρείας”, που στη μορφή φυσικά εξακολουθεί να μοιάζει εκπληκτικά με τον “κακόφημο” πρόγονό του:

Αυτό δε σημαίνει καθόλου πως στο ΜΑΤατζή απλά άρεσε το σχέδιο, όπως άρεσε στον Ηλιόπουλο “η γραμματοσειρά” του Sieg Heil. Προφανώς και είχε κάτι ακουστά για το βασικό ιστορικό φορτίο του συμβόλου και ακριβώς γι’ αυτό το διάλεξε. Από την άλλη, το γεγονός πως εντέλει ποτέ το σύμβολο αυτό καθεαυτό δεν απαγορεύτηκε στην μεταπολεμική Δ. Γερμανία, αντίθετα γνωρίζει νέες δόξες στην ενιαία μετά το 1990 ΟΔΓ, είναι εξίσου ανησυχητικό με το γεγονός ότι εν Ελλάδι φρουροί της έννομης τάξης – του αστικού κράτους – κυκλοφορούν με βραβεία που απένειμαν ο Χίτλερ και ο Γκαίρινγκ.